Copëzë jete...

e bukur shume

Me zbehtesine e zymte te gjetheve qe thahen,
Me ngjyren gri te qiellit mes reve qe shperndahen,
Me nje kujtim te bukur, ketu ne zemren time,
Me shira te rrembyer, me erera e gjemime,
Ja vjeshta po afron.
...
Me nje petale loti ne cep te syve rene,
Me nje pende dallandyshesh neper shtegetime lene,
Me nje fjale dashurie mbuluar me mister,
Me mall e nostalgji per Diellin ne pranvere,
Ja vjeshta po renkon.

Kur era vershellen mbi xhama dhe troket,
Kur shiu lot i qiellit mbi syte tona shket,
Vete vjeshta murmurit me nje trishtim ngjyre gri:
Nuk dua qe te kem kaq shume lot e merzi,
Vete vjeshta po loton.
Dhe ikin ditet, javet, pranvera vjen serish,
Na peshperit gjithe gaz plot fjale dashurish.
Dhe iken perseri dhe prape vjeshta vjen,
Trishtimin, zymtesine me vete pas i kthen
Kjo vjeshte qe vjen e shkon..

Copeza shpirti
le rruges ne çdo hap
gjerave te shtrenjta
me dashuri ua dhuroj
te urryerat
ma brejne pak nga pak...
E çuditshme kjo pune e shpirtit
edhe kur mendoj
se kam mbetur bosh
ndjej filizat e tij tek rriten brenda meje
e me thone...
Lufto
Beso
Mos pusho se enderruari
Dashuro
Je ende gjalle
shume me teper

......Atij

.................edhe pse mundohem të të harroj, çdo ditë e më shumë ndjej mungesën tënde, dhe jeta me është shndërruar ne një kamp vuajtjesh ku netët i kalojë me lot në sy e ditët duke bredhur rrugëve dhe parqeve ku dikur shëtisnim te dy te lumtur. Shpeshherë mundohem që kurrë më mos të kujtoj dhe të mos shkruaj më për ty por ja qe nuk mundem. Brenda meje zhvillohet luftë për jetë a vdekje, mes dëshirës për të harruar dhe ndjenjës dhe dashurisë që ushqej për ty. Ne vazhdimësi e kujtoj atë çast te errët dhe akoma nuk mundë ti bindem realitetit. Të prisja me tufë lulesh ndër duar dhe në momentin kur prisja takimin e buzëve tona dëgjova fjalët qe nuk kisha dashur asnjëherë ti dëgjoja: ’’ Nuk mundem.....s’dua të takoj më asnjëherë!!!!!!!!!!!......................dita më ishte errësuar, isha mbetur i shtangur dhe posa mora vetën pak pashë se isha vetëm, qyqe i vetë, buqeta me lule qëndronte para këmbëve te mija dhe kalimtarët e rastit e shikonin me habi shtangjen time........................dhembja për ty shtohet çdo ditë e më shumë. Ndjejë mungesën e zërit tënd, buzëqeshjeve tua, puthjeve tua, shikimeve tua, budallallëqeve tua...........dhe aspak nuk i besoj me thënies: ’’ Koha shëron plagë’’. Çdo ditë qëndrojë me shpresë se një ditë do te kthehesh, dhe me kthimin tënd do ti kthehet edhe kuptimi i jetës sime....... dhe gjithë atë qe pata kur ishim se bashku....................por dhembja çdo dite rritet më shumë, si për inat ajo nuk ka fund dhe lotët nuk kane fuqi ta shprehin mungesën tënde, dhe pritja bëhet e kotë. Malli për ty kurrë nuk do te shuhet dhe ndoshta valët e jetës do te me degdisin nëpër lakime te ndryshme, por beso fuqishëm se ty kurrë nuk do te harrojë...

**********Momenti te ndan nga e kaluara si perplasje qepallash e palodhura.Kur ndihemi te vetmuar refuzojme te hapim syte.Shfrytezojme luften brenda vetes per tu rebeluar dhe perfundojme duke luftuar me mullinje ere.
Qajme se ndihemi te pakuptuar; Luftojme qe te mos dorezohemi por ne fund perfundojme te dorezohemi gjithmone per dicka. Hedhim dorashka duelesh, por s'dime nese e kemi te fituar ndonjehere te vetmen beteje: ate me veten...! Vleresojme te vleresueshmen dhe harrojme qe vleresimi s'ka asnjehere fund per te pavleren. Renditim ditet e jetes neper axhenda boshe si drure te ngulur ne toke,pa hedhur ne jete qofte te vetmen frut te shijshem,madje madje edhe nje frut qe na u dha e perdorem per te ngopur joshjen.
Tani qe e mesuam kete,kemi mesuar edhe se si ta falim veten. Me vjen per te qeshur se si kerkojme pareshtur te gjejme telat e palidhura te nderthyrjeve rastesore te fatit.Ndonjehere jemi thjesht per tu meshiruar!!!****************

E ndersa edhe nje dite tjeter tretet duke vrapuar..duke ndjekur jeten,
papritur hedh shikimin pertej dritares dhe ngadaleson "hapin"..
...madje ndalesh perpara atij peisazhi qe jeta te dhuron...sepse nganjehere mjafton pak,
shume pak qe syte e shpirtit te te mbushen plot jete...
Si perendimi i diellit qe ke perpara....ato ngjyra aq te ngrohta,
qe ndezin ndjenjat e zbehura qe ke ne zemer...
...ato rreze aq te brishta qe rizgjojne dicka ne fund te shpirtit!

E humbur me sy e mendje pertej atij perendim reflekton me veten:
"Nese jeta eshte kaq e pafajshme perse humbim kohe duke e ndeshkuar padrejtesisht?!"

Njeriu, qenie e cuditshme!**************

Sa hipokrite me duken njerzit ne kete nate te qete por te sperkatur me djallezi...
Thone se jeta eshte si nje loje shau, qe po nuk perdore llogjiken dhe perceptimin humbe!
Ndonjehere goditja na vjen si pa kuptuar thjesht nga nje levizje e gabuar impulsive....
Ti e levize gurin....tani eshte rradha ime!


***************

Ndonjehere kthej koken mbrapa, dhe per nje cast..
me shfaqet gjithcka si nje vegim i turbullt...
Per nje cast aty gjej njerzit, qe papritur mbaruan udhetimin e tyre perkrah meje,
te gjitha enderrat e humbura gjate rruges, fjalet e mbuluara me pelhurin e heshtjes,
dhe zgjedhjet qe me sollen ketu...
Per nje cast...dhe nje fllad i lehte merr me vete gjithcka!*************

Shpesh here e krahasoj shpirtin e njeriut me nje nje nga ato sirtaret
apo kutiat me celes qe nje njeri mban thesarin e tij: kujtimet. Aty i
flakim te gjitha ndodhite e se shkuares. Kujtimet e trishta i vendosim
ne fund, ne menyre qe pluhuri i harreses ti mbuloje sa me shpejt. Sa
me pak te dukshme e sa me pak te dijme dhe te jemi te vetdishem per to,
aq me te lumtur do jemi. Kurse kujtimet e mira i vendosim gjithmone
siper ne menyre qe sa here te kemi nje ballafaqim me kujtimet, te
kemi parasysh vetem ato te kendshmet. Por jemi qenie egoiste...e
prandaj vuajme...sepse na vret ndergjegj'ja per dicka te pabere ose
te bere, per nje fjale te thene ose te pathene...per nje kujtim...per
dicka qe ngel peng ne shpirt sa te jete jeta. Rob te pluhurit jemi!

Tingujt..

Tingujt po frymzohen
Po marrin udhe te gjate
Bashk me dallget e detit
Te shoqeruar nga nje shtrengate.

Ato po mbrrijen ngadale
Edhe ne zemren time
Po i falin melodi
Edhe jetes time.....

**********

Cudi se si nje moment i shkurter ndryshon gjithecka. Edhe pse intriga te huaja te rishfaqen para syve edhe ti sheh nje tjeter njeri brenda syve te dikujt qe mendoje se e njihje, cuditerisht zhgenjimi nuk te dobeson....te kalon shkarazi. Te godet... pastaj humbet. Cudi se si nje moment te ben te rritesh kaq shume. Edhe e sheh boten serish, lakuriqe, te piset..., te zhgryer ne jashteshqitjet e saj e serish shemtia e saj nuk ta shqyen shpresen nga shpirti....nuk te helmon. Thjesht ndjen pak keqardhje luzion u fik...u shua, humbi dhe asgje me teper!
Jeta fillon serish. Ti je po ajo qe ishe dje. Vetem pak me e rritur. Me nje grimcez njohuri me teper...Shpirti eshte i njejti. I imi shpirt qe i reziston gjitheckaje...
Shpresat jane aty. Te mijat shpresa qe nuk shuhen kurre...


**************

Te gabosh pa pasur frike…
te qash pa pasur turp...
te te kuptoje edhe kur nuk ke te drejte...
te mos ndjesh peshen e sakrificave...te zhveshesh shpirtin….
te mos fshihesh pas hijeve...
te gjesh buzeqeshjen...
ai perqafim i sinqerte…
ajo puthje aq e deshiruar...
ai fllad lumturie...
Ndoshta kjo eshte dashuria...*********

Bote reale apo virtuale, te dyja te cojne ne perfundimin qe femra eshte kurve. E kur i jap perkufizimin kurve, nuk e kam per prostituten e rrugeve, qe nderron meshkujt per njeqind arsye te saj, po flas per kurvellekun e shpirtit. Po flas per ate kategori femrash te uleta, te cilat vene ne perdorim gjithe ligesine qe u permban zemra per te arritur qellime qe vetem mendja e tyre i di. Duke besuar ne aftesite e nje femre fillova te ndjej keqardhje per mashkullin . Jo rralle here ndodh qe mashkulli te bjere pre’ e mendimeve djallezore te femres, te ideve absurde se si nje femer e konceptopon jeten. Menyren sesi trajton dicka qe e ka per zemer, por qe papritur e kthen ne nje prone vetjake. E duke e pasur te tille, nuk i le hapesire te jete vetvetja. E drejton ****in e kundert ne kthesat qe do ajo vete, nxiton me ritme marramendese, e nese ai papritur pengohet, apo thjesht nuk mund ta ndjeke dot me, ajo tjetersohet, behet e eger, del nga vetja, e shikon nga lart me perbuzje si per ti thene "S’je per gje"! Dhe rrezikshmeria e te qenurit femer, arrin maksikumin kur nga nje , behen dy femra, pastaj tre dhe me shume. Krijohet nje lufte e heshtur ****esh, ne te cilen rregullat jane vendosur ne heshtje prej ****it me te bukur, dhe mashkulli thjesht duhet t'i ndjeke. I pelqen apo jo, s’ka shume rendesi. Por sigurisht, nuk duhet nenvleresuar per asnje moment te vetem, se mashkulli rralle here ve trurin ne levizje, e nxjerr jashte perdorimit si nje organ te trupit te skaduar tashme, per tia lene vendit ndonje organi tjeter qe merr situaten ne dore. E kur ndodh kjo, te menduarit me koken poshte, ne vend te kokes lart, femra e humbet lojen, dorezohet....por jo per shume kohe. Eshte aq e zonja sa te marri frenat ne dore, te braktisi mashkullin qe tashme eshte kthyer ne nje objekt pa vlere, per ta zevendesuar me nje loje me terhqese. Qe te kthehem te ideja e fillimit, duhet te jesh femer qe te kuptosh djallezine e nje femre te tille. Se sa eshte e zonja gjinia femerore qe ta rrotulloje boten si te doje , kete e dine mire te gjithe...e vetmja gje qe me ngushellon ne gjithe kete mesele, eshte fakti qe jo te gjitha femrat jane te tilla....egziston ende nje perqindje qe vuajne nga naiviteti, nga ndershmeria, nga besimi i verber qe kane kundrejt gjithckaje qe e rrethon,dhe pa dyshim jane pikerisht keto femra, qe bien viktima te parat. Nuk jane meshkujt fundja ata qe demtohen me shume prej kesaj lufteje cmendurie, por femrat naïve qe bien ne kurthin e kurvave te panumerta. Eshte vertet per te ardhur keq. Ky eshte realiteti, ku ka femer , ka ligesi, ka sigurisht edhe bukuri, por kjo bukuri mbytet nga gojet e keqia, urrejtjet hakmarrjet dhe xhelozite. E ndersa nje femer e bukur ne shpirt ( c'rendesi ka sa te bukur i ka syte, buzet, apo trupin), jepet e gjitha, me gjithe ciltersine e saj, dashurine e saj per jeten, per te cdo moment ne kete bote, kurthi eshte ngritur tashme prej shpirtrave te shemtuar ne maksimum!
Eshte me mire qe nje femer naive, mos ti futet fare asaj loje! Sigurisht qe ka per te humbur, sepse ligesia fiton gjithmone ne kete jete. S'ka vend per ndershmerine! Cdo hapesire eshte pushtuar nga kurvelleku, qe me ngjan me rrjeten e nje mirimange, e cila zoteron gjithcka!

*********************

S'te besoj, o vdekje, s'te besoj.
Mos m'u drith e m'u perdrith.
S'te besoj, kot e ke s'te besoj
s;te besoj qe regjistrin tend ke hapur ,
regjister era dhe te kalbezuar.
s'te besoj qe erdhe per te me marre
s'te besoj pra s'te besoj....
Ndoshta po ulerin ne brebdesi
per kete mosbesim-marrezi
Por c'te bej qe dot ty s'te besoj?

Shpesh une i therras jets,
pergjigje nga vdekja marr.
Shpesh dua te prek jeten,
papritmas me drith ftohtesia e vdekjes.
O Zot, perse, perse papritur
vdekja ne boren e jetes perzihet?

*****************

Sonte dua te shkruaj per ty. Mendime mbase te thena nga malli, qe rritet.
Mall i pakontrollueshem, qe me shtyn me force, e ushqen kohen qe kalon.
Ne mendje edhe pa ndonje imazh, bombarohem me fjale te pavdekshme ashtu sic vete koha.
Vullkan ndjenjash qe arrin ne zemer e shkrin cdo copeza te akullta, lot te gedhendur nga enderra, asnjehere te realizuara.
Tashme te lena menjane...Asgjeja lundron ne ajer. Te heshtura stinet zevendesojne njera- tjetren.
Rreze drite kercasin mbi xhama dritaresh e ne boshllek, dyer te hapur drejt asgjese.
Ne shpirt, nje ishull i humbur ne nje det plot boje...shenja te thella te nje trishtimi te vjeter.
Fjale qe fluturojne ne erresiren e nates, e vizatojne te kaluaren e cila vret te ardhmen duke i hedhur nje perde syve te tashmes.
E kam akoma deshire te shkruaj per ty...Ty qe nuk me degjon!