Kam mesuar te degjoj fjalet tallese te njerzve, dhe te mbyll njerin vesh. Kam mesuar te shikoj padrejtesite qe behen, dhe te mbyll njerin sy. Kam mesuar te degjoj fjalet e 'mencura' te mendjemedhenjve, dhe te bie dakort me ta. Kam mesuar te duroj edhe thika mbas shpine, dhe te mos ankohem. Kam mesuar edhe te dalloj nje mik apo mikeshe qe te thote nje 'Si je?' me zemer.
Te gjitha keto nuk i kam mesuar ne shkolle, nuk me ka dhene dikush leksion, as nuk i kam lexuar diku.
I kam mesuar nga jeta.
Dhe ajo qe Jeta me mesoi te urrej me teper eshte "buzeqeshja e shtirur".
Jam me i lumtur kur dikush me shef me inat se sa kur dikus buzeqesh i/e shtirur.
Jam me i lumtur kur kuptoj qe kam armiq, se sa kur kuptoj qe ata/ato qe njoh jane vec maskat e radhes.
Jam shume me i lumtur kur dikush me godet me nje shpulle balle-perballe, se sa nje thike mbas shpine!!!