Shteti
Pikėt
Titulli Preferuar
nga Si te gjitha historite e bukura qe perfundojne me nje fund te lumtur, fundi i dashurise ketij djali nuk perfundoj si ne perralla. Ai u lidh me ate vajze qe dashuronte dhe c'do here qe ishin bashke ai bente te pamunduren per t'a bere te luntur Princeshen e tij, e bente c'do here per te qeshur, e mbulonte me xhaketen e tije kur ajo kishte ftohte, dridhjet e saja nga ftohti i pesonte ai. Ishte marrezisht i dashuruar saqe vendosen te martoheshin. Erdhi dita qe ai shume kishte pritur dhe enderruar, te martohej me vajzen e endrrave te tij, te bente ate vajzen Princeshen e vet, dhe e ema e femijeve te tij. Ajo kishte qene dita me e lumtur per ate djale, ishte aq i 
, aq i emocionuar saqe nuk priste momentin qe te shikonte Mbretereshen e tij veshur me vellen e bardhe. Arriti momenti kur ajo hyri ne sallen e dasmes dhe ishte ashtu sic e kishte imagjinuar ai, e bukur si ato Princeshat e perrallave. Kaluan bashke vite shume te lumtura, kaluan momente te mrekullueshem, dhe ai kujdesej c'do dite per Princeshen e vet. Bente te pamunduren qe asaj mos t'i mungonte asnje gje. Kaluan plot 10 vite dhe ato vendosen te benin nje femije, fruti i lindur nga dashuria e atyre dyve, mirpo vajze's dale ngadale fillonin t'i binin floket, fillonte te kishte dhimbje te medha ne trupin e saje. Kshu qe vendosen te iknin te bente nje vizit vajza, dhe aty i gjeten semundjen e keqe, kancerin... Dhe kur mjeket i komunikuan semundjen djalit po i perbysej bota... "Nuk eshte e mundur, shikoni mos keni gabuar, shikoni mire mbase eshte ndonje semundje tjeter", por e kote doktorret vazhdonin t'i jepnin te njejten pergjigje: "Eshte e semure nga kanceri, do bejme te pamunduren per t'a shpetuar, do i bejme kurat qe te ngjallim perseri po qe e mundur"... Ajo filloj te bente kurat per semundjen qe kishte, dhe nga kemioterapia, floket i binin c'do dite e me shume, deri sa arriti te mos kishte me floke. Dobesohej edhe shume, dhe djali kur e shikonte ate vajze qe shume dashuronte ne ate kondicione ndihej keq, ndihej sikur ishte duke vdekur bashke me ate. Vajza shikonte veten ne pasqyre dhe e pyeste djalin: "Vazhdon te me duash akoma si me para edhe pse jam pa floke, edhe pse po dobesohem c'do dite??", dhe djali kur degjonte ato fjal nga zeri vajzes, j'u mbushesin syte me lote dhe zeri i tij dridhej duke j'u pergjigjur pyetjeve te saje. "Per mua je Princesha ime, je femra me e bukur qe ekziston, edhe pa floket dukesh akoma me e bukur, fytyra jote pa floke shkelqen me shume, kur do te sherohesh nga kurat qe do besh, do kesh floket dhe do behesh si me para... Jo me fal si me para jo, sepse si me para je... Do behesh akoma me e bukur Princesha ime". Kaluan disa muaj ku vajza kurohej me kemio terapien, por kotrolli fundit qe i ben mjeket, gjendja e saje ishte shume keq, ajo nuk kishte shpresa te jetonte me shume se dy muaj. Mjeket i treguan djalit c'do gje dhe ai qante, qante pa mbarim. Vajzas nuk i tha asnje gje, nuk i tregoj per jeten e saj te shkurter... Kur doli vajza nga dhoma e kemio's djali i tha: "Dua te bejme shume gjera, te ikim te udhetojme, te ikim ne kinema, ne dete te shijojm c'do gje, du te me thuash te gjitha gjerat qe te pelqen te besh... Nje jete kemi t'a jetojme sa me mire." Vajza u cuditi, dhe i tha: "Un po vdes e ti me propozon te bej cmeduria ne kete gjendje qe jam"... Dhe djali i thonte: "Ti nuk di vdesesh kurre, ti do jetosh gjate, Terapia po shkon mire dhe s'ke pse merakosesh". Ato udhetuan ne vendet qe pelqente ajo, iknin ne kinema per te shikuar filmat qe pelqente ajo, benen c'do gje qe ajo pelqente, Ai djali i dashuruar nuk i la mangut asgje. "Dua te bej te lumtur, du qe ti te jesh nje Princesh qe jeton si neper perralla. Ti je Princesha ime" ... Kaluan ato dy muaj dhe vajza vdiq, shpirti saje vajti ne qiell, por cuditmerisht buzet e saje dukeshin sikur po buzeqeshnin, ajo ishte e vdekur, por imazhi saje dukej sikur po jetonte akoma. Djali qante, derdhte lote pa pushim, Princesha tij ishte ne nje arkivol, dhe ai duke shikuar fytyren engjellore per here te fundit. Kalonin ditet dhe djali c'do dite ikte tek varri saj, i tregonte diten qe kishte kaluar, i dergonte lule te fresketa c'do dite.. Trendafile te Bardhe... Si shpirti i saje, si dashuria e sinqert qe kishte pas per ate. Kalonin edhe muaj dhe djali nuk j'u ndante varrit, c'do dite fliste me te, c'do dite i dergonte trendafile te fresket. I pastronte varrin. Dhe ikte ne shpi. Para se te flente gjume ndizte nje qiri, lutej qe ajo te ishte mire edhe atje lart ne qiell, dhe e zente gjumi duke shikuar fotografine e daje qe kishte vendos perball tije siper ne komodine. Vitet kalonin, djali nuk u dashurua me.... Kaloj nje jete te tere duke i kushtuar jeten asaj Princeshe qe shume kishte dashur, aq shume sa qe mos te rindertonte me nje jete te re. Jeta tij kishte qene ajo, nuk do i kishte dhene me kuptim dikush tjeter pervec ajo. Arriti nje kohe ku ai u plak, dhe heren e fundit qe kishte vajtur tek varri saje i kishte thene: "E di qe nuk me pergjigjesh dot, por e di qe me degjon, me prit sepse po vij tek ti".
Ky djali e priti Princeshen e saje per nje jete te tere, dhe e respektoje dhe dashuroj gjith jeten e tij.
, aq i emocionuar saqe nuk priste momentin qe te shikonte Mbretereshen e tij veshur me vellen e bardhe. Arriti momenti kur ajo hyri ne sallen e dasmes dhe ishte ashtu sic e kishte imagjinuar ai, e bukur si ato Princeshat e perrallave. Kaluan bashke vite shume te lumtura, kaluan momente te mrekullueshem, dhe ai kujdesej c'do dite per Princeshen e vet. Bente te pamunduren qe asaj mos t'i mungonte asnje gje. Kaluan plot 10 vite dhe ato vendosen te benin nje femije, fruti i lindur nga dashuria e atyre dyve, mirpo vajze's dale ngadale fillonin t'i binin floket, fillonte te kishte dhimbje te medha ne trupin e saje. Kshu qe vendosen te iknin te bente nje vizit vajza, dhe aty i gjeten semundjen e keqe, kancerin... Dhe kur mjeket i komunikuan semundjen djalit po i perbysej bota... "Nuk eshte e mundur, shikoni mos keni gabuar, shikoni mire mbase eshte ndonje semundje tjeter", por e kote doktorret vazhdonin t'i jepnin te njejten pergjigje: "Eshte e semure nga kanceri, do bejme te pamunduren per t'a shpetuar, do i bejme kurat qe te ngjallim perseri po qe e mundur"... Ajo filloj te bente kurat per semundjen qe kishte, dhe nga kemioterapia, floket i binin c'do dite e me shume, deri sa arriti te mos kishte me floke. Dobesohej edhe shume, dhe djali kur e shikonte ate vajze qe shume dashuronte ne ate kondicione ndihej keq, ndihej sikur ishte duke vdekur bashke me ate. Vajza shikonte veten ne pasqyre dhe e pyeste djalin: "Vazhdon te me duash akoma si me para edhe pse jam pa floke, edhe pse po dobesohem c'do dite??", dhe djali kur degjonte ato fjal nga zeri vajzes, j'u mbushesin syte me lote dhe zeri i tij dridhej duke j'u pergjigjur pyetjeve te saje. "Per mua je Princesha ime, je femra me e bukur qe ekziston, edhe pa floket dukesh akoma me e bukur, fytyra jote pa floke shkelqen me shume, kur do te sherohesh nga kurat qe do besh, do kesh floket dhe do behesh si me para... Jo me fal si me para jo, sepse si me para je... Do behesh akoma me e bukur Princesha ime". Kaluan disa muaj ku vajza kurohej me kemio terapien, por kotrolli fundit qe i ben mjeket, gjendja e saje ishte shume keq, ajo nuk kishte shpresa te jetonte me shume se dy muaj. Mjeket i treguan djalit c'do gje dhe ai qante, qante pa mbarim. Vajzas nuk i tha asnje gje, nuk i tregoj per jeten e saj te shkurter... Kur doli vajza nga dhoma e kemio's djali i tha: "Dua te bejme shume gjera, te ikim te udhetojme, te ikim ne kinema, ne dete te shijojm c'do gje, du te me thuash te gjitha gjerat qe te pelqen te besh... Nje jete kemi t'a jetojme sa me mire." Vajza u cuditi, dhe i tha: "Un po vdes e ti me propozon te bej cmeduria ne kete gjendje qe jam"... Dhe djali i thonte: "Ti nuk di vdesesh kurre, ti do jetosh gjate, Terapia po shkon mire dhe s'ke pse merakosesh". Ato udhetuan ne vendet qe pelqente ajo, iknin ne kinema per te shikuar filmat qe pelqente ajo, benen c'do gje qe ajo pelqente, Ai djali i dashuruar nuk i la mangut asgje. "Dua te bej te lumtur, du qe ti te jesh nje Princesh qe jeton si neper perralla. Ti je Princesha ime" ... Kaluan ato dy muaj dhe vajza vdiq, shpirti saje vajti ne qiell, por cuditmerisht buzet e saje dukeshin sikur po buzeqeshnin, ajo ishte e vdekur, por imazhi saje dukej sikur po jetonte akoma. Djali qante, derdhte lote pa pushim, Princesha tij ishte ne nje arkivol, dhe ai duke shikuar fytyren engjellore per here te fundit. Kalonin ditet dhe djali c'do dite ikte tek varri saj, i tregonte diten qe kishte kaluar, i dergonte lule te fresketa c'do dite.. Trendafile te Bardhe... Si shpirti i saje, si dashuria e sinqert qe kishte pas per ate. Kalonin edhe muaj dhe djali nuk j'u ndante varrit, c'do dite fliste me te, c'do dite i dergonte trendafile te fresket. I pastronte varrin. Dhe ikte ne shpi. Para se te flente gjume ndizte nje qiri, lutej qe ajo te ishte mire edhe atje lart ne qiell, dhe e zente gjumi duke shikuar fotografine e daje qe kishte vendos perball tije siper ne komodine. Vitet kalonin, djali nuk u dashurua me.... Kaloj nje jete te tere duke i kushtuar jeten asaj Princeshe qe shume kishte dashur, aq shume sa qe mos te rindertonte me nje jete te re. Jeta tij kishte qene ajo, nuk do i kishte dhene me kuptim dikush tjeter pervec ajo. Arriti nje kohe ku ai u plak, dhe heren e fundit qe kishte vajtur tek varri saje i kishte thene: "E di qe nuk me pergjigjesh dot, por e di qe me degjon, me prit sepse po vij tek ti".Ky djali e priti Princeshen e saje per nje jete te tere, dhe e respektoje dhe dashuroj gjith jeten e tij.
