Rama: Kam rigjetur lirinë time, shqiptarët të zgjedhin vetë mes llumokracisë dhe sakrificës

Vizitor: Vizitor

28082011

Rama: Kam rigjetur lirinë time, shqiptarët të zgjedhin vetë mes llumokracisë dhe sakrificës

Mesazh nga Vizitor

Kryetari i PS-së Edi Rama, në një intervistë në shtypin e ditës, përcakton
si dilemë publike jo cështjen:”.. kush vjen nesër në qeveri, po kush duhet të
largohet nga qeveria”. Për kreun e opozitës, kundërshtari politik i tij,
kryeministri Berisha …”…po e kërkon damkën e historisë siç kërkon një kumarxhi
shkatërrimin në derën e kazinosë duke futur në dorën e fundit shtëpinë megjithë
familjen”.

Pyetja e parë dhe e shpeshpërmendur këtyre ditëve, në mjedisin
publik shqiptar, është: Cdo të bëjë opozita dhe cili do të jetë kursi i kreut të
saj Edi Rama?

Ndjesë po pyetja e parë sot, mot, gjithnjë, në një vend që pretendon të
mirëqeveriset, nuk është ç’do bëjë opozita, po ç’bën qeveria dhe ç’duhet bërë me
qeverinë që s’bën(?). Më pas vjen opozita e padyshim edhe opozita e shtron këtë
pyetje dhe bën e do bëjë sa mundet. Mirëpo në thelb, sipas meje, kriza që po
bren gjithnjë e më shumë Shqipërinë, s’ka gjasë të zgjidhet nëse s’kuptohet nga
të gjithë ata që shqetësohen prej kursit antidemokratik të qeverisë se sot s’ka
më asnjë vend mënjanë, asnjë boshllëk për të luajtur rolin e të tretit të
vërtetit duke mos u përzier drejtëpërdrejt në betejë, asnjë mundësi që teksa
Saliu gllabëron copa Shqipërie, duke shkelur pa gajle liri e të drejta kudo ku
shkel, kushdoqoftë që s’e pëlqen opozitën, për çfarëdo arsyeje pastë e sado të
drejtë e pastë, të ngushëllohet në këndin e paanshmërisë së tij duke i’a lënë
fajin opozitës për frymën që i merret në atë kënd.
Sa për kursin e ri të
opozitës është i shpallur, ne i fituam zgjedhjet e 8 majit si rezistencë
opozitare, zgjedhjet e ardhshme do t’i fitojmë si alternativë qeverisëse, me
gjithshka kemi në zemër, në mend e në dorë. Kujt nga ata, që ju i përmblidhni në
termin mjedis publik shqiptar e që me të drejtën e vet legjitime, s’i pëlqen
qasja e opozitës, fjalët e aksionet e saj, le ta bëjë opozitën sipas mënyrës së
vet, pa harruar për asnjë çast që sot problemi i Shqipërisë s’është opozita po
qeveria. Kështu pasurohet, në mendimin tim modest, edhe opozitarizmi, që është
shumë më i gjerë sesa opozita zyrtare, ajo e partive, e cila s’mund të ezaurojë
dot jo këtu, në errësirën e këtij vendi me demokraci të stërkufizuar, po askund,
as nën dritën e demokracive më të mëdha, të gjitha ekzigjencat e kundërshtisë
qytetare ndaj qeverisë. Ndërsa bërja me vend e pa vend e opozitës së opozitës,
nga ca lartësira superioriteti moral mbi palët, që disa i’a japin vetes për të
fjetur të qetë pasi bëjnë gjykatësin e paanshëm në kushtet kur në Shqipëri pala
në pushtet vret, vjedh, gënjen përditë zi e më zi, është si ajo puna pa dobi e
priftërinjve që merreshin me seksin e ëngjëjve teksa po binin muret e
Konstandinopojës.

Në gati tre vjet opozitarizëm ju keni preferuar mjetin e bojkotit
dhe gjysëm-bojkotin parlamentar. Sa ekziston mundësia që në sesionin e ri
parlamentar të kemi sërish një marrëdhënie të tillë të opozitës më
parlamentin?

Jo, s’janë tre po dy vitet e këtij parlamenti dhe bojkoti ka zgjatur vetëm
gjashtë muaj, për një qëllim të arritur në fund të bojkotit, që ishte vendosja e
çështjes së krizës së zgjedhjeve në tryezën e punëve të Shqipërisë këtu e kudo
në botë ku ka një zyrë që merret me vendin tonë. Ndërsa gjysëm-bojkoti s’e di se
ç’është, po nëse i referoni faktit që ne kemi refuzuar të votojmë duke qenë të
pranishëm në Kuvend, kjo lidhet me burimin e pistë të mandatit të shumicës së
sotme për të qeverisur Shqipërinë, qasje që përsëri ka dhënë rezultatin e vet në
drejtim të rritjes së ndjeshmërisë së përgjithshme për çështjen madhore të
zgjedhjeve. Të gjithë sot e dinë, në Shqipëri e në botë, se ky vend s’ka
zgjedhje normale, po zgjedhje të cungëta që s’i përmbushin standartet
ndërkombëtare. Dhe s’ka dyshim se kapakun kësaj historie të shëmtuar, që ne e
bëmë publike me sakrifica e kosto jo të vogla për ne vetë në dy vjet, e vuri
farsa e madhe e Tiranës në KQZ e Kolegjin Zgjedhor. E cila është raportuar
besnikërisht nga arbitri ndërkombëtar, misioni i ODHIR-it me shefin e tij të
admirueshëm Jonathan Stonestreet. Sot vetëm kush s’do të shohë e të dëgjojë, nuk
pranon t’i drejtojë Saliut gishtin që tregon fajtorin.

Në një lloj këndvështrimi,kundërshtarët dhe skeptikët tuaj
njëkohësisht, ju cilësojnë si kryeopozitar i betejave të forta, por i
rezultateve të pasuksesshme. Si shembull marrin bilancin e zgjedhjeve të fundit
nga 2009 deri në ato të 8 majit. A mund t’u shtohet këtyre bilanceve edhe
zgjedhja e presidentit në 2012?

Unë nuk jam në krye të një lëvizjeje të armatosur, po kam nderin e madh të
udhëheq një parti politike që pas vitit 2005 ka rimarrë kuotën më të lartë në
spektrin politik shqiptar dhe vetëm është ngjitur, duke u afirmuar dy herë si
partia më e madhe e shqiptare dhe fituar të dyja herët zgjedhjet, edhe në vitin
2009 edhe në vitin 2011.
Në 2009-ën ne fituam me votë, po mbetëm në opozitë
për shkak të vjedhjes së votës dhe për dy vjet bëmë gjithshka mundëm, deri në
kufijtë e lejueshëm për ne, pra deri në kufijtë e veprimit të një force politike
demokratike që përjashton aksionin e dhunshëm, për të vendosur në themelin e
bashkëjetesës politike në Shqipëri zgjedhjet e lira. Në këndvështrimin tim është
evidente që dy vjetët e shkuara na shpërblyen me një fitore të madhe në 8 maj,
ku e gjithë Shqipëria që paguan taksa e kërkon demokraci funksionale votoi për
ne, ndërkohë që ajo që ndodhi në Tiranë pas fitores së 8 majit nuk është një
llogari që duhet të na kërkohet ne, po një llogari e hapur mes popullit dhe
Saliut. Sepse, e pamohueshme, megjithë manipulimin industrial në kryeqytet,
humbësit që sot kanë pushtuar Tiranën, nuk i çoi në bashki rezultati i numërimit
të votave, po grabitja e pacipë e mandatit pas numërimit. Ndërsa ushtrimi i
dhunës, që ishte e vetmja gjë që s’u përdor prej nesh pas grabitjes ditën për
diell, nuk është e s’ka si të jetë në asnjë rast pjesë e vizionit, misionit dhe
funksionit tonë. Atë llogari të hapur u takon qytetarëve të mos e harrojnë dhe
t’ia kërkojnë deri në një Saliut në zgjedhjet e ardhshme, duke u bërë pjesë
aktive e një lëvizjeje popullore për largimin e tij, që do të thotë, më e pakta
fare, jo vetëm duhet të votojnë vetë për shporrjen e këtij pushteti anadollak
hajdutësh e të paaftësh, po edhe të rrisin akoma më shumë pjesëmarrjen në
zgjedhje duke e nxjerrë votën nga çdo derë ku mund të trokasin për ta bërë nul
çdo orvajtje grabitqare.
Sot sipas meje s’është më hiç në pyetje kush vjen
nesër në qeveri, po kush duhet të largohet nga qeveria dhe, besoj, këtu për
shumicën dërrmuese të shqiptarëve s’ka asnjë ekuivok a dilemë. E nëse ata që
vijnë më pas s’janë në lartësinë e pritshmërisë së popullit udha e mbarë u qoftë
në shtëpi edhe atyre me një shqelm me votë, ky është ilaçi i demokracisë për të
kuruar plagët e keqqeverisjes, të ndryshosh qeverinë pa “por”, pa “prit”, pa
“megjithatë”. Kush thotë po prit, se vërtet hajduti që na vodhi dhe na vjedh
përditë sy më sy duhet gozhduar, po nesër mund të na dalë një hajdut tjetër
prandaj dale të mendohemi njëherë, nuk meriton asgjë më shumë sesa të vidhet e
të humbasë gjithshka për shkak të hajdutit që mban në kurriz prej frikërash
skllavëruese e ngurrimesh qesharake!

Dy ambasadorë të njohur perëndimorë në Tiranë kanë mbështetur
idenë e një Presidenti konsensual, pra që nuk do të zgjidhet me shumicë të
thjeshtë. A ka PS-ja një strategji të qartë për zgjedhjen e kreut të ri të
shtetit në vitin 2011?

Ne jemi shprehur për nevojën e korrigjimeve kushtetuese. Kemi pranuar se koha
tregoi që ndryshimi i bërë në Kushtetutë për mënyrën e zgjedhjes së Presidentit
u dha të drejtë atyre që asokohe na kritikuan për këtë ndryshim. Ashtu sikundër
kemi treguar gatishmërinë për të riparë kushtetutën jo vetëm në sensin e
korrigjimeve po edhe të përmirësimeve të saj lidhur me pavarësinë e pushteteve
kushtetues e madje më gjerë. Kushtetuta s’është tabu, aq më tepër s’mund të
trajtohet si tabu nga ata që dje u futën për të në grevë urie, duke u betuar
para popullit se s’do dilnin gjallë po të bëheshin ndryshimet në fjalë, ndërsa
sot bëhen mburojë e atyre ndryshimeve duke nxjerrë në barrikadë barkun e fryrë
nga të ngrënat e rënda me paratë e popullit. Nga ana tjetër fjala vjen, sot
Bashkimi Europian ka hyrë në një debat të ethshëm për vendosjen në kushtetutë të
vendeve anëtare të kufirit të borxhit publik, problem ky shumë i mprehtë, madje
në rrezik shpërthimi aktualisht për financat e Shqipërisë, po ne ç’duhet të
bëjmë në këtë drejtim, të rrimë duke thënë, “Bëje Zot ëndërr këtë kular që po na
mblidhet rreth fytit!” apo të veprojmë me largpamësi edhe në perspektivën e
integrimit europian?!
Thënë këto, në kushtet kur pala tjetër, Saliu, s’do të
dëgjojë nga ai vesh, ne jemi të gatshëm të bëhemi pjesë e çdo debati publik e
qytetar, e çdo koalicioni me çdo forcë qytetare ose parti të interesuar për
korrigjimet e domosdoshme a përmirësimet e mëtejshme të Kushtetutës. Por pa i’a
lidhur aspak duart vetes në këtë pikë. Kushtetuta do dy palë dhe palët janë këto
që janë, ne s’mund ta ndryshojmë Kushtetutën me pahir nëse pala tjetër kapet pas
ndryshimeve të djeshme për të dëmtuar edhe më shumë të ardhmen, qytetarët le të
gjykojnë edhe për këtë çështje duke bërë dallimin mes palëve kur të vijë dita të
shprehen me votë.
Sa për zgjedhjen e Presidentit vitin e ardhshëm ne e presim
atë qetësisht në pikëpamje të interesave tona si palë, shqetësimi ynë për
mundësinë që Sashenka apo Toma të bëhen presidentë me votat e shumicës së
thjeshtë e për më tepër të vjedhur të Saliut, s’lidhet gjëkundi me ndonjë synim
a interes ngushtësisht tonin, luftë për pushtet a për bllokim të zgjedhjes së
presidentit që të bëjmë zgjedhje të parakohshme siç akuzohemi rëndom, po me
interesin mirëfilli kombëtar. Sepse tashmë është e qartë që një president i
nxjerrë nga xhepi i Saliut është futja në xhepin e tij e gjithë shtetit, rënia
jo vetëm de facto si sot, po edhe de jure, e të gjithë kufijve ndarës mes
pushteteve kushtetues dhe mbytja në llumin e oborrit të pushtetit të sotëm e
gjithë sistemit kushtetues në Shqipëri. E sistemit të drejtësisë po se po, po pa
harruar edhe shërbimin sekret, që Saliu ka treguar më shumë se një herë në këto
vite se e ka përvëlim në shpirtin e tij prej bajraktari stalinian. Ndërkohë që
shqiptarët s’besoj ta kenë harruar se ç’bëri me atë shërbim kur e drejtonte nga
pallati presidencial për të përgjuar e përndjekur këdo, nga bashkëpunëtorët e
vet tek kundërshtarët e gazetarët e pabindur.

Aktualisht në PS ka një situatë pritmënie. Shumica e deputetëve
kur i pyesim se cili do të jetë qëndrimi i opozitës për sesionin e ri
parlamentar, përgjigjen këtë e di kryetari. C’farë përgjigje mund të na japë
kryetari Rama për aksionin, programin dhe sidomos strategjinë e re opozitare në
këtë shtator?

Me siguri ju bëni shaka ose s’kuptoni shakanë që ndonjë deputet që keni
pyetur ka bërë me ju, sepse strategjinë tonë ne e kemi shpallur publikisht dhe
nëse s’e mbani mend e gjeni kollaj në arkivat e gazetës suaj, ndërsa hapat
konkretë të jetësimit të strategjisë së shpallur i takojnë kalendarit të punës
së çdo muaji. Mos prisni gjithësesi që opozita të nxjerrë ndonjë çelës magjik
për të hapur derën e shpëtimit nga qorrsokaku ku po e asfikson përditë
Shqipërinë Saliu. Ky çelës nuk ekziston. Ajo derë mund të hapet vetëm me
përpjekje të përditshme, bashkim forcash, vullnet të hekurt, pasion të
pakushtëzuar e durim të fortë, të të gjithëve pa dallim, qoftë opozita e arenës
politike e qoftë opozitarët nën çatinë e shtëpisë së tyre. Parti, organizata,
grupe interesi, media, individë që hasin me murin e padrejtësisë qeveritare,
duhet të mësyjnë drejt asaj rrugëdaljes.
Të gjithë ata që nuk e kuptojnë se
s’kanë ç’presin dhe se duke qarë si fëmijët në djep pse opozita s’po u jep
qumështin që u mohon qeveria, s’kanë asnjë shans të fitojnë atë që me të drejtë
kërkojnë. Sepse kjo nuk është një demokraci që lejon rrotacionin përmes votës,
po një llumokraci ku çdo liri dhe e drejtë duhet fituar çdo ditë me përballje në
front të gjerë, secili në llogoren e tij, të madhe sa Partia Socialiste apo të
vogël sa dera e shtëpisë së vet. Kjo s’është beteja e një partie me një tjetër,
po e një populli të marrë peng që duhet ta meritojë atë që padrejtësisht i
mohohet në shkelje të Kushtetutës, ligjeve e çdo norme të bashkëjetesës
demokratike.

Zoti Rama, i keni shtuar së fundi komunikimit me publikun edhe
atë nëpërmjet publicistikës, c’ka solli dhe një reagim ironik nga Kryeministri.
Është pjesë e kursit të ri opozitar edhe kjo mënyrë komunikimi, apo një
preferencë e marrë prej praktikës së ndjekur nga liderë të ndryshëm politikë në
Europë?

As njëra as tjetra, thjesht dëshira ime për të shkruar atë që mendoj dhe më
falni po, edhe pse më bëhet qejfi që merreni me çdo gjë që bën opozita, deri me
çdo thashethem të pakonfirmuar që del nga mbledhjet e kryesisë a grupit tonë
parlamentar apo status në facebook të çdo deputeti, a nuk ju duket se ka diçka
që s’shkon në të qëmtuarit, shpesh cinik, të çdo fijeje të flokut të opozitës
ndërkohë që qeveria po i’a hedh e paqëmtuar lumenjve të skandaleve të
përditshme? Pastaj edhe diçka, pse kur merreni me opozitën kërkoni patjetër të
gjeni me kë ngjajmë ne në Europë e në botën e lirë, kurse ngjashmërinë fatale,
në thuajse çdo gjë, të Saliut e të pushtetit të tij me vende jashtë Europës e
kufijve të botës së lirë, e kaloni rëndom si pjesë të rutinës që s’bën lajm? Ja,
për shembull, ju thoni, dhe s’jeni i pari, që kjo e editorialeve mund të jetë
një preferencë e marrë nga liderë të ndryshëm politikë në Europë, ndërkohë që
kur merreni me qeverinë e merrni të mirëqenë, pjesë të rubrikës së pashkruar No
Comment, që kryeministri i Shqipërisë mund të gënjejë për çdo gjë, fjala vjen
për çdo shifër, për çdo të dhënë a fakt të ekonomisë e të menaxhimit publik. Pa
llogaritur këtu akuzat, shpifjet e sharjet e përditshme për opozitën që shumë
nga ju, ashtu si shumë shqiptarë të dëshpëruar po të paangazhuar, kujtojnë se
nuk u takojnë edhe atyre. E nëse nuk ngrihet si fare rastësisht ndonjë ndër ju
të merret me rrenat një herë në shumë herë, – fatkeqësisht gënjeshtrat mbi
ekonominë, taksat, borxhin, deficitin, shpenzimet, investimet, konçesionet,
turizmin, hyjnë me pikatore në diagnozat e analistëve opozitarë -, të gjitha
mbeten pa oponencë tjetër veç asaj që bën opozita si palë jo e pavarur dhe
përherë e paragykuar.
Kurse sa për reagimin ironik të Saliut ndaj shkrimit
tim mbi sekllëdinë e tij të dukshme për rënien e gomarit të Tripolit ngaqë
ngjajnë si t’i kishte pjellë të dy mushka e Partisë së Punës, do t’a bëja me
qejf një editorial tjetër, s’është ide e keqe, me bashkëautorësinë e mikut tim
Arshi Pipa. Ruaj prej tij përveç veprës edhe disa këmbime të bukura intelektuale
e miqësore në periudhën pas shembjes së dikturës së partisë mëmë të Saliut.
Ndjesë pastë gjithmonë i gjori Arshi, opozitar i palodhur i regjimit komunist,
do rrotullej në varr po të dëgjonte dot se shërbëtori besnik i Enverit këshillon
sot nga tryeza e qeverisë leximin e vargjeve të tij duke i përmjerrë veprën për
t’i ndryshuar kuptimin.

Në editorialin e parë të këtyre ditëve verore, ju flisnit për
protesta popullore që duhet të nisen nga shtresa të ndryshme të popullsisë, pasi
nuk i bën vetëm opozita. Nga disa kolegë tuaj në parti pati edhe reagime…Kursi i
ri i paralajmëruar nga ju në çmasë do t’i përmbajë protestat që ndaluan pas
tubimeve para KQZ-së?

Nuk i di reagimet e kolegëve në fjalë për editorialin që përmendni, jam marrë
me lexime librash të mbledhur kapicë që prisnin ca kohë të lirë prej meje dhe
kam shkruar në kohën mes leximeve duke shijuar lirinë e rigjetur përballë vetes.
Por duke ju dëgjuar të riktheheni në çdo pyetje tek kursi i ri, e shoh të udhës
të nënvizoj edhe njëherë, shumë thjeshtë, se ne do të jemi në krye të detyrës
sonë duke u munduar të bëjmë më të mirën për t’u dhënë shqiptarëve alternativën
qeverisëse që u duhet. Shqiptarët le të zgjedhin pastaj mes zhytjes në
llumokraci symbyllur prej frikërave të kota dhe ngritjes krye për të dalë me
sakrificat e domosdoshme nga llumi.

Keni propozuar ndryshimet kushtetuese si kusht për dialogun me
mazhorancën. Berisha e ka refuzuar kategorikisht këtë mundësi, ndërkohë që nga e
majta aleatët tuaj kërkojnë ndërprerjen e komunikimit. Cila do të jetë rruga
politike për të arritur në reformat e kërkuara
institucionale?

S’kemi vënë ne ndonjë kusht për dialog, kemi thënë vetëm që s’ka kushte për
të bërë të mundur dialogun e shumëkërkuar po edhe të shumënevojshëm për vendin.
Nga ana jonë jemi gati të punojmë me gjithë sa mundemi për t’i krijuar këto
kushte, ndërsa kërkesën për ndërprerje komunikimi s’e kuptoj përderisa s’ka
asnjë komunikim.

Raporti i OSBE-ODIHR u dha dorë akuzave të opozitës për zgjedhjet
në Tiranë. Cili do të jetë aksioni i opozitës dhe cili do të jetë pikërisht me
bashkinë e Tiranës?

Bashkia e Tiranës ka rënë sot në dorën e pushtetit të grabitësve të votës,
është një institucion i kapur pa asnjë legjitimitet, u takon qytetarëve të
Tiranës ta gjykojnë në rrugëtimin e nisur së prapthi. Ndërsa ne do bëjmë
gjithshka që ajo që ndodhi të mos përsëritet më kurrë, duke bërë një më një
detyrat tona. Njëra ndër to është padyshim edhe detyra që ta projektojmë
betejën e ardhshme duke e vlerësuar raportin e ODHIR-it si një nga pikat e
palëvizshme të referimit për gjithë rrugëtimin tonë drejt fitores së zgjedhjeve
që vijnë.

Një plotësim këtu zoti Rama, në Bashkinë e Tiranës ka filluar në
masë fshesa ndaj pastrueseve, shoferëve, nëpunësve civilë të administratës suaj.
Cfarë do të bëni ju për t’i marrë në mbrojtje këta njerëz?

Ajo e Bashkisë së Tiranës s’ishte administrata ime, po administratë e shtetit
shqiptar, modeli i vetëm sot për sot i funksionimit të administratës në këtë
vend ku shteti është bërë lesh e li edhe për shkak të rekrutimeve pa asnjë
kriter e moral tjetër përveç kriterit partiak e moralit tribal. As që e dyshoja
këtë që po ndodh, siç nuk dyshoj në shumëçka tjetër do të ndodhë më tutje në dëm
të Tiranës e të qytetarëve të saj, por s’kam asgjë më shumë për të thënë për
këtë fabul të njohur tash gjashtë vjet me flakje njerëzish në rrugë për
hakmarrje politike dhe rekrutime mizerabël nga rruga për orekse politike,
përveçse t’u them edhe publikisht të papunëve më të rinj të qytetit atë që u kam
thënë para se të largohesha nga zyra në bashki: Dilini zot vetes, bëni luftën
tuaj qytetare kundër barbarisë në pushtet, nëse ju duhem për ta bërë këtë e dini
ku më gjeni!
S’i kërkoj askujt, asnjë shqiptari që s’e do këtë qeveri, të
ndjekë medoemos rrugën e Partisë Socialiste, por mes qëndrimit në gjunj a
duarkryq me sytë nga qielli dhe rrugës sonë për të ringritur Shqipërinë e për të
ndërtuar shtetin modern shqiptar, mbi të tjera kritere e norma nga këto që ka
imponuar pushteti anadollak i Saliut, askush që dëshiron të luftojë dhe s’e gjen
dot një rrugë që t’i pëlqejë më shumë, s’ka pse ngurron për asnjë çast që të na
bashkohet në familjen më të madhe politike të vendit.

Nga disa kolegë tuaj në parti është hedhur ideja që zgjedhjet e
ardhshme të administrohen nga ndërkombëtarët. Si e gjykoni këtë ide dhe cili
është mendimi juaj për variantin alternativ?

KQZ-ja dhe Kolegji Zgjedhor janë mbytur bashkë me zgjedhjet në Tiranë.
Shkrirja e tyre është A-ja e një projekti realist për një reformë zgjedhore që
të krijojë themele të paprekshme nga dora grabitqare e pushtetit të votave të
vjedhura. Variantet e mundshme për rindërtimin e administratës zgjedhore janë më
shumë se një, jemi të hapur, ndërsa pavarësia nga qeveria e vendimmarrjes gjatë
administrimit të zgjedhjeve nuk është variant, po një kusht themelor i
patjetërsueshëm.

Është folur për nisma ligjore të opozitës në luftën parlamentare.
Kemi parë në të kaluarën se këto janë rrëzuar me lehtësi nga mazhoranca. Beteja
juaj parlamentare ku do të mbështetet, apo do të kemi një panoramë të ngjashme
me sezonin e kaluar?

Cdo maxhorancë numerike rrëzon me lehtësi falë peshës së numrave çdo nisëm
ligjore të opozitës, kudo në botë e jo më në Kuvendin e Sashenkës, ku edhe pa
numrat e nevojshëm në sallë, në sytë e gjithë Shqipërisë miratohen ligje, si në
rastin flagrant të ligjit për regjistrimin e popullsisë, apo kërkohen heqje
mandatesh parlamentare si në rastin skandaloz të deputetit të opozitës Ilir
Beqja.
Në një parlament demokratik, kudo, nismat ligjore të opozitës nuk
lindin për të pasur medoemos miratimin e maxhorancës, po për të shpalosur një
këndvështrim alternativ mbi çka ligjërohet. Që do të thotë se i jepet sigurisht
mundësia qeverisë të reflektojë, bëhet çdo përpjekje që kjo të ndodhë duke dhënë
të gjithë argumentat, punohet deri në fund për zgjidhje kompromisi aty ku të
parët e qeverisë janë shtetarë jo karagjozë zullumqarë, por njëkohësisht, e ky
është thelbi i parlamentarizmit, i jepet zgjedhësve të përfaqësuar tërësisht
mundësia të shohin, dëgjojnë, gjykojnë. Parlamenti demokratik është e vetmja
shfaqje mendimesh e fjalësh në botën e lirë që nuk vihet në skenë nga një regji
a një kompani prodhuese spektaklesh, po nga populli, i cili me votën e vet të
lirë përcakton rolet, shumicë-pakicë, dhe gjatë katër vjetëve ndjek shfaqjen e
alternativave për të gjykuar kur i vjen dita të rizgjedhë nëse duhet t’i ruajë
apo t’i ndërrojë rolet e atyre që voton.
Problemi ynë është se në Shqipëri
nuk ndodh kështu, grabitja e votës e ka kthyer parlamentin në një teatër ku
vendos regjia politike, pushteti që vjedh zgjedhjet, prandaj edhe çdo gjë që
ndodh në parlament shpeshherë nuk konceptohet nga njerëzit, as nga ju,
komentatorët, si proçes gjykimi mbi rolet e aktorëve në skenë që do të ndikojë
vendimin me votë kur të vijë dita, po si një betejë finale, aty, atë ditë, për
atë çështje. Dhe pastaj natyrisht thuhet ja, u rrëzua lehtësisht nisma që
opozita na foli një muaj rresht, s’dëgjon Ai, s’jepet Ai, s’rrëzohet kështu Ai,
duhet forcë, duhet përplasje, duhet luftë, ndërkohë që askush s’di ta thotë për
çfarë përplasje, force, lufte, e ka fjalën. E s’ka si ta thotë se s’ka ku ta
gjejë, sepse zëri i arsyes nuk e pranon dhunën si mjetin për ta marrë atë që
shumëkush e kërkon aty për aty prej dëshpërimit të justifikuar plotësisht nga
koha që ikën, hallet që shtohen, plagët që zmadhohen!
Le ta rrotullojmë nga
të duam analizën e le të fluturojmë sa të duam me krahët e dëshirave dhe
hamendjeve për ta gjetur themelin e problemit gjetkë, ai është tek zgjedhjet,
tek kriza e votës, tek dhunimi i sovranitetit të popullit për t’u qeverisur nga
ata që zgjedh, jo për t’u sunduar nga ata që nuk e lënë të zgjedhë. Kriza e
zgjedhjeve është gjeneratori i të gjitha krizave të sotme të Shqipërisë, në një
pjesë të mirë kjo u kuptua nga njerëzit që u derdhën masivisht drejt kutive të
votimit në 8 maj. Por ka ende shumë për të bërë në këtë drejtim, që edhe ata që
e shesin votën për një thes miell a ca lekë për të shtyrë muajin ta kuptojnë se,
në fakt, vota që shesin është arsyeja pse katër vjet s’i pyet askush dhe mbeten
çdo muaj pa miell e as lekë që të kapin muajin e rradhës. Po jo vetëm ata, edhe
të tjerë, më të ngritur, duhet ta kuptojnë se beteja e opozitës për votën s’ka
qenë asnjë ditë luftë për pushtet mes dy palësh, as braktisje e detyrës
opozitare për problemet ekonomike e sociale, po vetë thelbi i përpjekjes për ta
çliruar shoqërinë, demokracinë, drejtësinë, vetë ekonominë, duke çliruar votën.
Kush ta merr votën pa i’a dhënë të merr shpirtin, dinjitetin, punën, lekët, të
ardhmen, të merr edhe jetën, duke të qëlluar me pushkë si në 21 janar, sepse
s’ka frikë nga gjykimi yt, s’do të të vijë rradha të gjykosh, armën që ke për të
marrë hakun që të takon, votën, ta ka marrë, të ka neutralizuar, bën ç’të dojë
me ty. Madje të thotë përditë ji i lumtur që më ke mua, Shqipëria po
ndryshon!

Me largimin e deputetëve Islami e Harasani, grupi socialist sa
vjen e zvogëlohet në numër duke ulur peshën specifike të numrave në Kuvend.
Besoni se mazhoranca do ta ketë më të lehtë qeverisjen në kushtet e kësaj
“rrjedhjeje parlamentare” opozitare?

Pesha specifike e opozitës, kudo, në çdo demokraci të botës, nuk përcaktohet
nga numrat, sepse numrat natyrisht e mbajnë gjithnjë peshoren nga shumica, po
nga drejtësia e qëndrimeve të saj, forca morale dhe argumentuese që shfaq. E
përsëris, opozita nuk ekziston për të peshuar numerikisht më shumë në parlament,
po për të anuar peshoren nga ana e vet kur populli zgjedh, me votë, dhe fokusi
ynë do të jetë i tëri tek thithja e një konsensusi sa më të madh popullor, duke
i dhënë popullit përditë arsyet e shembujt që në zgjedhjet që vijnë ai të bëjë
shumicën më të madhe ndonjëherë në frontin e Aleancës sonë për të Ardhmen.

Dy institucionet kushtetuese që kërkojnë menjëherë zgjedhjen e
krerëve të rinj të tyre janë Guvernatori i Bankës së Shqipërisë dhe kreu i
Kontrollit të Lartë të Shtetit. A do të propozojë PS kandidatë për këto
poste?

Këto propozime janë tagër i Presidentit të Republikës. Uroj që Presidenti të
mos kompleksohet më gjatë nga sulmet e diversionet e shpifura të Saliut, të
Sashenkës së Kuvendit a të Tomës së Punëve Publike. Të mos propozojë kandidatura
me shaminë e Saliut në xhepin e xhaketës ose me këllqe të dobëta nga ata që bien
ndenjun sapo dëgjojnë zërin e ish-kryetarit të partisë së tij, siç ka bërë
fatkeqësisht në jo një rast deri sot zoti President. Dhe, padyshim, të mos
mjaftohet me ca predikime të koduara si ato që ka bërë kur kandidatë seriozë për
gjykatat e vendit janë rrëzuar nga tomashenkët e Komisionit të Ligjeve pasi janë
keqtrajtuar rrugaçërisht në dëgjesa të turpshme publike, si të ishin të pandehur
të hetuesisë komuniste.
Bamir Topi s’duhet të merakoset shumë as nga sikleti
se do t’u duket shqiptarëve si aleat i imi nëse i kundërvihet përdhunimit të
vijueshëm që po i bëjnë ata që e zgjodhën president. Sepse shqiptarët ka më
shumë gjasë t’i turbullojë steriliteti i qëndrimeve të tij sesa propaganda e
shthurrur që bëhet kundër tij për ta kompleksuar deri në paralizë. S’ka shqiptar
që nuk e di se Bamir Topi mund të jetë socialist aq sa ç’mund të jetë Saliu
suedez dhe s’ka qytetar të këtij vendi që s’e kupton pse ai sulmohet kaq
poshtërsisht nga kryetari i PD-së, ndërkohë që më rezulton se janë gjithnjë e më
të shumtë qytetarët që s’kuptojnë pse Presidenti i Republikës flet me vete e jo
me popullin kur goditet paudhësisht jo personi, po institucioni i tij.
Kjo
s’është një yshtje në konflikt për zotin Topi, po një thirrje që Presidenti i
Republikës të dalë nga cepi ku e ka futur konflikti i imponuar djallëzisht prej
Saliut, duke kuptuar se të qenit mbi palët s’është të qëndruarit jashtë çdo
debati ku palët janë të përfshira, po të qenit me zë të lartë mbi interesat e
palëve kur njëra a tjetra palë rrëshqet dhe prek themelet kushtetuese, ligjore e
morale të bashkëjetesës në atdheun e përbashkët. Lënia pa zë e institucionit të
Presidentit kur cënohet interesi kombëtar, kushtetuta, parlamentarizmi,
drejtësia, publiku, nuk e bën Bamir Topin më të paanshëm, po bën Shqipërinë e
popullin e vet më të pambrojtur.

Po ju s’mund të mohoni se në horizont po ravijëzohet një parti e
Bamir Topit pas largimit të tij nga zyra e Presidentit vitin tjetër dhe kjo
natyrshëm e bën kryeministrin të interesuar për ta vënë atë në cep përmes një
konflikti ku e paragjykon vazhdimisht si aleatin tuaj. A nuk jeni dakord që zoti
Berisha ka filluar betejën për të minimizuar maksimalisht efektin elektoral të
partisë së ardhshme të zotit Topi duke e futur që tani në një thes me të
majtën?

S’e di fare sa e bazuar është hamendja se Presidenti i Republikës do të
zbresë në fushën e betejës politike me një parti të tijën pas refuzimit të hapur
të partisë së tij të deridjeshme për ta rimandatuar si kryetar të shtetit. Eshtë
e gjitha për t’u parë çfarë do bëjë ai nesër dhe çfarëdo të bëjë as nuk shoh
ndonjë mundësi që ta bëjë në funksion a në favorin e Partisë Socialiste, as dua
të humbas kohën me hamendje të tilla. Di vetëm që për sa kohë do të jetë në atë
zyrë, Presidentit të vendit, garantit të unitetit kombëtar e të Kushtetutës së
Republikës së Shqipërisë, i takon t’i bëjë gjërat në funksion e në favor të
popullit shqiptar si një i tërë. Pa i’u shmangur asnjëherë këtij detyrimi të
madh, sigurisht mbi palët po assesi jashtë debatit për çdo temë të nxehtë që i
djeg atdheut tonë. Jo me fraza të rrumbullakuara deri në humbje të kuptimit a me
deklarata shtypi në stilin stërlakonik të poezive Haiku, po me zë e me figurë
përpara shqiptarëve, edhe sikur Saliu ta akuzojë si agjent të Ramiz Alisë a të
Gramoz Ruçit apo Sashenka e Kuvendit t’i qepet pas me të gjithë gurët e torbës
së pistë të vulgaritetit të saj. Më shumë se i thanë për turp të tyre në janar,
“Horr bulevardi!”, s’kanë ç’i thonë sidoqoftë.

Ndërsa ju si opozitë kërkoni largimin e qeverisë,kryeministri
përgatit ndryshime në kabinetin e tij. Për kreun e opozitës është kjo një shenjë
sigurie dhe jetëgjatësie për qeverisje të mëtejshme nga politikani jetëgjatë
Berisha apo…?

Jetëgjatë në politikë mund të jesh në shumë mënyra, Kadafi ishte dy herë më
jetëgjatë sesa Saliu, rëndësi ka çfarë sjell jetëgjatësia e qenies politike në
mënyrën e të qenit të njerëzve që përfaqëson dhe në punët e historinë e vendit
tënd. Fatkeqësisht për të, Saliu nuk do që nuk do që të mbahet mend për mirë
nga ky popull. Dhe kur mendon që mundësia i’u dha dy herë jo një, kjo të shtyn
të parafytyrosh se po e kërkon damkën e historisë siç kërkon një kumarxhi
shkatërrimin në derën e kazinosë duke futur në dorën e fundit shtëpinë megjithë
familjen. Zgjedhja e tij dhe taksirati i Shqipërisë.
Sa për ndryshimet në
kabinet le të bëjë ç’ndryshime të dojë në rradhët e dëgjuesve të zellshëm të
fjalimeve të tij të çartura në tryezën e qeverisë, ikën Sashenka e vjen Toma ose
anasjelltas, problemi mbetet po ai, gjithnjë e më i madh, po edhe gjithnjë e më
i qartë për të gjithë.

Cilat janë gjasat që opozita të përshpejtojë zgjedhjet e reja në
Shqipëri?

Përgjigjen e kësaj pyetjeje mund ta japë vetëm populli, askush veç tij s’ka
fuqinë të ndryshojë kalendarin e zgjedhjeve në një vend ku qeveriset me vota të
vjedhura. Partia Socialiste ka nisur punën për zgjedhjet e vitit 2013. Nëse
populli s’do të durojë dot deri atëherë, ne do të jemi pa asnjë ngurrim në
krahun e të drejtës sovrane të tij për të vendosur me votë se kush do të jetë
shumica e kush pakica në Kuvendin e ardhshëm

Share this post on:

No Comment.

BOTASHQIPTAREFORUM

Rama: Kam rigjetur lirinë time, shqiptarët të zgjedhin vetë mes llumokracisë dhe sakrificës

Rama: Kam rigjetur lirinë time, shqiptarët të zgjedhin vetë mes llumokracisë dhe sakrificës

Similar topics

Similar topics