E vetmuar ...!!

Nëse do të isha një grua e zgjuar do mund t’ju shpjegoja, o zogu im i bukur, se si te ju bashkohen bukuria e formës, pendët e bukura dhe kënga!

Ju them se jeni mrekullia më e madhe e gjithë kohërave dhe me këtë po flas veç të vërtetën. Por për ta thënë me fjalë të përshtatshme, i mrekullueshmi im, do më duhej një zë shumë më harmonik sesa ky që i është dhënë sojit tim, sepse jam një buf i thjeshtë me të cilin po talleni veç së fundmi. Ndaj nuk mund ta them.
Nuk do ju them as se sa i mrekullueshëm jeni edhe për zogjtë këngëmbël, që, siç e dini, janë po aq të bukur dhe mirënjohës.
Jam e kënaqur t’ua lë atyre detyrën e rojës, dëgjimit e admirimit dhe vetes i jap të drejtën veç t’ju dua. Kjo mund të duket më pak e këndshme kur e dëgjon, por ëmbëlsia e saj rri brenda zemrës.
Ju dua! Ju dua, Viktori im! Nuk arrij ta them aq shpesh sa duhet dhe nuk arrij ta shpreh ashtu siç e ndjej.
Ju shoh kudo në bukurinë që më rrethon, në formë, ngjyrë, aromë dhe tinguj plot harmoni. Kjo është gjithçka jeni për mua. Jeni mbi gjithçka dhe gjithë sa unë shoh e admiroj!Nuk jeni veç spektri i diellor me shtatë ngjyrat e shndritshme, por vetë dielli, që ndriçon, ngroh e rinon. Ky jeni! Ndërsa unë jam gruaja e përulur që ju adhuron.





Më duhet të të shkruaj me vijëza bojëkafe, se përsëri më kanë marrë bojën, dhe lapsi i dashuruar mbas teje po më grish.
E dashur, e dashur,
Sa bukur është kur moti i verës vjen mu në zemër të vjeshtës, sa mirë! Sepse do ishte shumë e vështirë t'i bëja ballë ndërrimit të stinëve, kur ato nuk kanë të njëjtën peshë në zemrën time.

E dashur, dita ime fillon me dimër, por kur kthehem në mbrëmje në dhomë dhe letra jote është aty, unë gjarpëroj në rreshtat e shkruar prej teje, tretem aty si një rruginë fushore në pyllin e dendur. Humbas gjurmët e kthimit, por prapë nuk kam frikë. Nuk është më dimër...Kështu dua të mbarojë çdo ditë e imja!!!...