First topic message reminder :
JETA E PROFETIT MUHAMED
Nga
Leila Azzam dhe Aisha Gouvernuer
Si filloi e tėrė kjo
Para afėr katėr mijė vjetėsh, nė qytetin Sumer Ur, nė luginėn e lumit Eufrat, jetonte njė djalė qė quhej Ibrahim. Nė fillim banorėt e Urit e adhuronin Zotin mirėpo me kalimin e kohės, ata e harruan fenė e tyre tė vėrtetė dhe filluan tė adhurojnė idhujt e ndryshėm, skulpturat e bėra nga druri apo argjili e disa herė edhe gurėt e ēmuar.
Edhe pse ishte i vogėl Ibrahimi nuk mund tė kuptonte se pėr ēarsye populli i tij, e veēanėrisht i ati, sendet te cilat i krijonin me duart e veta i quanin zota, e pastaj edhe i adhuronin. Ai ēdo herė refuzonte qė, sė bashku me tė tjerėt, t'i respektojė keto skulptura. Ne vend te kesaj ai e lėshonte qytetin dhe i vetmuar mendonte mbi qiellin dhe botėn rreth tij. Ai ishte i sigurt se populli i tij gabonte dhe kėshtu i vetmuar e kėrkonte rrugėn e drejtė. Njė natė tė kthjellėt duke shikuar qiellin, ai pa njė yll shkelqyes shumė tė bukur, aq tė bukur saqė klithi: "Ky duhet tė jetė Allahu!"
Pėr njė kohe ai e shikoi yllin me admirim, derisa papritmas filloi tė zbehet dhe tė zhduket. Ai pėrsėri iu kthye dėshpėrimit duke thėnė:
Unė nuk i dua ata qė humbin
(El Enam: 76)
Njė natė tjetėr, Ibrahimi pėrsėri shikonte qiellin dhe pa hėnėn aq tė madhe e aq tė ndritshme qė ngrihej nė qiell dhe sakaq mendoi se mund ta prekė atė. Ai tha nė vetvete:
Ky ėshtė Zoti im
(El En'am : 77)
Pas pak kohe hėna perėndoi. Atėherė ai tha:
Nėse Zoti im nuk mė udhėzon, unė do tė jem prej njerėzve tė humbur.
(El Enam: 77)
Pastaj Ibrahimi pa bukurinė dhe mrekullinė e lindjes sė diellit, dhe mendoi se dielli do tė duhej tė ishte mė i madhi dhe mė i fuqishmi i gjithėsisė. Mirėpo, edhe kėtė herė gaboi, sepse nga fundi i ditės edhe dielli perėndoi. Atėherė atij iu bė e qartė se Allahu ėshtė mė i Fuqishmi Krijuesi i tė gjitha yjeve, i hėnės i diellit, i tokės dhe i tė gjitha krijesave tė gjalla. Papritmas pėr njė ēast e ndjeu veten plotėsisht tė qetėsuar, ngase e dinte se e gjeti te Vėrtetėn.
Kur i tha babait tė vet dhe popullit tė vet: "Ēka jeni duke adhuruar?" Ata i thanė: "Adhurojmė idhuj, vazhdimisht u jemi besnikė atyre!" Ai tha: "A ju dźgjojnė ata juve kur luteni?" Ose, " a ju sjellin juve dobi apo dėm?" Ata thanė: "Jo, por kėshtu i gjetėm se bėnin edhe prindėrit tanė!" Ai tha: "A po shihni se ē'po adhuroni? Ju dhe prindėrit tuaj tė mėparshėm. Nė tė vėrtetė, ata (qė adhuroni ju) janė armiq tė mi, pėrveē Zotit tė botėve (nėse pėrveē idhujve adhuroni edhe Atė). Zoti qė mė krijoi, Ai me udhėzon mua. Dhe ai mė ushqen dhe mė jep tė pijė, dhe kur tė sėmurem Ai mė shėron, Ai mė bėn tė vdes e mandej mė ngjall, Ai tek i cili kam shpresė se do tė m'i falė mėkatet e mia nė Ditėn e Gjykimit.
(Esh-Shuara: 70-82)
Njė ditė, kur tė gjithė bashkėqytetarėt gjendeshin jashtė qytetit Ibrahimi i zemėruar, me dorėn e tij tė djathtė i theu tė gjithė idhujt pėrveē njėrit prej tyre, i cili ishte shumė i madh. Kur njerėzit u kthyen, ata u zemėruan shumė. Atyre iu kujtuan fjalėt qė Ibrahimi u kishte thėnė rreth idhujve. E sollėn atė para tė gjithėve dhe:
I thanė: "A e bere ti kėtė me zotat tanė, o Ibrahim?" Ai tha: "Jo, por atė, e bėri i madhi i tyre, ju pyetini ata nėse mund tź flasin?
(El-Enbija: 62-63)
Turma iu pėrgjigj:
Po ti e ke ditur se kėta nuk flasin?
(El-Enbija: 65)
Ai (Ibrahimi) tha: "A adhuroni atė qė vetė e keni gdhendur? E Allahu ju krijoi juve dhe atė qė e punoni.
(Es-Safat: 95-96)
Ibrahimi vazhdoi:
A po adhuroni nė vend tė Allahut diēka qė nuk u sjell kurrfarė dobie e as dėmi?
(El-Enbija: 66)
Nė fund, Ibrahimi i paralajmėroi ata:
Adhuroni Allahun dhe kini frikė prej Atij, se kjo, nėse e kuptoni, ėshtė shumė mė mirė pėr ju. Ju nė vend tė Allahut jeni duke adhuruar vetėm idhuj qė i trilloni vetė si gėnjeshtarė. S'ka dyshim se ata qė i adhuroni nė vend tė Allahut, nuk posedojnė furnizimin tuaj, pra kėrkojeni furnizimin tek Allahu, adhurojeni Atė dhe shprehini falenderimin Atij, sepse tek Ai do te ktheheni.
(El-Ankebut: 16-17)
Njerėzit e Urit vendosėn qė ti japin Ibrahimit dėnimin mė tė ashpėr qė mund tė gjenin: ta digjnin deri nė vdekje. Nė ditėn e caktuar, tė gjithė njerėzit si edhe mbreti i qytetit Ur u grumbulluan nė qendėr tė qytetit.
Pastaj e vendosėn Ibrahimin brenda njė ndėrtese tė mbushur me dru. Pas kėsaj drunjve iu vu zjarri. Sė shpejti u pėrhap aq shumė zjarri, saqė njerzit filluan tė zprapsen nga flaka. Mirėpo Allahu tha:
O zjarr, bėhu i ftohtė dhe shpėtim pėr Ibrahimin!
(El-Enbija: 69)
Njerėzit pritėn derisa pėrfundimisht u shua, pastaj e panė Ibrahimin, qė rrinte sikur tė mos kishte ndodhura asgje! Nė atė ēast u hutuan plotėisht. Sido qė tė jetė, ata nuk mund tė lėviznin nga mrekullia qė ndodhi para syve tė tyre. Ibrahimi akoma mundohej ta bindte tė atin e tij tė dashur, i cili quhej Azer, qė tė mos i adhurojė idhujt e verbėr, memecė e tė pafuqishėm. Ibrahimi ia shpjegoi njohurinė e posaēme qė i kishte ardhur dhe e luti tė atin:
0 babi im, mua mė ėshtė dhėnė nga dituria ēka ty nuk tė ėshtė dhėnė, andaj mė dėgjo se unė tė udhėzoj nė rrugė tė drejtė. O babai im, mos adhuro djallin.
(Merjem: 44)
Mirėpo Azeri nuk dėgjonte. Ai iu kėrcėnua tė birit se do ta qėllojė me gurė nėqoftėse akoma vazhdon ti refuzojė zotat e Urit. Ai e urdhėroi Ibrahimin qė ta braktisė qytetin duke thėnė:
ndaj largohu prej meje pėr njė kohė tė gjatė.
(Merjem: 46)
Ibrahimi tha: Qofsh i lirė prej meje! Unė do ta lus Zotin tim
pėr tė tė falur ty, pse ai (babai) ishte i kujdesshėm ndaj meje.
(Mejrem: 47)
Merreni me mend se sa vėshtirė e ka pasur ai qė ta lėshojė shtėpinė e vet, familjen e vet dhe ēdo gjė qė kishte, dhe tė arratisej drejt sė panjohurės. Por nga ana tjetėr, si mund tė mbetej nė mesin e njerėzve qė nuk besonin nė Allahun por adhuronin idhujt? Ibrahimi ēdo herė e kishte atė ndjenjė se Allahu kujdesej pėr tė, dhe gjatė tėrė udhėtimit e ndjente Allahun pranė tij.
Mė nė fund, pas njė rruge tė gjatė, arriti nė njė vend pranė detit Mesdhe, jo fort larg Egjiptit. Atje U martua me njė grua bujare, qė quhej Sara dhe u vendosėn nė tokėn e Palestinės.
Edhe pse disa vjet martesė, Ibrahimi dhe e shoqja e tij, nuk patėn fėmijė. Me shpresė qė tė kenė fėmijė dhe nė pajtim me traditėn, Sara i sugjeroi Ibrahimit qė tė martohet me Haxheren, rrobaqepėsen e saj egjiptianse. Pasi u realizua kjo, Haxherja lindi njė djalė qė e quajtėn Ismail.
Pas njė kohe, Allahu i premtoi Ibrahimit edhe njė djalė tjeter, mirėpo kėsaj rradhe nėna e fėmijės ishte gruaja e parė Sara. Djali i dytė u quajt Is'hak. Gjithashtu, Allahu i tha Ibrahimit se nga dy bijtė e tij - Ismaili dhe Is'haku do tė krijohen dy popuj e tri fe, dhe pėr kėtė shkak ai do tė duhej ta marrė Haxheren dhe Ismailin dhe ti ēojė larg Palestinės nė njė tokė tė re.
Kėto ngjarje ishin pjesė e rėndėsishme e planit tė Allahut, sepse pasardhėsit e Ismailit do tė krijonin njė popull, nga i cili do tė dalė i dėrguari i madh qė do ti udhėheqė njerėzit drejt rrugės sė Allahut. Ky ishte Muhamedi (s.a.v.), i Dėrguari i Allahut. Nga pasardhėsit e Ishakut, fėmijės sė Sarės, do tė vijnė Musai dhe Isai.
Kėshtu Ibrahimi, Haxhereja dhe Ismaili e lėshuan Palestinėn. Ata udhėtuan shumė ditė, derisa mė nė fund arritėn nė luginėn e thatė tė Bekės (mė vonė tė qujtur Meka), e cila gjendej nė njėrėn nga rrugėt e karvanėve tė mėdhenj. Nė luginė nuk kishte ujė, dhe megjithėse Haxhereja dhe Ismaili kishin vetėm pak ujė, Ibrahimi i la aty qė Allahu tė kujdesej pėr ta.
JETA E PROFETIT MUHAMED
Nga
Leila Azzam dhe Aisha Gouvernuer
Si filloi e tėrė kjo
Para afėr katėr mijė vjetėsh, nė qytetin Sumer Ur, nė luginėn e lumit Eufrat, jetonte njė djalė qė quhej Ibrahim. Nė fillim banorėt e Urit e adhuronin Zotin mirėpo me kalimin e kohės, ata e harruan fenė e tyre tė vėrtetė dhe filluan tė adhurojnė idhujt e ndryshėm, skulpturat e bėra nga druri apo argjili e disa herė edhe gurėt e ēmuar.
Edhe pse ishte i vogėl Ibrahimi nuk mund tė kuptonte se pėr ēarsye populli i tij, e veēanėrisht i ati, sendet te cilat i krijonin me duart e veta i quanin zota, e pastaj edhe i adhuronin. Ai ēdo herė refuzonte qė, sė bashku me tė tjerėt, t'i respektojė keto skulptura. Ne vend te kesaj ai e lėshonte qytetin dhe i vetmuar mendonte mbi qiellin dhe botėn rreth tij. Ai ishte i sigurt se populli i tij gabonte dhe kėshtu i vetmuar e kėrkonte rrugėn e drejtė. Njė natė tė kthjellėt duke shikuar qiellin, ai pa njė yll shkelqyes shumė tė bukur, aq tė bukur saqė klithi: "Ky duhet tė jetė Allahu!"
Pėr njė kohe ai e shikoi yllin me admirim, derisa papritmas filloi tė zbehet dhe tė zhduket. Ai pėrsėri iu kthye dėshpėrimit duke thėnė:
Unė nuk i dua ata qė humbin
(El Enam: 76)
Njė natė tjetėr, Ibrahimi pėrsėri shikonte qiellin dhe pa hėnėn aq tė madhe e aq tė ndritshme qė ngrihej nė qiell dhe sakaq mendoi se mund ta prekė atė. Ai tha nė vetvete:
Ky ėshtė Zoti im
(El En'am : 77)
Pas pak kohe hėna perėndoi. Atėherė ai tha:
Nėse Zoti im nuk mė udhėzon, unė do tė jem prej njerėzve tė humbur.
(El Enam: 77)
Pastaj Ibrahimi pa bukurinė dhe mrekullinė e lindjes sė diellit, dhe mendoi se dielli do tė duhej tė ishte mė i madhi dhe mė i fuqishmi i gjithėsisė. Mirėpo, edhe kėtė herė gaboi, sepse nga fundi i ditės edhe dielli perėndoi. Atėherė atij iu bė e qartė se Allahu ėshtė mė i Fuqishmi Krijuesi i tė gjitha yjeve, i hėnės i diellit, i tokės dhe i tė gjitha krijesave tė gjalla. Papritmas pėr njė ēast e ndjeu veten plotėsisht tė qetėsuar, ngase e dinte se e gjeti te Vėrtetėn.
Kur i tha babait tė vet dhe popullit tė vet: "Ēka jeni duke adhuruar?" Ata i thanė: "Adhurojmė idhuj, vazhdimisht u jemi besnikė atyre!" Ai tha: "A ju dźgjojnė ata juve kur luteni?" Ose, " a ju sjellin juve dobi apo dėm?" Ata thanė: "Jo, por kėshtu i gjetėm se bėnin edhe prindėrit tanė!" Ai tha: "A po shihni se ē'po adhuroni? Ju dhe prindėrit tuaj tė mėparshėm. Nė tė vėrtetė, ata (qė adhuroni ju) janė armiq tė mi, pėrveē Zotit tė botėve (nėse pėrveē idhujve adhuroni edhe Atė). Zoti qė mė krijoi, Ai me udhėzon mua. Dhe ai mė ushqen dhe mė jep tė pijė, dhe kur tė sėmurem Ai mė shėron, Ai mė bėn tė vdes e mandej mė ngjall, Ai tek i cili kam shpresė se do tė m'i falė mėkatet e mia nė Ditėn e Gjykimit.
(Esh-Shuara: 70-82)
Njė ditė, kur tė gjithė bashkėqytetarėt gjendeshin jashtė qytetit Ibrahimi i zemėruar, me dorėn e tij tė djathtė i theu tė gjithė idhujt pėrveē njėrit prej tyre, i cili ishte shumė i madh. Kur njerėzit u kthyen, ata u zemėruan shumė. Atyre iu kujtuan fjalėt qė Ibrahimi u kishte thėnė rreth idhujve. E sollėn atė para tė gjithėve dhe:
I thanė: "A e bere ti kėtė me zotat tanė, o Ibrahim?" Ai tha: "Jo, por atė, e bėri i madhi i tyre, ju pyetini ata nėse mund tź flasin?
(El-Enbija: 62-63)
Turma iu pėrgjigj:
Po ti e ke ditur se kėta nuk flasin?
(El-Enbija: 65)
Ai (Ibrahimi) tha: "A adhuroni atė qė vetė e keni gdhendur? E Allahu ju krijoi juve dhe atė qė e punoni.
(Es-Safat: 95-96)
Ibrahimi vazhdoi:
A po adhuroni nė vend tė Allahut diēka qė nuk u sjell kurrfarė dobie e as dėmi?
(El-Enbija: 66)
Nė fund, Ibrahimi i paralajmėroi ata:
Adhuroni Allahun dhe kini frikė prej Atij, se kjo, nėse e kuptoni, ėshtė shumė mė mirė pėr ju. Ju nė vend tė Allahut jeni duke adhuruar vetėm idhuj qė i trilloni vetė si gėnjeshtarė. S'ka dyshim se ata qė i adhuroni nė vend tė Allahut, nuk posedojnė furnizimin tuaj, pra kėrkojeni furnizimin tek Allahu, adhurojeni Atė dhe shprehini falenderimin Atij, sepse tek Ai do te ktheheni.
(El-Ankebut: 16-17)
Njerėzit e Urit vendosėn qė ti japin Ibrahimit dėnimin mė tė ashpėr qė mund tė gjenin: ta digjnin deri nė vdekje. Nė ditėn e caktuar, tė gjithė njerėzit si edhe mbreti i qytetit Ur u grumbulluan nė qendėr tė qytetit.
Pastaj e vendosėn Ibrahimin brenda njė ndėrtese tė mbushur me dru. Pas kėsaj drunjve iu vu zjarri. Sė shpejti u pėrhap aq shumė zjarri, saqė njerzit filluan tė zprapsen nga flaka. Mirėpo Allahu tha:
O zjarr, bėhu i ftohtė dhe shpėtim pėr Ibrahimin!
(El-Enbija: 69)
Njerėzit pritėn derisa pėrfundimisht u shua, pastaj e panė Ibrahimin, qė rrinte sikur tė mos kishte ndodhura asgje! Nė atė ēast u hutuan plotėisht. Sido qė tė jetė, ata nuk mund tė lėviznin nga mrekullia qė ndodhi para syve tė tyre. Ibrahimi akoma mundohej ta bindte tė atin e tij tė dashur, i cili quhej Azer, qė tė mos i adhurojė idhujt e verbėr, memecė e tė pafuqishėm. Ibrahimi ia shpjegoi njohurinė e posaēme qė i kishte ardhur dhe e luti tė atin:
0 babi im, mua mė ėshtė dhėnė nga dituria ēka ty nuk tė ėshtė dhėnė, andaj mė dėgjo se unė tė udhėzoj nė rrugė tė drejtė. O babai im, mos adhuro djallin.
(Merjem: 44)
Mirėpo Azeri nuk dėgjonte. Ai iu kėrcėnua tė birit se do ta qėllojė me gurė nėqoftėse akoma vazhdon ti refuzojė zotat e Urit. Ai e urdhėroi Ibrahimin qė ta braktisė qytetin duke thėnė:
ndaj largohu prej meje pėr njė kohė tė gjatė.
(Merjem: 46)
Ibrahimi tha: Qofsh i lirė prej meje! Unė do ta lus Zotin tim
pėr tė tė falur ty, pse ai (babai) ishte i kujdesshėm ndaj meje.
(Mejrem: 47)
Merreni me mend se sa vėshtirė e ka pasur ai qė ta lėshojė shtėpinė e vet, familjen e vet dhe ēdo gjė qė kishte, dhe tė arratisej drejt sė panjohurės. Por nga ana tjetėr, si mund tė mbetej nė mesin e njerėzve qė nuk besonin nė Allahun por adhuronin idhujt? Ibrahimi ēdo herė e kishte atė ndjenjė se Allahu kujdesej pėr tė, dhe gjatė tėrė udhėtimit e ndjente Allahun pranė tij.
Mė nė fund, pas njė rruge tė gjatė, arriti nė njė vend pranė detit Mesdhe, jo fort larg Egjiptit. Atje U martua me njė grua bujare, qė quhej Sara dhe u vendosėn nė tokėn e Palestinės.
Edhe pse disa vjet martesė, Ibrahimi dhe e shoqja e tij, nuk patėn fėmijė. Me shpresė qė tė kenė fėmijė dhe nė pajtim me traditėn, Sara i sugjeroi Ibrahimit qė tė martohet me Haxheren, rrobaqepėsen e saj egjiptianse. Pasi u realizua kjo, Haxherja lindi njė djalė qė e quajtėn Ismail.
Pas njė kohe, Allahu i premtoi Ibrahimit edhe njė djalė tjeter, mirėpo kėsaj rradhe nėna e fėmijės ishte gruaja e parė Sara. Djali i dytė u quajt Is'hak. Gjithashtu, Allahu i tha Ibrahimit se nga dy bijtė e tij - Ismaili dhe Is'haku do tė krijohen dy popuj e tri fe, dhe pėr kėtė shkak ai do tė duhej ta marrė Haxheren dhe Ismailin dhe ti ēojė larg Palestinės nė njė tokė tė re.
Kėto ngjarje ishin pjesė e rėndėsishme e planit tė Allahut, sepse pasardhėsit e Ismailit do tė krijonin njė popull, nga i cili do tė dalė i dėrguari i madh qė do ti udhėheqė njerėzit drejt rrugės sė Allahut. Ky ishte Muhamedi (s.a.v.), i Dėrguari i Allahut. Nga pasardhėsit e Ishakut, fėmijės sė Sarės, do tė vijnė Musai dhe Isai.
Kėshtu Ibrahimi, Haxhereja dhe Ismaili e lėshuan Palestinėn. Ata udhėtuan shumė ditė, derisa mė nė fund arritėn nė luginėn e thatė tė Bekės (mė vonė tė qujtur Meka), e cila gjendej nė njėrėn nga rrugėt e karvanėve tė mėdhenj. Nė luginė nuk kishte ujė, dhe megjithėse Haxhereja dhe Ismaili kishin vetėm pak ujė, Ibrahimi i la aty qė Allahu tė kujdesej pėr ta.