RIBASHKIMI I SHQIPËRISË ETNIKE

RIBASHKIMI I SHQIPËRISË ETNIKE-HISTORIKE NUK ËSHTË MIT AS UTOPI, POR REALITET I PAMOHUESHËM HISTORIKO-POLITIK DHE KOMBËTAR, QË MERITON TË PËRFILLET SIPAS SË DREJTËS NDËRKOMBËTARE DHE, SIPAS SË DREJTËS KOMBËTARE SHQIPTARE.
Nga Prof.Dr. Mehdi HYSENI



Për t’i evituar mëdyshjet dhe dilemat e politikës së sotme shqiptare dhe, me theks të posaçëm për t’i hudhur poshtë si të pabaza tezat e gabuara dhe të falsfikuara të historiografisë kuazishkencore dhe të politikës pushtuese serbomadhe antishqiptare,si dhe rezervat dhe prirjen e diplomacisë evro-ndërkombëtare se ribashkimi i Shqipërisë Etnike nuk është mit, as utopi, por realitet i pamohueshëm historiko-politik dhe kombëtar, është e domosdoshme që pikësëpari të pasqyrojmë këtë konkluzion aksiomatik shkencor të Akademisë së Shkencave të Shqipërisë: ”Ndër popujt e Evropës, copëtimin territorial më të madh e kanë pësuar shqiptarët. Sot trojet e tyre ndodhen të pjesëtuara midis pesë shteteve të Gadishullit Ballkanik, nga të cilat vetëm gjysma bën pjesë në shtetin e tyre kombëtar. Jashtë kufijve të Shqipërisë, pjesa më e madhe e trojeve etnike shqiptare vuan nën zgjedhën serbe. Midis tyre bën pjesë edhe Krahina e Kosovës, ku shqiptarët përfaqësojnë rreth 90% të popullsisë prej më tepër se dy milionë banorë. Viset e tjera shqiptare ndodhen në shtetet e Maqedonisë, të Malit të Zi dhe të Greqisë”(Platformë për zgjidhjen e çështjes kombëtare shqiptare, Akademia e Shkencave e Shqipërisë, Tiranë, 1998, f.3). Edhe pse ky realitet ua verbon sytë shkaktarëve dhe aleatëve të tyre si në kuptimin e politikës së brendshme, ashtu edhe të asaj ndërkombëtare, ky kursesi nuk mund të cilësohet si nocion abstrakt, as si utopi e as si mit, sepse argumentet e pakundërshtueshme historike, politike, juridike dhe kombëtare provojnë qenësinë shekullore të identitetit të Shqipërisë Etnike në Gadishullin Ballkanik.


Për më tepër, realitetin e ekzistencës shekullore të Shqipërisë Etnike, edhe sot në fillimshekullin XXI, e kanë të qartë edhe politika, edhe shkenca e vendeve fqnije kolonialiste (Serbia, Mali i Zi, Maqedonia dhe Greqia), si dhe diplomacia e fuqive të mëdha evropiane, mirëpo, për hir të inetresave të tyre kolonialiste dhe neokolonialiste në kurriz të shqiptarëve dhe të territorit të tyre etnik, zhvillojnë teza të tjera të paqëndrueshme, që nuk kanë të bëjnë fare me thelbin e nocionit Shqipëri Etnike, por me nocionin e trilluar abstrakt të ashtuquajtur “Shqipëria e madhe”. Kjo sajesë politko-propagadistike është e zhveshur nga çdo element i realizmit dhe i objektivitetit shkencor të historisë së deritashme të Shqipërisë Etnike. Në fakt, parulla demgagjike “Shqipëria e madhe”, është MIT i “arkitektëve” nacionalshovinistë të Serbisë së madhe, që nga “Naçertania” (1844) e Ilia Garashaninit e deri te Memorandumi i Akademisë së Shkencave dhe të Artit të Serbisë (1986), që fshehurazi dhe haptazi ka për qëllim sofistikimin dhe mohimin e konceptit të Shqipërisë Etnike si në kuptimin historik e territorial, ashtu edhe në atë gjeopolitik dhe kombëtar.


Si rrjedhim i manipulimit të politikës, të propagandës dhe të Kishës Ortodokse Serbe me armën e tyre të rrezikshme “Shqipëria e madhe” në disfavor të Shqipërisë Etnike, edhe politika dhe diplomacia e Fuqive të Mëdha të Evropës, që nga Kongresi i Berlinit (1878) dhe nga Konferenca e Ambasadorëve të Londrës (1913)..., e edhe sot (dekada e parë e shekullit XXI, viti 2005), shërbehen me këtë tezë famëkeqe antishqiptare, që nuk ka të bëjë me realitetin, as me identitetin historiko-politik dhe

kombëtar të nocionit Shqipëria Etnike, por me mitin e trilluar të termit Serbia e Madhe. Pikërisht, kjo simetri e tezës serbo-evropiane “Shqipëria e madhe”, edhe sot është një nga pengesat kryesore, që shqiptarët e trojeve të Shqipërisë Etnike, të fillojnë ndonjë dialog të mirëfilltë politik të drejtpërdrejtë me kolonizatorët aktualë serbo-sllavë, sepse ata në forma të ndryshme, dhe duke mos zgjedhur mjete dhe aleatë e aleanca, me këmbëngulje e mbrojnë mitin e tyre “Shqipëria e madhe”, kurse shqiptarët me të drejtë e kundërshtojnë këtë tezë inekzistente, antihistorike, antishkencore, amorale dhe antishqiptare me antitezën shkencore, të ligjshme dhe natyrore Shqipëria Etnike. Prandaj, derisa kuazishkenca, politika, diplomacia dhe praktika e Serbisë së Madhe dhe e aleatëve të saj kolonialistë siç janë Greqia, Mali i Zi dhe Maqedonia, si dhe mbështetësit e tyre të qarqeve të caktuara të Evropës dhe të Rusisë, të mos heqin dorë nga ndërrimi dhe aplikimi i tezës “Shqipëria e madhe”, që sheshit edhe sot favorizon mbrojtjen me çdo kusht të politikës sunduese kolonialiste dhe imperilaiste të Unionit të SMZ-së, të Maqedonisë dhe të Greqisë mbi territoret e copëtuara dhe të aneksuara të Shqipërisë Etnike, faktori shqiptar do të ballafaqohet edhe më tej me rreziqe të paparashikuara të vandalëve kolonialistë serbomëdhenj, të cilët, duke konsumuar në mënyrë vandaliste-mitologjike tezën e tyre “Shqipëria e madhe”, po orvaten që t’i shmangen ballafaqimit të fakteve dhe argumenteve historike, politike, diplomatike, juridike shkencore, që justifikojnë konceptin real dhe objektiv të shkolonizimit dhe të ribashkimit të Shqipërisë Etnike.


Se çfarë domethënie ka teza antishqiptare “Shqipëria e madhe”, si pjellë direkte dhe indirekte e pushtuesve kolonialistë serbosllavë, këtë e kemi prekur pothuajse në tërë brendinë e këtij libri. Mirëpo, në vija grosso modo, po ritheksojmë se kjo do të thotë : “Zgjerimin dhe gllabërimin e territoreve fqinje serbosllave nga ana e shqiptarëve në favor të Shqipërisë Etnike”(!) Këtë të pavërtetë, e përgënjeshtron mbi çdo bazë historia e derisotme e Shqipërisë Etnike, e cila përfundimisht që nga viti 1913 e deri më sot ndodhet e copëtuar dhe e aneksuar në dysh nga ana shteteve fqinje serbosllave (Serbia, Mali i Zi, Greqia dhe Maqedonia). Pra, e vërteta është nën anën shqiptarëve dhe të Shqipërisë Etnike, të copëtuar dhe të kolonizuar nga konglomerati i theksuar sllav. Prandaj, duke mbajtur parasysh mohimin e të drejtës historike dhe të vetëvendosjes së Shqipërisë Etnike në dobi të serbëve, të malazezëve, të maqedonëve dhe të grekëve, është utopi dhe miopi të parashikohet (si në shkallë të politikës së brendshme, ashtu edhe të politikës ndërkombëtare), se shqiptarët e kolonizuar dhe të copëtuar nëpër eksklavat serbosllave, do të pranojnë ndonjë kompromis politik për hir të “mbijetesës” së sundimit të mëtejmë kolonialist serbosllav në dëm të njohjes së drejtës historike të çlirimit antikolonial dhe të ribashkimit të Shqipërisë Etnike.


Pse, dhe deri kur nën izolimin e hekurt kolonial serbosllav?


Pa marrë parasysh agjendet dhe projektet e ndryshme të nomeklaturës së Bashkimit Evropian (BE) dhe të rendit të ri ndërkombëtar me përmbajtje integruese dhe globaliste, që nënkupton njësimin e vlerave ekonomike, politike, demokratike kulturore dhe kombëtare në llogarinë e fuqisë së kapitalit, të tregut të lirë neoliberal, të interesave të përbashkëta të partnerizimit strategjik të Evropës dhe të Perëndimit në tërësi, shkenca, politika, as diplomacia shqiptare nuk duhet të kapitullojnë para kësaj “formule” të evro-globalizimit, por duhet të veprojnë si një mekanizëm unik politiko-kombëtar,diplomatik dhe ushtarak, që të thyejnë bllokadën shekullore të izolimit të hekurt kolonial serbosllav mbi Shqipërinë Etnike, në vend se “alternativën

shpëtimtare” të ribashkimit të Shqipërisë Etnike, ta kërkojnë në filozofinë e politikës dhe të diplomacisë së izolimit, të dëgjueshmërisë, të diktatit, të trysnisë, të kërcënimit,të ultimatumit të projektuesve të integralizmit dhe të globalizmit në përmasa evro-ndërkombëtare. Sa do le të na akuzojnë në mënyrë të njëanshme dhe pa të drejtë titullarët e kolonializmit dhe të imperializmit serbomadh, se ne po luftojmë për një “Shqipëri të madhe” (tezë kjo, pjellë e mitologjisë dhe e fanatazisë së Serbisë së Madhe, sepse kjo para botës është forma më oportune dhe më e pranueshme politike dhe diplomatike, që e justifikon dhe e mbron konceptin Serbia e Madhe), ne nuk do të duhej të “abstenonim” në asnjë mënyrë nga realizimi i kërkesës së drejtës së vetëvendosjes dhe i së drejtës historike të ribashkimi të Shqipërisë Etnike. Gjithashtu, kërkesën tonë për riaktualizimin dhe për mbrojtjen legjitime të interesit kombëtar dhe shtetëror të Shqipërisë Etnike, askush nuk ka të drejtë morale, ligjore, as politike ta quajë, as ta kualifikojë si kërkesë megalomane të “Shqipërisë së madhe”, sepse kjo është tezë spekuluese serbomadhe, që nuk ka asnjë veçori të përbashkët me nocionin e “Shqipërisë Etnike”. Më thjesht, Shqipëria Etnike, siç e di tërë Evropa dhe tërë bota, është e ndarë në dy pjesë (dhuratë nga Evropa Perëndimore dhe Lindore) nga Serbia, Mali i Zi, Greqia dhe Maqedonia. Domethënë, në kuptimin territorial dhe të popullsisë indigjene shqiptare, Shqipëria Etnike është tëkurrur për 50% si shkak dhe pasojë e ndërhyrjes së politikës gjenocidale dhe kolonialiste të përgjakshme serbosllave, që nga viti famëkeq i 1912-1913-së, statusi i së cilës ka ngelur i pandryshuar edhe në ditët e sotme të reformave integruese transnacionale evroperëndimore ndërkombëtare.


Me gjithë komplekstitetin e statusit kolonial të Shqipërisë Etnike, të copëtuar në katër shtete të ndryshme sllave (Serbia, Mali i Zi, Greqia dhe Maqedonia), si dhe me aversionin historik të Fuqive të Mëdha të Evropës ndaj pavarësisë dhe ribashkimit të saj në një shtet të vetëm kombëtar shqiptar në Ballkan, shkenca dhe politika shqiptare e kanë për detyrë që ta riaktualizojnë dhe, në mënyrë të pashmangshme ta vënë në “rend dite” çështjen e pazgjidhur shqiptare, ashtu siç parashikon edhe Plataforma politike kombëtare e Akademisë së Shkencave të Shqipërisë: “ në mënyrë të shkallëzuar në përputhje me rrethanat e sotme ndërkombëtare dhe me proceset politike që po e udhëheqin Ballkanin drejt integrimit në Bashkësinë Evropiane”.(Platforma, po aty,f.4). Natyrisht se , duhet të merren në konsideratë rrethanat dhe realitet e reja (të krijuara pas vitit 1989, me rastin e përfundimit të luftës së ftohtë ndërmejt dy superfuqive botërore: SHBA-së dhe Bashkimit Sovjetik, si rezultat i shmebjes së sistemit bipolar të marrëdhënieve ndërkombëtare në sfondin e marrëdhënieve ndërkombëtare), si dhe të Evropës së integruar, por duke e respektuar me konsekuencë interesin e përgjithshëm kombëtar dhe shtetëror shqiptar si një nga faktorët më relevantë të koherencës së politikës kombëtare dhe asaj ndërkombëtare. Ndryshe, sërish do të vihen në pikëpyetje interesat vitale kombëtare dhe shtetërore, si dhe mbrojtja e territoreve indigjene të Shqipërisë Etnike. Së këndejmi (për hir të ruajtjes së integrales së ekuilibrit ballkanik dhe të paqes evro-perëndimor), do të sakrifikohej strategjia e reciprocitetit të interesave prioritare dhe paqja pozitive e diplomacisë dhe e politikës së jashtme të Shqipërisë Etnike në relacionet e bashkëpunimit me faktorët dhe me institucionet relevante të bashkësisë ndërkombëtare dhe, në vend të tyre sërish do vinte në shprehje teoria dhe praktika negative e stabilitetit të hegjemonizimit serbosllav, që pa dyshim do të stimulonte paqen negative në marrëdhëniet ndërshtetërore të Shqipërisë Etnike dhe të fqnijve të saj kolonialistë në Ballkan