Dashuria...

Shume,shume kohe me pare ekzistonte nje ishull,ku jetonin te gjitha ndjenjat e njerezeve...

Humori i mire,Merzitja,Dituria...dhe ashtu si gjithe ndjenjat e tjera edhe Dashuria.Nje dite ndjenjat moren lajmin e keq,se ishulli do te permbytej.Keshtu qe te gjithe pergatiten anijet dhe po e braktisnin ishullin. Vetem Dashuria deshironte te priste deri ne momentin e fundit. Para se ishulli te fundosej, Dashuria kerkoi ndime. Pasuria po kalonte me nje anije luksoze perpara Dashurise. Ajo e pyeti :

"Pasuri, a mund te me marresh me vete ?"
"Jo, nuk mundem. Ne anijen time un kam shum ar dhe argjend. Nuk ka me vend per ty."
Atehere Dashuria pyeti krenarine,e cila po kalonte me nje anije te mrekullueshme para saj:
" Krenari,te lutem,a mund te me marresh me vete?",
"Dashuria,nuk mund te te marr me vete..."u pergjigj krenaria,"ketu cdo gje eshte perfekte.Ti mund ta prishesh anijen time".
Areher Dashuria pyeti Merzitjen,e cila po kalonte para saj:
"Merzitje,te lutem,me merr me vete",
"Ah Dashuri"tha Merzitja,"jam aq e merzitur,sa me duhet te rri vetem".
Edhe Humori i mire po kalonte para Dashurise,por qe aq i kenaqur,sa nuk e degjoj qe Dashuria po e therriste.

Popritur u degjua nje ze:
"Eja Dashuri, te marr une me vete"
Ishte nje ze i moshuar,ai qe foli. Dashuria ishte aq mirnjohese dhe e lumtur,sa qe harroi ta pyeste te moshuarin per emrin.Kur mberriten ne toke ai iku.
Dashuria e vuri re se i ishte shum borxhli,prandaj pyeti Diturine:
"Dituri,a mund te me thuash se kush me ndihmoi?"
"Ishte koha" u pergjigj Dituria.
"Koha?", pyeti Dashuria,"Perse me ndihmoi Koha?"
Dhe Dituria u pergjigj:
"Sepse vetem Koha e kupton,se sa e rendesishme esht ne jete Dashuria."