Te thuash "te dua" duket gjeja me natyrale e botes sidomos nese historia e dashurise vazhdon prej kohesh. Por, pavaresisht premtimeve, eshte stabiliteti i nje ndjenje te vertete, jo te gjithe ndjehen te gatshem te thone 2 fjalet e mitike. Jane vetem dy dhe peshojne shume, rendojne gjendjen tone shpirterore dhe shpesh nuk mjafton e gjithe qetesia e marredhenies tone per tu ndjere mire ne shqiptimin e kesaj fjale. Eshte nje situate ku cdo cift e kalon. Ne fakt ne cift krijohet nje situate qe ndonjehere perfundon duke udhetuar me ritme te ndryshme, duke arritur etapa dhe momente te ndryshme.
Por kjo nuk do te thote se ndjenja eshte me pak e vlefshme dhe me pak spontane. Ne me te shumten e rasteve veshtiresia per te thene "te dua" eshte rezultati i eksperiencave te meparshme te cilat kane lene shenje ne zemren tone. Ndonjehere druhemi se mos veme nen presion partnerin. Problemi i vertete eshte se mendimi i dashurise dhe i ndjenjave vijne si pasoje e perrallave dhe historive te bukura te dashurise, ku te thuash "te dua" tregon nje fjale te paevitueshme qe te con drejt marteses, impenjeve serioze, familjes.
Dashuria, eshte nje rruge e cila duhet te ndahet ne shume sa me shume dite te jete e mundur, por nuk ekziston nje rregull per te ndjekur. Nuk ekziston nje manual ku mund te mesosh qe secili nga partneret ka kete rol dhe tjetri nje tjeter. Cdo ndjenje eshte e ndryshme, dhe prandaj eshte dhe unike, dhe cdo fjale "te dua" eshte e tille.
Burimi: ikub.al