nga majlinda 9/4/2010, 14:56
Po e nisi kete leter me fjalet, te desha, te dua dhe do te dua pergjithmon. Ah sa veshtir qenka qe nen dirigjimin e vuajtjes se tmerrshme dhe nen tingujt e melodis nga thellsia e plageve shpiterore ta nxjerresh ndonje shkronj dhe ta shkruash fjalen-dashuri. Dashuri ky vullkan i vuajtjes shpirterore. E dashura ime, tani jemi te ndar. Kete nuk mund ta mohoj, por nje gje te tille ende nuk e besojn syt e mi te shkruar, te cilet edhe pse te perlotur dhe te lodhur nga nostalgjia e mungese sate ende shpresojn se nje dite do te pendohesh dhe do te kthehesh ne ngrohtesin e shpirtit tim, aty edhe na mbeten pergjysm perpilimet e planeve te reja per nje te ardhme te lumtur. Por jo, kete nuk e besoj se jam tuxan. Kushedi ndoshta edhe do te ndodhe. Dhe nese ndodh , ateher do te isha njeriu me i lumtur ne bote. E dashur po i shkruaj keto vargje te shkurtera jo per te te then se sa te kam dashur, sepse kete e di edhe ti vetem, por vetem desha te te them se une i dashuri yt i dikurshem, edhe pas gjith asaj qe ma bere, ende jam i gjall dhe jetoj i vetmuar ne nje skaj te kesaj bote te quditshme. Ende, une i gjori te dua, me shume se qdo gje tjeter ne bote. Ti e di se une gjithmon ti pranova keshillat e tua, ndersa ti kurr nuk i pranove keshillat e mia dhe pikerisht per shkak ne mes heshtj! es sime dhe deshtimit tend u formua hendeku i urrejtjes ne te cilen pastaj u futen plumbat e xhelozis qe na e vrane dashurine. Por kurre nuk arriten ate dashuri ta shuajne. Na e vrane dashurin, ndersa ti me vrap u largove drejt asaj lagjeje te faraoneve, pa u merzitur fare. Te lutem, si nuk pate pak meshire per lumin e madh te loteve te mi, qe i derdha ate dite duke folur me ty, spate meshir as per lutjet e shumta qe ti bera. Si e shkele premtimin qe ma pete dhene se vetem vdekja mund te na ndaje... E dashur, te them edhe nje her une vuaj per ty. Ende me perkund hija e dores sate ne djepin e endrrave.