Ti ishe e imija por tani sije me...!

Ti ishe e imija por tani sije me..!

Zemera ime per ty.sot behen tre vjet qe nga ndarija jone e une ende nuk te kam harruar.kurre nuk e kisha menduar njeher qe do te kisha dashur kaq shume dike,une qe ne dashuri kurre nuk kam besuar,qe gjithmon jam tallur me ata qe dashuronin shume...
pikerishte sot edhe qe nuk jemi bashke vazhdoj te te dua.Nuk e di pse ndodh kjo mbase sepse ndihem fajitor per kete ndarije ti ishe e imija por tani nuk je me.

Nje histori shume prekese dhe shume domethenese


Ishin takuar rastësisht në një festë… Ajo ishte e përkryer. Ato ditë
kishte aq shumë djem të pashëm që i vardiseshin asaj… Pas mbrëmjes ai e
kishte ftuar vajzën për të pirë bashkë një kafe. Vajza ishte çuditur
pakëz për ftesën e papritur të djaloshit, që as nuk i kishte rënë në sy
gjatë mbrëmjes.
Menjëherë u ulën në kafenenë e thjeshtë përbri. Djaloshi ishte aq i
emocionuar dhe nga të rrahurat e zemrës nuk nxirrte dot asnjë fjalë. Kjo
gjendje dukej se i largoi kënaqësinë dhe vajzës.
Ndërsa ajo po bëhej gati të thoshte: “Gjithsesi, unë tani po iki”, djaloshi kishte thirrur kamerierin.
- Të lutem, më sill pak kripë. Më duhet për kafen.
Nga tavolinat përbri sy të habitur nisën të vështrojnë djaloshin. Kafe me kripë!
Dhe djaloshi u skuq i gjithi nga ndrojtja, hodhi kripën në kafe dhe nisi ta pijë.
Dhe vajza e merakosur iu drejtua: “Paskeni shije të çuditshme”.Djaloshi u shpjegua: “Në fëmijëri kemi jetuar në breg të detit. Përherë
luaja në det dhe në breg të detit. Shija e ujit të kripur të detit, asnjëherë nuk më është ndarë nga goja. Me këtë shije jam rritur. Këtë
shije e dashuroj shumë. Kjo është dhe arsyeja se përse më pëlqen që
kafen ta shijoj me kripë. Sa herë që ndiej atë shijen e kripës në gojë,
kujtoj përherë fëmijërinë, shtëpinë dhe familjen time të lumtur… Nëna
dhe babai akoma jetojnë në atë shtëpi në breg të detit. Aq shumë ndiej
mall për ta dhe për shtëpinë…”
Ndërsa thoshte këto, sytë e djaloshit ishin përlotur… Dhe vajza dukej e
prekur shumë nga ato që sapo dëgjoi. Nga ajo që kishte shpjeguar me
sinqeritet djaloshi dukej se kishte shumë mall për familjen, shtëpinë
dhe ishte tip i gjidshëm dhe i dashuronte shumë familjen dhe jetën
familjare. Dikush që ka mall për shtëpinë, për familjen sigurisht që do
ishte një tip familjar… Ndërkohë dhe vajza kishte nisur të tregonte
rreth familjes së saj. Dhe ajo e kishte shtëpinë larg, ashtu si jeta dhe
fëmijëria e djaloshit…Edhe ajo i tregoi për familjen. U bë një bisedë e këndshme, e ngrohtë
dhe e ëmbël. Dhe kjo bisedë u bë dhe themel i një lidhjeje të gjatë dhe
të mrekullueshme, tamam si në ëndërr... vazhduan të takoheshin dhe të pinin
kafe dhe ashtu si në çdo ëndërr të bukur, princi dhe princesha u
martuan bashkë. Dhe jetuan një jetë të lumtur deri në fund. Në çdo kafe
që princesha përgatiste për princin nuk harronte asnjëherë të hidhte
brenda një lugë të vogël kripë, gjatë gjithë jetës…
E dinte se ai ashtu e pëlqente kafenë…
40 vjet më vonë, djaloshi tashmë i plakur largohet nga jeta. Të
dashurës së jetës i kishte lenë një letër me mbishkrimin: “Hape pas
vdekjes sime”. Thua se e ndiente se do largohej i pari nga kjo jetë.
Dhe mes rreshtave shkruhej: “Dashuria ime, e ëmbla ime. Të përgjërohem,
me fal. Më fal, sepse gjithë jetën tonë e kam ndërtuar mbi një
gënjeshtër. Një herë të vetme të kam gënjyer në jetë. Kafja me kripë.
Besoj e kujton ditën e parë të takimit tonë? Isha aq i emocionuar dhe i
bllokuar sa në vend që të thoja sheqer, kërkova kripë nga kamerieri.
Ndërsa ti dhe të tjerëtrreth e rrotull më shikonit me habi, vazhdova me gënjeshtër. Nuk më
kishte shkuar në mendje se kjo gënjeshtër do të ishte shkaku kryesor i
lidhjes sonë. Kam menduar me dhjetëra e qindra herë të të tregoj të
vërtetën. Mirëpo çdo herë kam hequr dorë nga frika. Tashmë po vdes ndaj
dhe s’kam asnjë arsye të kem frikë…
E vërteta: Asnjëherë s’më ka pëlqyer kafeja me kripë! Është një shije e
çuditshme dhe njëkohësisht e shpifur. Por, që nga dita që të kam njohur
e kam pirë atë kafen me shije të shpifur. Dhe, në të vërtetë, nuk ndiej
aspak keqardhje. Të qenit bashkë me ty gjatë gjithë jetës ka qenë
kënaqësia më e madhe e imja dhe për këtë lumturi i detyrohem kafes me
kripë. Sikur të vija dhe një herë në jetë, të kem mundësi të rijetoj dhe
një herë nga fillimi çdo çast, do të kisha dashur sërish të të njihja
ty dhe të kaloja gjithë jetën me ty. Edhe sikur të isha i detyruar të
pija gjatë gjithë jetës kafe me kripë…”
Lotët e gruas, tashmë të plakur, njomnin letrën. Një ditë njëri nga të
afërmit e pyeti gruan e plakur: “Si është të pish një kafe me kripë?Gruas iu përlotën sytë… Dhe mjaftoi vetëm duke thënë: “Shumë e ëmbël…”