HASIJE SELISHTA-KRYEZIU

Hasije Selishta Kryeziu

ajri

poezi

Boton

Fondi
për Letërsi, Art e Kulturë

“Brezi 81”

Redaktor

Merxhan
Avdyli

Recensentë

Flamur Maloku

Mehmetali Rexhepi


Lektor

Nebih Bunjaku

Ballina
Planetagrafike-

Brahim Behluli








Hasije
Selishta Kryeziu

Ndarja


Nuk e di ç’ të duhen sytë e mi

Kur nga terri janë
lodhur

Një pjesë e kanë prej shiu

Një pjesë e vetullës

Te
Molla e Kuqe

Pjesa tjetër në Ulqin

Njëra dorë në
Rozafë

Tjetra në Shkup

Po çamëria

Më the kam
gishtin

E bukur për unazë

Por unë jam shumë larg

Si mund
të përqafohemi

Kur trupi është ndarë

Mos më thuaj se më ke
harruar

Kur unë yllëza jote jam aq larg

Hasije Selishta Kryeziu W. P.S



U lind më13 prill1960 në
Dardanë , ish Kamenicë Kosovë. Studimet e larta i kreu në Universitetin e
Prishtinës, Fakulteti Juridik. Sot është juriste në Prishtinë, por është e
pasionuar ndaj poezisë. Një zë me të ardhme në fushën e
poezisë.

Veprat

1. “Edhe nëpër varre këndova”2. “Kur vdes në mes
të largësive” 3. “Mbishkrim në
lëkurë”



Mbishkrim



Mbishkrimi në
lëkurë

gjakun pi pak nga pak,

thërmijë në duart e të
tjerëve.

Kam frikë jetën…

Ma shuajnë kristalet e
shuara.

_________________
Mos t'a lëmë malin me dushk,
Të na
ndryshkë allti e pushk’.

Kahe


Kemi mundur

Të mos e prekim robërinë

Nën
pushtet

Të mos digjemi për liri

Kemi mundur

Të provojmë
vdekjen

Si kemi lindur

Të mos na merr zjarri

Dhe të jemi
dëshmitarë

Për të gjithë ata që ranë

Këmishë robërie


Në këmishën e robërisë

U pikturuan
petalet e luleve

Me gjethet duke rënë

Lëkura ndizet në
mua

Nga gurëzimi i etjes

Mes mureve të ftohta

Marr frymë


Në derën e vjetër

Ajkuna e bardhë digjet

Ende hetimet
vazhdojnë

Ato janë sekrete

Kur nuk isha në Berlin

Nga Molla e Kuqe

Ma ndryshuan kufirin



Nën mollë kam ëndërruar

Hënën e yjet

Nata duke i
ruajtur

Por nuk e di

Pse nuk isha zgjuar

Rikthimi



Hapat vibruan

Në kohën e zënë
peng,

sprapsen kujtimet,

vitet bredhin nëpër asht.

Në
grimën e një puhie

përtyp kohën,

më përdhunë
tkurret,

rrëmih që të rikthej vetdijen.

Po thahem shqip


Në një gotë pritjeje

Jam
djegur

Së bashku me luleborën

Kam shumë etje

Po thahem
shqip

Nëpër muret e zeza

Ende nuk dihet

Cilat
gota

Mbushen nga shiu

Aktori rri para Teatrit

Me duar në
xhepa

Çka më duhet

Heshtja e tij

Dhe ëndrrat

Gota e dëshpërimit


Nëpër dhomën time

Zjarri
udhëton

Sa pushteti e egër jam

Shumë vite

Frymëmarrja
ime

Është avulluar

Mos më pyetni

Se cili trëndafil i
bardhë

Ka pirë ujë

Në gotën time të dëshpërimit

Pezull


Në kulmin e lartësisë

Ëndrra e sajuar
shpresashumë

Derëhapur luan në përbashkësi

Trungu i pemës mollën
mban

As e verdhë as e pjekur

Në dilemë jam a ta marr

Para
meje gota përgjysmë

Përzihen mendjet në avullim

Ta zbraz gotën a
ta mbush plot

Këpuca ma vrau këmbën

Dora është ngrirë

Si
ta hap dritaren

Që ajëri të mos ngulfat

Si ta kap atë
lartësi

As në tokë as në qiell

Pezull rri

Vallëzim gurësh


Doli një thërmi prej guri

Dhe u fut në
rërë

Guralecët tjerë

Pas tij filluan vallëzimin

Gurët do
të vëllazërohen

Rëra motërzohet

Në përbashkësi

Vallëzimi
madhërohet

Tharja


Kur kam parë defektet

Si shndërrohen në përparësi
pushteti

Kam filluar të thahem

Si për vetëvrasje

Egërsia
më pikturon

Me ngjyrë të zezë

Mos të më sheh askush

Se si
po thahem

Do të lodhem shumë

Nëse lulet vyshken

Nuk mund
të ik

Pa e matur vesën e tyre

Para se të vetëvritem nga
tharja

Do t’i zhduk defektet

Për të rifreskuar gjethet

Që
kanë filluar të zverdhen

Melodi tjetër


Tërë jetën jam lutur

Që të rrëzohen muret
e larta

Të krijuara

Nga marrëzitë e stepura

Një letër kam
shkruar

Pa i vënë pikë askund

Për të paralajmëruar

Kohën e
vrarë

Në portën e alarmuar

Ajri po mbyllet

Nuk e
deshifrova

Nëse ajri sërish prishet

Apo kujtesa avullon


Kur të gjitha këngët

Janë gati për t’u
kënduar

Mendjefikurit bërtasin

Për melodi tjetër

Avullimi ëndrrave


Jam lodhur nga ëndrra

Duket edhe ajo e
egër

Kur pyes veten diçka

Dhe nuk mundem t’i përgjigjem


Shumë herë thashë diçka

Të gjitha ëndrrat u avulluan

Në
mes një kafazi

Mbetur kaherë

Ikja e çasteve


Të gjitha udhët

E hijendjekjeve

Të
njëjta janë

Çastet më ikin

Robëria më pikturon


Ende zgjohet robëria

Dhe më
pikturon

Të mbyllur në kornizë

Nuk e deshifrova

Nëse
frymëmarrja ka ndryshuar

Në grevën e urisë

Në të gjitha rrugët
mure

Mozaiku i tyre mashtron

Nuk ka kë tjetër

Pos
skeletit

Epitaf


Para se të udhëtoj

Do të shkruaj
epitaf

Ndërsa nga një trëndafil të bardhë

Do t’ua var të gjitha
stinëve

Kam ëndërruar

Me të gjithë duke u përqafuar

Ndërsa
kur dola nga porta

E një kështjelle

Me rërë kam mbuluar
gjethet

Dielli të mos i djeg

Këmishën prej shiu

Kam veshur
me njerëzit e mi

Në çdo ndarje e robëruar isha

Para lindjes së
diellit jam lutur

Për të gjithë







Nën
pushtetin e ftohtë

Të mos e përjetojë askush dramën

Derisa të
pendohet të presë

E të largohet nga lëkura e zezë

Nuk di të
frymojë në asnjë kohë

Dhe kurrë të përgjigjet

Por vetëm të
pyes

Në të gjitha mënyrat e çmendisë

Në njërën pjesë të memories
së saj

Është rritur etja

Të mos zgjohem

Ndërsa në pjesën
tjetër

Të jetoj e mekur

Në fund të epitafit

Do të shkruaj
se

Pema që e desha aq shumë

Të mbetet stacion komunikimi

Dheu


Nuk di ku ta mbjell këtë farë

Në cilën
arë

Kudo shoh dhe

E dheu si u nda

Grimca rëre


Silueta ime shtrihet përmbys

Ethet e
revoltës

Zgjojnë zemrimin nga dehja

Që të luajnë me kujtesën
mbrapshtë

Thuase në duele humbasin

Për grimca rëre

Ëndrrat
lozin me teke faraonësh

Grimca rëre në buzën time

Nuk duroj
dot

Pika shiu


Në mes mbushjes e zbrazjes

Gota dridhej


Një ëndërr e thinjur

Në dridhje

Vetëm disa pika
shiu

Mbi tavolinë mbetën

Afër tavolinës tjetër

Kamarieri
priste porosinë

Grindjet


Në katin e parë banon uji

Në të dytin
ajri

Në të tretin

Dielli dhe hëna

Grindeshin

Lulja e universit


Çka më duhet kjo ditë

Kur nuk më
shuhet etja

Nuk më duhet pushteti i askujt

As ëndrra që po digjet


Kur ëndrrat shpërngulen

Nga toka në qiell

Pluhuri nuk do
të ngrihet

Çel lulja e universit

Gjethet janë
akumuluar

Përbrenda shpirtit

Të thara nga dielli

Të ngrira
nga bora

Jam lodhur

Nga rënia e gjetheve

Kur pakujdesshëm
përditë bien

Duke vjedhur imazhin e trungut

Një universi po rris

Jo vetëm hijëz

Për të dhënë
ngushëllime

Por të notojë

Edhe në valët e detit

Qoftë edhe
në trazimin e tij

Pikëpyetje


Kosovë

Nuk e di

A jam

A
pacienti yt

Përfundimi


Dallgë e valë

Mbi njeri

Në
breg

Ishte ulur

Fillimi

Priste