Histori Dashurie

Moza: ☆ ViP Në B'SH ☆; Shteti :
Gjinia :
Antarësimi : 23/03/2009
Nr i postimeve : 973
Pikët : 2910
Votat : 17
Titulli Preferuar : Ne pune lind dashuria,prandaj ai qe punon asnjehere nuk ankohet per mund...

Post n°1

Histori Dashurie

Mesazh nga Moza 1/6/2009, 19:46

VRITEN NGA DASHURIA E NDALUAR...

Anxhelina Çerpja është përcjellë dje për në banesën e fundit, në një vend vetëm pak metra larg varrit ende të freskët të njeriut, për të cilin ajo u vetëflijua. Dy të rinjtë, që rikthyen në skenë tragjedinë e Romeos dhe Zhuljetës do të jenë bashkë në përjetësi. Dashuria e tyre e ndaluar në të gjallë, tashmë është realitet i një bote tjetër.

Ndërkohë që kortezhi i gjatë i njerëzve kalon rrugicën e ngushtë mes dy shtëpive, askush nuk flet një fjalë për dashurinë e çiftit, madje edhe dy familjet kanë vendosur ta varrosin bashkë me ta edhe historinë e tyre shekspiriane. Megjithatë fjalët për të vërtetën e vetëvrasjes së dyfishtë dalin, edhe pse shpeshherë nën zë. “Altini nuk është vetëvrarë vetëm për sëmundjen, por edhe për hir të dashurisë së ndaluar”, thonë banorët e lagjes.

Kundërshtimi

Historia mes Altin Koçit dhe Anxhelines kishte rreth dy vjet që kishte nisur, pak pasi familja e 22-vjeçares ishte vendosur në zonën e ish-Fabrikës së Tullave në Kamëz. Ndërkohë që prindërit e saj nuk dinin asgjë, familjarët e Altinit e kanë kundërshtuar fort lidhjen mes tyre. Madje ka nga ata njerëz që mendojnë se shkaku i vetëvrasjes së tij ka qenë pikërisht pengesa për t’u fejuar më Anxhelinën. “Që në momentin që ata e morën vesh për këtë lidhje, nuk e pranuan për arsye të ndryshme”, thotë një prej komshinjve të familjes Koçi. Ndërsa i vëllai, Astriti thotë se Altini u vetëvra për shkak të sëmundjes. “Pastaj edhe sëmundja e përkeqësoi situatën shëndetësore të tij dhe kjo siç duket e mërziti edhe më shumë”. Një fakt të tillë e konfirmojnë edhe shumë banorë të tjerë të lagjes, të cilët deklarojnë se familja e djaloshit të vetëvrarë me çifte katër ditë më parë, ka qenë kundër lidhjes së tij me vajzën komshie. Marrëdhëniet janë acaruar edhe më shumë në momentin që Altini ka deklaruar se “do të fejohej me të”. Pavarësisht nga fakti se ai ishte sëmurë, mësohet se prindërit dhe vëllezërit i kanë kërkuar që ai të mendohej edhe një herë e të mos nxitohej për të hedhur një hap të tillë.

Takimi

Familja e Anxhelinës ka qenë e fundit, që ka marrë vesh historinë e dashurisë mes dy të rinjve. Madje ata thonë se vetëm dje e kanë mësuar një fakt të tillë, të cilin ende nuk e besojnë. Pak orë pas vdekjes së vajzës mbi varrin e të dashurit të saj, dy familjet janë takuar, duke shuar çdo mundësi mosmarrëveshjeje për këtë ngjarje të rëndë. “Ata janë takuar dhe mes tyre nuk ka asnjë keqkuptim”, shprehen të afërmit e familjes Koçi. Sigurisht që kryefamiljarët kanë vendosur t’i venë kapak historisë, duke kërkuar prej të gjithëve varrosjen e saj bashkë me dy protagonistët, që nuk jetojnë më. “Ata nuk jetojnë më dhe nuk është mirë që të diskutohet arsyeja e vetëvrasjes apo lidhja e tyre”. Kështu shprehet një nga njerëzit e afërt të familjes Çerpja, e cila vazhdon të dyshojë në vërtetësinë e lidhjes së vajzës së tyre me komshiun 24-vjeçar. “Ne nuk kemi pasur dijeni për një gjë të tillë” këmbëngulin vëllezërit e Anxhelinës. Ndërsa letra e lamtumirës për të gjithë mbetet një mister. “Thonë se e ka policia, por ne nuk jemi njohur me të”. Sipas burimeve policore teksti i gjetur pranë trupit të pajetë është një poezi dashurie, ku sqarohej gjithçka rreth vetëvrasjes tragjike.

Varrimi

Karvani i njerëzve që kanë mbërritur për të përcjellë për të fundit herë Anxhelinën, kalon heshturazi pranë varrit të Altinit. Askush nuk flet dhe të gjithë me një sy shikojnë grumbullin e dheut të njomë, ku vetëm një ditë më parë u gjet pa jetë Anxhelina. Në ceremoninë e varrimit janë mbledhur qindra njerëz, të cilët kalojnë në një varg të gjatë me trupin e pajetë të 22-vjeçares së vetëvrarë për një dashuri, që nuk u realizua kurrë. Dy varret nuk janë shumë larg njëri-tjetrit, kështu dy të rinjtë do të jenë bashkë të paktën në përjetësi. Pikërisht aty ku edhe u mbyll akti i fundit i tragjedisë. Dy të rinjtë u vetëvranë njëri pas tjetrit për dashurinë, duke rivënë në skenë një prej tragjedive më të mëdha botërore të Shekspirit.

Moza

Moza: ☆ ViP Në B'SH ☆; Shteti :
Gjinia :
Antarësimi : 23/03/2009
Nr i postimeve : 973
Pikët : 2910
Votat : 17
Titulli Preferuar : Ne pune lind dashuria,prandaj ai qe punon asnjehere nuk ankohet per mund...

Post n°2

Re: Histori Dashurie

Mesazh nga Moza 1/6/2009, 19:49

Te dashuroja edhe te vdekur,ashtu si ti mua!

U njoftuam rastesisht kur une erdha si një mysafire ne qytetin tend.Kisha arrdhur tek një kusherire e imja qe banonte prane shtepis tende aty ku isha nisur te qendroj për dy muaj sepse e kisha një arsye qe me duhej te qendroja.

Krejt rastesisht te takova ditën e dyte pasi kisha arrdhur ne at qytet ku ti ishe lindur dhe banoje,kurr nuk i kam besuar "dashuris ne shikim te pare", ate dite mu rrenqeth i tere trupi kur ti pashe ato sy qe pa nderpreje me trazuan mua dhe shpirtin tim.

Mbasi dilnim nga e njejta mahalle,mendove se ishe banues i ri i asaj shtepie dhe ma bërë me koke,kurse une ne shenje respekti te pershendeta..

Mendova se nga ai moment nuk te dhashe vetem një Përshëndetje por edhe shpirtin qe kurr me pare se kishte njohur dashurine. Edhe ti e di mirë se qe nga ajo dite ne dy muaj te tere qendruam se bashku si shok-shoqe me te ngusht se askush tjeter.Sa mirë ishte kur bisedonim se bashku, kur qeshnim dhe fatkeqesisht kur për here te pare qavem se bashku ateher kur ti morre lajmin afer meje se kishe humbur baben.E ndaje kete hidherim me mua sikurse me një moter apo grua.Po asnjera nga keto nuk isha une,une isha thjesht një vajz qe te dashuroja dhe nuk mund te tregoja për kete, dhe ti një djal qe me dashuroje dhe njejt si une nuk mundje te ma thoje.

Dita e fundit..Ateher kur mua me duheshte te kethehem ne qytetin tim,ishte pak vone por ne te dyte vendosem ne një moment te thonim një fjal,një fjal te cilen e thame ne një moment sikurse i kishim shumë gjera te perbashketa edhe mendimet i kishim ashtu..Ti fillove te pershperisesh kurse une mblodha fuqi dhe nga te dyte doli një fjalë qe e prisnim me pa durim nga njeri tjetri..me shumë se gjithcka tjeter ne bote,shikuam njeri tjetrin ne sy dhe foli zemra nga për brenda duke një fjal te perbashket "Te Dua"

Edhe pse kane kaluar kater vite nga dita qe lam dashurine,kur flas dhe kur e kujtoj po me dridhet zemra e po me qan shpirti.Por nuk me mjafton një leter edhe një roman qe te pershkruaj te gjitha ato qe ne te dy i perjetuam dhe i lam pas.

Kaloi një muaj nga dita qe me percolle dhe kur për here te fundit te foli shpirti jot duke me thene te dua,një muaj i tere qe s'te kisha pare dhe qe s'ta kisha degjuar zerin.një pasdite te bukur kur po mendoja gjithcka nga emocionet tona,një telefonat me prishi mendimin dhe me la ne gjysem kenaqesin qe po perjetoja shpirterisht.Ishte nena e cila kishte bërë zemren gur për te me lajmin me te zi te jetes time,lajmin qe gjithë bota me dukeshte e kote,lajmin qe ndalonte kengen e bilbilave,lajmin qe mua me ndaloj zemren,lajmin qe kurr nuk ma hoqi lotin nga syri dhe lajmin qe kurr ne jet nuk e kisha paramenduar se do e digjoja..me ze te ngjirur zemer te thyer me tha sejal qe une e dashuroja kishte bërë ndeshje ne te cilen kishte humbur jeten, fjala ishte për ty i dashur,si do vazhdoja jeten une,kush do me thoshte te dua,kush do me bente te qesh,kush do me fshinte lotin kur do qaja kuuuush?!

Vetem një lajme e ketheu jeten time nga një lule ne një ferr te tmerrshem..ohhh zot çpo me ndodh mua!
Erdha te nesermen, kerkoja qe te vizitoj varrin tend pasi s'pata mundesi te vija ne varrimin tend.Por me një zemer te ngrir dhe me një shpirt te pa shpirt u nisa për tek ty,bile nuk di edhe nga ku e mora ate guxim për te te vizituar jo te gjall.Nder gjerat qe me habiti me teper ishte se tek varri jot kishe vetem emrin e shkruar,as daten e linjdes e as te vdekjes,as edhe ndonje foto për kujtim.

Vendosa te flas me babin dhe kerkova nga ai ndihme qe mbasi familja jote s'kishte ndermar asgje,vendosem qe ne te bejme varrin me te bukur ne ate qytet qe ekzistonte.E bera..Por ajo ishte e kote dhe e tepert.Pse i dashur e bërë me mua perse?!

Pasi kaluan tre vite duke ardhur une ç'do dy jave te vizitoj varrin tend,gjithmon ne zemer me dashurine qe kisha për ty, isha betuar se s'do njihja njeri tjeter peros teje.
A te kujtohet?Ne ateher kur takoheshim fshehurazi kishim një shoqe qe na ndihmonte te takohemi dhe te shmangim "flagrancat".Mendova se e kisha shoqe te zemres por pse nuk ishte ashtu?

Ehhh sa here kisha ardhur une ne at qytet ku ju te dy banonit dhe sa her te thash te varri se te dua duke derdhur një liqen me lot,sa her te thash se me mungon,sa her te thash se jeta ime pa ty skishte kuptim,sa her te thash qe zemra ime pa zemren tende as nuk rrihte me,sa her te thash i dashur sa?Nuk me ketheve pergjigjie asnjeher..Por nuk e kisha ditur se vertet ne jet ndodhin çudira te pa besueshme te cilat na bejne te mos besojm as "kemishen" tone.

Asnjeher nuk besoja ne keto gjera,deri ditën kur kusherirja ime me thirri urgjentisht ne qytetin tend për te par "realitetin e hidhur"

Erdha dhe fjala e saj e pare ishte qe te behem e fort sepse deshironte te me tregonte diçka,une shumë gjentile e pranova..Por e quajta te marr ate kur filloj te me tregoi se ti ishe gjalle dhe ishe kthyer mbas tre viteve nga Gjermani dhe se te kishin fejuar me shoqen me te mirë te zemres time qe ne dy kishim dikur e qe na ndihmonte te takoheshim fshehurazi ne dashurine tone.

Jo o zot jo,nuk mund te ndodhin gjerat keshtu kaq thjehst edhe kaq pa pritur.Pse une isha kaq e humbur,pse kisha besuar te gjitha ato gjera perse?

Nuk mund ti besoja sepse une isha e bindur se ti kishe vdekur,jo vetem aq por edhe te kisha bërë varrin me te bukur ne at qytet.Qendruam ne ballkonin e shtepis te kusherires time qe ndodheshte perball shtepis tende deri moemntin kur ti dole dore për dore me shoqen time.Asnjeher skisha besuar se qielli mund te dukeshte i zi..ai moment ma vertetoj ate gje.Nuk shihja nga syt,zemra pothuajse u ndal,fryme nuk merrja dot,truri nuk funksiononte dhe asgje tek une me nuk ishte e gjall.

Ashtu si isha e ulur duke shikuar nga ballkoni mendova se me s'do levizja nga ai vend sepse për mua ne at moment jeta kishte marre fund. Njeriun qe e kisha qar për tre vite duke menduar se është i vdekur, njeriun qe kisha dashur me shpirt dhe qe ende e doja, ishte gjalle..ishte gjall dhe ishte fejuar me shoqen tone me te mirë.

Akoma me dukeshte enderr..nuk arrija te besoja asgje.Vetem ne një moment fillova te pajtohem me te vertetn dhe nuk di pse e bera.Por serish fillova te mendoj!Pse une isha e genjyer se ai njeri kishte vdekur?Me çdo kusht kerkova te takoj nenen e tije dhe e bera.Pas pyetjes qe i bera une se perse me genjeu duke me thene se djali i saj kishte vdekur ne një aksident rrugor,nena e tije duke u pergjigjur shkurt me tha se ishte ajo qe kishte menduar genjeshtren e saj e "shpifur" për ndarjen tone.Dhe se arsyja ishte shumë e thjesht.I urrente njerzit dhe familjen time..edhe ty i dashur te kishte derguar ne Gjermani dhe pas një kohë te kishte thene se edhe une jam e vdekur.Pra për nenen tende ne te dy ishim te vdekur për se gjalli..

-Mund te paramendosh se çfare na ka bërë nena e jote,vetem pse i urrente njerezit e qytetit tim,na ndau dhe na shkaterroi jeten.

Degjova kusheriren një dite duke biseduar me ty kur i thoje se ende me dashuron edhe pse je me dike tjeter.Ti e dije tashme se une jam e gjalle,por nuk mund te ishe me mua sepse ishe fejuar me dikend tjeter dhe prisje qe te martohesh brenda një muaji.

Une isha e ftuar ne at darsem,dhe ftesen e kisha pranuar me gjithë zemer,jo se mund te duroja te te shoh me shoqen me te mirë dhe te ngusht,por qe te te shoh se a dukej lumturia ne fytyren tende apo do te vuash ne ditën me te bukur te jetes tende.Dhe shumë qart tregonte fytyra jote pasqyren e zemres tende.Ndonese askush nuk arrinte te kuptoj ate buzeqeshjen tend eironike,isha une ajo qe te njihja shumë thell dhe te kuptoj shpirtin dhe fjalen e zemres tende.Ty te priste një jet me vuajtje dhe pa dashuri..njejt si ajo qe me priste mua!

Une nuk ndjehem fajtore,ishte nena e jote qe na ndau,ajo e cila shkaterroi te birin e saj por edhe shpirtin e një vajze me dashuri te kristalte.

Edhe pas shumë viteve e di se sa zemra jote vuan për mua..me shumë flet emri i vajzes tende te pare,e cila mban emrin tim.
Jame shumë e lumtur qe vajza jote mbane emrin tim,por lutja ime deri tek zoti është qe ajo mos te kete te njejtin fate te "ish te dashures" te babait te saj.

Kurse une po jetoja krenare me betimin tim qe kurr nuk do dashuroj një djal tjeter..

Moza

Moza: ☆ ViP Në B'SH ☆; Shteti :
Gjinia :
Antarësimi : 23/03/2009
Nr i postimeve : 973
Pikët : 2910
Votat : 17
Titulli Preferuar : Ne pune lind dashuria,prandaj ai qe punon asnjehere nuk ankohet per mund...

Post n°3

Re: Histori Dashurie

Mesazh nga Moza 1/6/2009, 19:50

Ku iku Besa dhe fjala e saj?

Kisha degjuar shoket e mi kur flisnin për te dashurat e tyre tradhetare qe nuk ia dinin vleren dashurise. I kisha pare me syte e mi se sa vuanin ato, por asnjehere nuk mund ta paramendoja veten time ne mesin e tyre. Me kujtohet, sa here thonin se tradhetia e vajzes është e rende, e une qeshja me ato sepse me dukej dicka e pabesueshme.

Pas një kohë me ndodhi vete, e pranoj. Me ndodhi ne ate menyre qe nuk me shkon mendja te dashurohem perseri. E takova ate vajze ne ditelindjen e një shoqes, pastaj u njohtuam me njeri-tjetrin. Me pelqeu shumë, sidomos emri i saj - Besa. Ishte vajza me e sjellshme ne shkolle, e bukur, me trup te holle, floke te zeza dhe sy ngjyre qielli. Dicka qe e bente te vecante ishte buzeqeshja e saj qe kishte gjithmone ne fytyre dhe shpirti besnik.

Pas një kohë te shkurter u dashuruam dhe filluam te bejme plane për te ardhmen. Shpesh here me thonte se urrente vajzat qe duan pasurine, nuk e di pse, ndoshta se une isha i pasur dhe Besa e dinte kete. Kur flisnim për martese, thonte se i pelqente te jetojme ne një fshat te larget, ne një shtepi te vogel, me natyre te bukur. Donte te kemi shumë femije, sepse ciftet e dashuruara bejne me shumë, keshtu thonte ajo. E une e kundershtoja duke i thene se femijet s'do na linin rahat te shijojme njeri tjetrin. C'do dite na shkonte duke qeshur dhe duke bërë plane për te ardhmen tone. për martesen tone qe nuk u realizua kurre.

një dite duke shetitur, rastesisht e takuam vellane tim dhe e ndalova për ta njohtuar me Besen. Familja ime ende nuk e kishte pare dhe as nuk e dinte se une isha i dashuruar me ate. U ulem te tre ne një lokal, për te biseduar me lirshem. E verejta se Beses i shendrisnin syte nga gezimi, por nuk e kuptova se c'gezim kishte. E shihja shpesh here duke bërë disa shenja me vellain tim. Ai ishte me i madh se une dhe me i bukur ne pamje. C'dohere ka qene i shoqeruar me femrat dhe për kete gje ato c'mendeshin pas tij. Nuk kishte asnje vajze ne qytet qe do refuzonte propozimin e tij, sepse ishte i bukur dhe i pasur gjithashtu. Por te Besa nuk me kishte shkuar mendja kurre, ate e dija si vajze te sinqerte...Te pakten keshtu me dukej mua.

Prej asaj dite, Besa filloi te largohet nga une, dita-dites me shumë. Nuk e kuptoja perse, sa here e pyesja me thonte se ishte e zene me provimet dhe nuk kishte shumë kohë për mua. U mundova ta kuptoj edhe pse nuk doja. Ne ishim mesuar te shetisim c'do dite dhe kjo gje me dukej jo normale. C'fare mund te kete ajo? një mije pyetje me silleshin ne koke, por asnjera prej tyre nuk kishte pergjigje. Keshtu kaluan disa muaj, deri sa ne fund me erdhi pergjigja e papritur...Besa ishte larguar nga qyteti bashke me vellain tim. Ai ma beri kete gje nga inati, kurse Besa ime e beri nga interesi.

I tregova familjes time për lidhjen qe kisha une me ate. U erdhi keq për mua dhe vendosen te mos e pranojne vellain tim ne shtepi. Ne njiheshim si familja me e mirë ne qytet, por vellai na uli vleren me poshtersine qe tregoi. Doli tradhetar, bashke me Besen time. Vajzen qe e doja me shumë se c'do gje ne bote.

Kaluan plote tre vjete dhe u kthyen ne qytet, te martuar. U shperngulen ne një apartament perballe shtepise sime. Nuk e di perse donin te me shkaktojne dhimbje edhe me shumë. Ku do gjeja une fuqine dhe guximin për te kaluar prane tyre? Si do ta shihja une Besen time ne krahet e një tjetri? Sa here i shihja nga dritarja, te kapur për dore duke qeshur me njeri-tjetrin. A thua kishin aq shumë dashuri, apo e benin kete gje nga inati? Me kujtoheshin premtimet dhe planet qe benim bashke. Fshati i larget, shtepia e vogel, femijet dhe mbi te gjitha dashuria jone...

...Besa theu besen qe ma dha, vrau zemren time dhe me ndau nga vellai perjetesisht. Ajo lindi tradhetare dhe do vdese e tille!

Moza

Moza: ☆ ViP Në B'SH ☆; Shteti :
Gjinia :
Antarësimi : 23/03/2009
Nr i postimeve : 973
Pikët : 2910
Votat : 17
Titulli Preferuar : Ne pune lind dashuria,prandaj ai qe punon asnjehere nuk ankohet per mund...

Post n°4

Re: Histori Dashurie

Mesazh nga Moza 1/6/2009, 19:53

Një djale dhe një vajze po ecnin me një moto me 100km/h ne një autostrad

Vajza:ule shpejtesin se kam frig.
Djali:kjo është shum bukur shtrengohu tek un.
Vajza:jo, jo nuk esht, te lutem ,ule shpejtesin.
Djali: mir me thuaj qe me do.
Vajza: te dua, po te lutem ule shpejtesin se kam frig.
Djali: tani me perqafo fort dhe me thuaj prap qe me do.
Vajza: (e perqafon) te dua
Djali:mund te ma heqesh kasken te lutem? po me besdis shum edhe veje ti te lutem...
TE DUA!!!

ditën tjeter del ne gazete: një moto perplaset me një ndertese për mungese frenash.
vetem një person mbijetoj nga ata te dy. e verteta esht se ne mes te rruges, djali e kuptoi se frenat nuk i punonin, por nuk donte qe vajza ta dinte.
I tha qe ti thonte qe e donte edhe qe ta perqafonte për here te fundit, dhe i tha qe ta vente ajo kasken qe ajo te jetonte, edhe pse...e dinte qe do humbiste jeten e vet.

Moza

Moza: ☆ ViP Në B'SH ☆; Shteti :
Gjinia :
Antarësimi : 23/03/2009
Nr i postimeve : 973
Pikët : 2910
Votat : 17
Titulli Preferuar : Ne pune lind dashuria,prandaj ai qe punon asnjehere nuk ankohet per mund...

Post n°5

Re: Histori Dashurie

Mesazh nga Moza 1/6/2009, 19:55

Takimet e Mesnatave

Pranverë. Bënte vapë. Duke kaluar nëpër rrugicën që e përgjysmon livadhin e madh bri katundit fqinj, papritmas një reflektim m’i errësoi sytë. Një copë herë s’mu shqit. Terr m’u bë gjithkah. S’e dalloja dot as shtëpinë aq të madhe prej nga dilte ajo dritë symarrëse. Për një çast m’u duk sikur shpërthente nga një sterrinë. U ktheva drejt ca pemëve të afërta dhe si mburojë zgjodha trupin e një molle, pas së cilit u fsheha t’më vijë të pamurit. Pastaj u drejtova pak nga pak andej, ku pashë : shtëpinë, dritaren, pasqyrën e madhe në duar të bardha, dhe më në fund atë fytyrë rrezatuese ruspe. Ishte vet Besa, e cila para dy ditëve nergut më kishte pritur buzë sukales, pranë kroit të atij katundi, (meqë e dinte se isha udhëtar i përditshëm asajde) dhe sapo e lëshoi një fluturuese prej letre kah unë, iku si një sorkadhe. Në të kishte shënuar shumë. Në të vërtetë gjë tjetër pos dy luleve paksa të përdylkuara kah njëra tjetra, me pakëz rrënjë, të cilat dukeshin sikur fluturonin për të gjetur ndonjë vend të mbëltoheshin e të rrënjëzonin bashkërisht. Atëherë nisa të kuptoj. Para së gjithash m’u desh t’i përballoj qortimit të rreptë që ia dhashë vetes, pse u mbrojta nga rrezet e një dashurie që lindte, e jo nga reflektimi verbues sikur m’u duk në fillim. Pasi iu largova mburojës, zemra më ecte nga dritarja që e stoliste ajo fytyrë hyjnore, por këmbët nuk më lëviznin dot. Ishte pika e ditës. “Therrishtave” s’donin të shkelnin. Komunikimin fillova me gjeste e herë-herë me fjalë. Nga ajo largësi arritëm disi të kuptohemi se kishim diçka për njëri-tjetrin, dhe më në fund e lamë që në orën fiks njëzet e katër të flasim përmes asaj dritareje.

Ca më tej u ndala të shikoj edhe njëherë vendtakimin. Dritarja dukej e rëndomtë sikurse të gjitha ato të shtëpive përdhese të katundeve malore : katrore, dykanatëshe, me katër tabakë xhami e katër shufra metalike të fiksuara në pragje, dhe me pezul të drunjtë nga jashtë. “Dritarja e dashurisë”— thashë në vete, dhe vazhdova udhëtimin me imazhet e asaj ndodhie

që s’më dukej tjetër pos ëndërr.

Atë natë :

Hëna e plotë shndriste me tërë fuqinë e refleksit. Vapa ishte zhdukur shqim, ngaqë vesa kishte filluar t’i kapej çdo gjësendi të mbitokës. Derisa nuk e shkela livadhin e madh, isha i freskët si një pemë sohishteje. Aty, në hapat e parë, fjafueshëm më përshkoi një ndjesi e çuditshme. Ca dallgë ngrohtësie më shkallëzonin krenarinë përbrenda, duke ma përplasur herë-herë nga një valë ngurrimi për hapat që bëja atij livadhi të thiktë gjelbrak ; drejt katundit të huaj në atë kulm natë ; drejt dritares... Pak më tej befas m’u krijua një pabesi e pakuptimtë. Më dukej ecja somnambul shtegut të një ëndrre a një trazimi pa drejtim. Në asnjë shtëpi të fshatit s’shihej çikëz drite. Gjë e gjallë s’dëgjohej. Nisa të merakosem, qenve si t’u shpëtoj. Një mendim sakaq ma shtriu udhëdaljen symbyllas andej ; bile po të guxoja edhe një kënge t’ia thoja, madje në kupë qielli. “Qen-ujqit s’qenkan këndejpari !” — thashë kur ndjeva lehje të mbytura qensh në togje, në një luginë ca të largët nga aty. Helbete ndiqnin ndonjë ujk skuthar. Për atë të Besës e dija se është tretur në ëndrrat e mishit brishtak të lepujve, apo të qumështit lyrak të deleve. Ashtu ngjante, sepse, meqë më thirri, duhej të më mbronte ; ta lidhte ende më fort se herave tjera atë murrosh të hatashëm.

Të gjitha mendimet m’i gijotinoi drita e elektrikut të dorës, që u ndez nga dritarja drejt në mua. Asaj atë çast i afrohesha ngadalë përskaj murit të gjatë që mbërthente dy-tri shtëpi. Gati
menjëherë më pas ajo dritë u zhduk përnjëherësh. Eca pakëz më shpejt, por lehtë, sikur nëpër vezë të shkelja. Hapat e fundit drejt vendtakimit më bënë të ndihem i gëzuar e njëkohësisht i pafrikë çfarëdo që të ndodhte. Dhe, ç’të shoh. Dritares njëri krah i rrinte mbyllur, ndërsa tjetri gjysmë i hapur mbahej shtrëngueshëm nga vet Besa. Përbrenda dhomës gllabëronte mugëti e dendur, ngase në dritare ajo rrinte e palëvizshme, ndërsa mënjanë një perde e errët pengonte depërtimin e dritës së hënës. Ajo mugëti mbulonte pjesërisht edhe trupin e saj, por kur ia hodha një shikim, ashtu, përmes hapësirës së ngushtë të gjysmëhapjes së kanatës, madje penguar nga një shufër metalike në mes, ia pashë : fytyrën engjëllore, flokët ngjyrëgështenjë, dhe gjinjtë e mbufatur si dy balona nën atë jelek të hollë. Ato m’u duk ia vura re si të ishte në një vend të hapët e nën diellin më të shndritshëm të qiellit.

Ngadalëz, me një zë të druajtur e disi të ngjirur, më tha :

— Të dua ! Ti mua ?

— Gjithashtu ! — i thashë.

— Shumë mirë ! Pra, mirupafshim nesërmbrëma, në po këtë kohë ! — përfundoi, dhe ma hodhi një shikim të ngulitshëm duke e mbyllur dritaren disi rrëmbimshëm.

“Dreq o punë !” — thashë në vete.

Nata e dytë :

Meqë tërë ditën më roitën mendime gjithfare, çdo të pjellë vallë në takimin e ardhshëm, ndërsa më në fund nënvizova : “gjë tjetër pos dashurisë !”, derisa erdhi koha për t’iu afruar sërish dritares, ndjeva një mall të madh ta shoh sa më parë atë bukuroshe ; madje, qoftë sikurse një natë më parë që e pashë.

U nisa disa minuta më herët se që duhej. Me vete mora një trëndafil të freskët, t’ia dhuroj në shenjë dashurie të pashmangshme, e të kujtuari për rrënjëzimin e saj. Mendoja t’i flisja i buzëqeshur përmes hapësirës së ngushtë të hapjes së parmakut, e ta zgjatja dorën me atë dhuratë, dhe bashkë me biskun e fletët e brishta t’i çiknim së paku gishtërinjtë. Mirëpo, ndryshe mbaroi gjithçka.

Herët u gjenda në cak. Kot arrita. Guxim s’pata t’i cingëris në xhame për ta njoftuar se aty isha. Mendoja, për sherr, mund të jetë edhe dikush tjetër në dhomë, dhe fundi dihej. Vetëm dy-tre minuta para kohës së caktuar hapekrah u çel njëri parmak. Besa vringthi u përkul të përgjonte sikur natën e mëparme nëpër dritën e elektrikut të dorës, por andej, — përreth murit, nga ana e rrugicës — s’pa gjë. Në kahun tjetër afër dritares rrija ulur, prej nga i dola përpara si hije duke harruar përtokë trëndafilin. Një kombinezone të mëndafshtë ngjyrëqielli, dhe fytyrën e çiltër, fare mirë ia pashë në dritën e një qiriri të vogël që kishte lënë ndezur mbi një tavolinë ndanë vetes.

— Kuptoj se më do, — shtoi pasi më përshëndeti — ama s’di sa do të zgjasë kjo, dashuria jote ?!

— Për jetë e mot ! — ia ktheva bindshëm.

— Më gëzon. Pra eja nesërmbrëma në po këtë kohë ! — më tha, dhe me një shikim goxha të çiltër e mbylli parmakun paksa me të shpejtë.

Më vloi gjaku aq shumë !... Megjithatë trëndafilin ia lash në pezul
Nata e tretë :

Edhe pse m’u përfytyrua gati tërë ditën, gjithnjë u mundova të mos e ngulis mendjen tek ajo asnjë sekondë. Punë fizike thuaja kurnjëfare s’kisha, megjithatë sapo erdha nga shkolla, ndonëse kot do t’i lëçisja mësimet a ndonjë libër, punova ç’bën e ç’nuk bën, vetëm t’i kaloja orët sa më shpejt deri në mesnatë. Kastile u nisa më vonë, ngase duke shpejtuar e dija se më mirë do ta kaloja atë udhëtim. Saktë, kur u duk në dritare u gjenda aty. Sërish e hapi vetëm njërën fletë të saj, por tjetrës ia hoqi rezen. Një llambë vajguri varur në murin anësor, lëshonte dritë të mjaftueshme e mundësonte pamjen e ca luleve afër saj. Pasi ia hodha një shikim në fytyrë — gjysmën e së cilës e shndriste ajo dritë, gjysmën tjetër hëna — vura re këmishën e saj të najlontë ngjyrëbari që linte t’i dukej dukshëm forma e trupit biskonjë, e që ia shtonte bukurinë edhe me një spektër ngjyrash të çuditshme. Duke buzëqeshur lehtë, ma zgjati dorën dhe më përshëndeti ngrohtësisht. Pasi shprehu interesim si kisha kaluar udhës, bëri sikur u afrua ca duke ma bërë një pyetje të çuditshme :

— Dëshiron të martohesh pastaj me mua, apo?

— Dëshiroj!... Më shumë se gjithçka tjetër në jetë ! — ia ktheva, ndërsa mbeta i shtangur.

— Të njëjtën dëshirë e paskëshim. Por më mirë të mendohemi edhe pak ! Udha e mbarë të qoftë, e natën e mirë, — më tha me një zë të butë duke e mbyllur dritaren qetazi.

Veç sa nuk këlthita : “lozonjare !...”

Nata e katërt :

Letrën e gjatë, që gati tërë ditën e kalova duke e shkruar, e futa në xhep dhe u nisa. Ç’nuk i shkrova në të : për rastin e asaj dite që u takuam në rrugicë, pak mbi krua, si ecte ngathët krahas babait çehrevrenjtur, ngarkuar me ato kënata përplot me ujë, e guxim s’pata t’i them : “Këtë barrë ta përgjysmojmë, Besë” — sikurse mendova ; për lajkatarësinë e pakuptimtë që po e shfaq kur po i vete te dritarja, e veçmas për dashurinë e përflakur që kisha ndaj saj.

Në orën fiks njëzet e katër, faqeza qemë. Pos njërit parmak, u hap edhe ai me reze, por vetëm deri në gjysmë. Poçi elektrik llamburiste në mes të tavanit. Në fytyrën e Besës shqova një çiltëri gati të skajshme. Veshur mbante xhaketë të lehtë doku, ndërsa leshrat bashkë me një fjongo të gjatë pëlhure ngjyrëgurkali nga ana e djathtë i shtriheshin deri nën gjoks. Sapo e hapi gojën të më fliste diçka, me të shpejtë e lëshova letrën në parvaz dhe i thashë :

— Lexoje dhe mendohu mirë ! Shihemi nesërmbrëma në po këtë kohë.

Nata e pestë :

Me vonesë u nisa, vonë arrita në cak. Parmakët e dritares rrinin çelur tej më tej. Në dhomë s’ndriçonte gjë. Besën s’e shihja kund. Duke i vënë duart në pezul, për t’u ngritur të shihja edhe nëpër këndet e dhomës, sakaq më pengoi butësisht një dorë e lehtë. Vallë, a do të mund të më preknin duar të tjera, pos atyre të Besës aty atë natë ?

— Mos u mundo. Ja ku jam! — më tha fare e qeshur, dhe më tregoi trungun e dardhës, pas së cilit kishte qenë e fshehur.

Përnjëherësh bëmë shtrirje krahësh nga njëri-tjetri. Pas përqafimit këmbët dalëngadalë na shpunë në luginën preshtake nën katund. Zërat tanë të ulët mes lisave shekullorë i shoqëronin currilat e përroskës dredhake ndanë nesh, e herë-herë shushurimat e gjallesave përreth.

Nata ishte jona.

Vizitor

Vizitor: Vizitor

Post n°6

Re: Histori Dashurie

Mesazh nga Vizitor 2/7/2009, 14:15

NË PARK
(Tregim i një Dashurie të humbur)

Lulja vuante shpirtërisht,por këtë askush nuk e dinte.S’kish guxim t’i tregojë asnjërit këtë çka ajo ndjente.Kishte turp prej babës dhe nënës,turp prej gjith botës.Vuante dhe vuajtjes së saj nuk i gjente shërim.Dita më ditë tretej si qiriu.Apetit për të ngrënë nuk kishte.Gjumi s’e merrte dhe dëshira për të jetuar në vetmi ishte shtuar pa masë.
Përditë rrinte në parkun e qytetit. Ulej në një shkëmb dhe krejt e shqetësuar dhe e shkujdesur vështronte poshtë e lartë dhe thithte pa ëndje erën e luleve shumengjyrshme. Herë herë shfletonte një libër,këndonte një roman.

Mos ishte valle ai roman,që e kishte bërë të vuaj? Ndoshta.Jo,ajo vuante prej dashurisë.Para disa muajve rasësisht ishte njohur me një djalë të ri. Fisnik – e kishte emrin.Ishte mjaft i pashëm dhe tepër i sjellshëm. Lules, Fisniku iu kishte ngulur në zemër, e pëlqente, e donte, por megjithqë kishin biseduar shumë herë, nuk kishte pasur guxim që t’ia çfaqte ndjenjat e veta. Kishte turp, madje nuk e ndinte se a ndjente edhe Fisniku si ajo. Bisedojshin vetëm për të tjerët dhe kurrë për vehte.
Lules nuk i durohej më. Me çdo kusht duhej t’ia çfaqte atë që ndiente. Në takimin e parë, mbas disa muajve kishte vendosur:“të dashurojë me gjithë zemër“, prandaj pritte.

Në të hyrë të parkut u duk Fisniku. Ishte me një femër. Ajo ishte e veshur mirë, dukej simpatike dhe mjaft tërheqëse. Duke ecur krah për krah me Fisnikun, qeshte dhe bisedonte ëmbël. Lulja që rrinte vetëm në shkëmb ua tërhoqi vëmendjen, prandaj drejtuan hapat kah ajo. Kur Lulja pa se Fisniku po vinte i shoqëruar prej një vajze menjëherë e rroku gjelozia, u zverdh në fytyrë, libri i ra prej dore dhe mezi mbajti lotët.
-A ti qenke Lule? Ka kohë që nuk jemi pa. Si ke shkuar me punë?Pse po dukesh e shqetësuar? – pyeti Fisniku.

Jo, kot, s’kam gjë, vetëm m’erdhi si çudi kur të pashë me….
Si! Nuk njiheni? Po të prezentoi me motrën time…
Motër e ke? Mua më shkoi mendja se mos e ke dashnore,- dhe uli kokën prej turpi.
Ishim nisur për te e fejuara e vëllaut. Fisniku ka më gadi një muaj që është fejuar. A ka më tepër Fisnik?!- foli Drita-motra e Fisnikut.Po, sot mbushet një muaj, që kurse jam fejuar. A po vjen edhe ti Lule bashkë me ne?Dëshiroj me të njohur me të fejuarën time ? Me një gjysmë zëri, Lulja e pyeti: ”Si e quajnë të fejuarën tënde? A është e bukur… oh e shkreta unë”-përshpëriti në vehte.

Lulja humbi krejt vemendjen.Djersë të ftohta filluan t’ia mbulojnë ballin. S’dinte si të flas më. Humbi drejtpeshimin dhe u shtri në shkëmb.Drita vrapoi për t’i ndihmuar…!

Çfarë ke Lule? Fol,mos mbaj gjë të mshefët,i tha Fisniku duke i mbajtur kokën me të dy duart.
Ah, Fisnik! Shpirti im vuan dhe jeta ime hecë si një rreke e turbullt. Ndjej diçka për ty. Nuk mund të tregoi mbresën e madhe të zemrës s’ime. T’adhurojë për së tepërmi dhe prej teje s’kisha për t’u largura kurr. Fëtyra jote dhe sjellja jote më bënë që të mendoi për ty.Të dashurova, por kot.Ti qenke fejuar. Fisniku e ndëgjonte me mallëngjim.

Më fal Fisnik. Mos i trego kujt për marrëzinë time!
Jo, Lule! Nuk është marrëzi pse dashuron. Ti je e pastër dhe e sinqertë. Ashtu si më dashurove mua, dashuro një tjetër. Turpi nuk na la që të mirremi vesh me kohë. Unë ia fala zemrën tjeterkujt. Kujtimi Yt do të më mbetet i paharrueshëm…

Ah,Fisnik! Një luftë të madhe ndjej në shpirtë. Kam dhimbje. Kam frikë. Sytë po më njomën prej vajit. Më ka hy një tmerr, një dhimbje… S’kishin kaluar shumë ditë, e Fisniku duke kaluar rrugës ku e kishte shtëpinë Lulja, vuri re se dritaret ishin mbuluar me një perde të zezë… Dy pika lotë i rrëshqitën prej sysh. Ishte përshëndetja e fundit e tij për Lulen e turpshme.

Vizitor

Vizitor: Vizitor

Post n°7

Re: Histori Dashurie

Mesazh nga Vizitor 2/7/2009, 14:21

''VAJZA E BABIT''-BUZEQESHJE E KTHYER NE LOT.

-Une shkova ne nje party Mami,dhe kujtoja fjalet e tua,ti mu lute te mos pij,dhe une ashtu veprova nuk piva pike alkoholi.Mdjehesha krenare qe nuk pija edhe pse te tjeret talleshin me mua,e dija se keshtu ishte ne rregull se ti gjithmon ke te drejte.
-Party ngadal shkon nga fundi dhe te gjithe u nisen per ne shtepi,i hypa makines dhe e dija se do te vij mire ne shtepi,per arsye te eduketes tende te paster dhe plote vetedije,respektoja rregullat e komunikacionit ashtu siç më kishte mesuar instruktori im,te vozis ngadal dhe me kujdes,mbaj mend qe ndodhesha ne rruge me perparesi kalimi,por shoferi tjeter qe vinte nga rruga jokryesore nuk me pa dhe me goditi me tere fuqine.
-Derisa qendroja ne trotuar degjova policet qe thoshin se shoferi tjeter ka qene i dehur,e tani per kete shkak une duhet ta paguaj me jeten time.
-Qendroj ketu per vdekje Mami,te lutem eja sa me shpejt,rrotull eshte krejt gjak Mami e shumta prej meje,e ndegjoj mjekun qe thote NUK KA SHPETIM,jeta ime plasi si nje balon,te betohem nuk pata pire,ishin te tjeret ato qe nuk menduan,ishim ne te njejten party Mami dallimi eshte se ai u deh e une duhet te vdes.
-Para se te iki qe ketej po ua le nje amanet;
-ma bani hallall
-me fal mami ta ktheva buzeqeshjen ne lot por nuk kisha une faj
-thuaji vellaut tim se ai nuk duhet te qaj
-Babi duhet te jet guximtar dhe i forte,nese une ne qiell jam shkruani te guri i varrit'' VAJZA E BABIT''
-Une nuk pata pire para vozitjes perse une te jem ajo qe duhet te vdes?!

Vizitor

Vizitor: Vizitor

Post n°8

Re: Histori Dashurie

Mesazh nga Vizitor 11/8/2009, 15:08

Do të të dua gjithnjë

Dashuri ky vullkan i vuajtjeve shpirtërore.
I, dashuri im. Tani jemi të ndarë. Këtë nuk mund ta mohoj, por një gjë të tillë ende nuk e besojnë sytë e mi të kaltërt, të cilët edhe pse të përlotur dhe të lodhur nga nostalgia e mungesës sate ende edhe na mbetën përgjysmë përpilimet e planeve të reja për një ardhmëri të lumtur. . Por jo. Këtë nuk e besoj. Kush e di, ndoshta edhe do të ndodhë. Dhe, nëse ndodhë, atëherë do të isha njeriu më i lumtur në botë. I dashur po i shkruaj këto vargje të shkurtra jo për të thënë se sa të kam dashur, sepse këtë e di edhe vet, apo për të ndërruar mendjen tënde, por vetëm desta të them se unë e dashura yte e dikurshëme, edhe pas gjithë asaj që më bëre ende jam gjallë dhe jetoi e vetmuar në një skaj të kësaj bote të çuditshme.

Ende unë e gjora, të dua, më shumë se çdo gjë tjetër në botë. Ti e di se unë gjithmonë t’i pranova këshillat e tua, ndërsa ti kurr nuk pranove këshillat e mia dhe pikërisht për këtë shkak në mes heshtjes sime dhe dyshimit tënd u formua hendeku i urrejtjes në të cilën pastaj u futen plumbat e gjelozisë që na vranë dashurinë.

Të lutem, si nuk pate mëshirë për lumin e madh të lotëve të mi, s’pate mëshirë as për lutjet e shumta që t’i bëra? Si e shkele premtimin që ma pate dhënë se vetëm vdekja do të na ndajë?! I dashur, të them edhe një herë — unë vuaj për ty!

Ende më përkundë hija e dorës sate në djepin e ëndrrave. Ende jetoi në shkëlqimin e syve të tu, të cilët nga një fotografi e varur në mur pa ndërprerë vështronë rënkimin e dhimbjeve të mija. Ku je, i dashur, në këtë moment, kur unë vuaj për ty? Ndoshta jeton i lumtur me dikend tjetër dhe nëse është ashtu atëherë të uroi fat, sepse unë nuk jam shpirtlig sikur je ti.

Të lutem,mos u largo, mos prish dashurinë tonë, mos ma helmo jetën!

Vizitor

Vizitor: Vizitor

Post n°9

Re: Histori Dashurie

Mesazh nga Vizitor 11/8/2009, 15:10

Arsyeja që unë kam jetuar ishe ti.

Arsyeja që unë vuaj je ti. “Kujdes në dashuri”, këtë fjalë shpesh e thoje ti. Nuk jam në gjendje që të përulem e as të shkruaj për dashurinë time të madhe por vuajtja, dhe vuajtja u bë forcë fizike, e jo kurrë forcë shpirtërore. Ti je ende shpresa e jetës time, e më shumë se qdo gjë tjetër të dëshiroj në këtë botë. Kujtimet e mira tani më mundojnë, e më mundojnë pa ty.
Sa isha I lumtur kur e përjetova përqafimin tënd. Ti më dhurove dashurinë...e unë ende vazhdova me stilin tim të vjetër...Ti bëre shumëqka për mua që të jem i lumtur .

Ti je kujtesa e veqantë e jetës dhe zemrës time dhe shpresoj e do të luftoj, që të jesh gjithmonë. Tani i kam dy dëshira: t’më kthehesh ose të harroj. Dhe, atëherë le të filloi jeta ime e re, që sot. Nuk dua që dikush t’a shijoi dashurin time të humbur, sepse të dua më shumë se vetveten. E di se ti je e mëshirueshme dhe të lutem, kur unë vdes eja të m’i mbyllësh sytë sepse vetëm atëherë do t’a ndiej veten të gjallë.

Në fillim, atëherë kur fillova t’i njoh aftësit e tua, kërkoja forcë që të dashuroj me shpirtë, por kisha frikë, megjithatë ti më ngrite lartë, kërkove këshilla nga unë, qdo ditë më futje në testimin tënd, e unë isha i befasuar me idetë e tua, por nuk e di pse u largove në atë fillim kur të dashurova me tërë qenien time njerëzore, e ti fillove me provokime e keqkuptime vazhdimisht. Më pyetje për aventurat e mia, e unë sot kërkoj nga ti t’i kujtosh ditët e lumtura kur në mes nesh kishte gjithnjë dashuri. Tani jam i mbyllur krejtë në vetmi, këndoj, shkruaj, e kujtoj o shpirtë për ty. E sot në rrugë kur të takoj, bëhesh sikur “nuk të shoh”. A nuk ndien dhimbje për mua që po bredhi rrugëve i vetmuar. Kërkoj shpresë nga Ti ose shpresën dhe jetën të m’a shuash, por PSE?

Ti e don shiun, por e dua edhe unë atë ditë me shi...por dua t’a harroj sepse ti më mungon e kujtimi zgjatë gjithmonë dhe rastësisht të kam takuar ...i folëm dy-tri fjalë, ti më përshëndete dhe dhe qe ateher filloi dashuria jone, më bëre të ndiej dridhje të lehta nëpër tërë trupin tim. Kur ti më folje për të ardhmen, në zemrën time ndieja ngrohtësin e flakës që u ndizte, por që shumë shpejtë u shua, atë e ndiej edhe në këtë natë në vetmi që u mundova të harroj me tërë forcën por sikur ti përsëri më pëshpëritje, prit, prit, prit...!!!
Të faleminderit për atë gjysmë premtimi...por ku mbeti sot! Të faleminderit për buzëqeshjet e tua, për atë kohë që e kalove me mua, por megjithatë ne kemi mësuar shumë nga njëri-tjetri, por të lutem kujto ato ditë kur e kalonim tërë ditën së bashku. Kujto ato netë kur ne vetmin e netëve të pafunda shkruaja këngë për ty, për ty o engjulli im që të doja dhe më doje. Të dua! Po ti, a më don? Nuk e di?

Dua të takoj, t’i shpjegoj të gjitha, por shkon gjatë dhe nuk mundem dhe ndoshta pjesën më kryesore nuk mund t’a them. Ti je e vetmja oazë që theje atë horizont vuajtjesh, ishte ti i vetmi zhgënjim që unë gjeta ngushëllim, e sot po mbizotëron e kaluara jonë, unë nuk mundem të jem i vetpërmbajtur dhe do t’i lejojë vetes t’a thyej kufirin e imagjinuar...dhe aty do t’a gjejë veten.
Por më në fund duhet të pajtohem me realitetin sa të hidhur aq edhe të rëndë, edhe pse jemi afër e ndodhemi largë.

Ne gusht do te shkojë në Amerikë, nëse deri atëhere nuk ndodhë asgjë që une të ndërroj mendjen, ngase tani jam dëshpruar shumë në këtë jetë, jeta ime pa ty nuk ka vlerë, të lutem mendo edhe njëher për të gjitha dhe besoj që do të kuptosh realitetin, e realiteti është se une të dua me gjith zemër, ti je dashuria e jetës sime, ne jemi të lindur për njëri tjetrin, hapi syte dhe do të shikosh se unë nuk jam I tillë siq mendojn ata njerëz që na kanë ndarë, ta kam dëshmuar këtë në të gjitha mënyrat e mundshme dhe do ta dëshmoj sërish, por ti e di këtë vet më së miri, ti më njeh më së miri në këtë botë, ohh…une mund të të bëj të lumtur në këtë jetë vogëlushe, do të bëjë gjithqka vetëm që ti të jesh e lumtur pranë meje.
Do të jem engjulli yt mbrojtës, do të jem heroi yt, do të jem dashuria jote përgjithmon.

Do të shkojë ne Amerikë, që të provoj fatin tim, dua që të tejkaloj këtë dëshprim gjigant që më ka kaplur në këtë vend, dua që të arrij diqka në këtë jetë, dhe shpresa e vetme që më mban gjallë ne këtë jetë dhe që më detyron të vazhdojë je ti dashuria ime, do të luftojë për ty përgjithmon, nuk kam frikë as nga vdekja….
Kështu që pa marrë parasysh veprimet e mia une gjithmon e lë dashurinë në një anë dhe jetën e përditshme në anën tjetër, por dashuria është gjithmon në plan të parë.
Do të kthehem për ty vogëlushja ime, do të kthehem që të jesh e imja përgjithmon, nëse ende të kujtohet kjo ka qenë ëndrra jonë e përbashkët për të cilën ëndërronim qdo natë, e unë do ta bëjë këtë ëndërr realitet ngase të dua o ylli im.

Koha po kalon, e ti ende më mungon, por do të vijë koha jonë, mos ki frikë, ngase dashuria e vërtet gjithmon fiton qdo luftë, dhe gjëja që më mundon më së shumti është që ti je verbuar nga fjalë të njerzve që të folën keq për mua e ato fjalë nuk janë aspak të vërteta dhe unë ta kam dëshmuar këtë. Gjëja qka urrej më së shumti në botë është dyftyrësia, shpifjet e njerzve, gënjeshtra dhe tradhtia. Edhe pse nuk kam besuar kurre se do të më ndodhe por shpifjet ma humbën dashurinë, na ndanë njëher por kjo nuk do të ndodhë më, të betohem, kurrë, dhe ata të cilët I bënë këto herën e parë do të pendohem që kanë lindur. Do të kthehem për ty vogëlushe, kur do të mendosh se është fundi I botës unë do të jem aty për të treguar fillim e lumturisë.
__________________

Vizitor

Vizitor: Vizitor

Post n°10

Re: Histori Dashurie

Mesazh nga Vizitor 16/10/2009, 22:33

kosovari_pz Toni po i vjen mare per ta tregu istorin e dashuris tone por une duhe ta tregoj si ka ndodhur .

une Toni e njo qe 3 vite ateher kemi qen se bashku me nje klas ne gjermani dhe e mbaj ne mend si sot kur une nuk flisja gjuhen gjermane mir Toni me ndimojke mua dhe nga nje her edhe edhe mesusja gjermank e detyrojke te ulet ne banken time dhe te me ndimoj dhe Toni
ka qen shum i marushem edhe une githashtu por me kalimin e kohes ndryshoj.
dhe me kujtohet kur nje djalosh Russ me ngacmoj mua dhe toni nderyri aty edhe per shkak meje u duke edhe 3 ore me shum me qendru ne shkoll si denim, dhe me von e koptova sipas disave kurse toni me don mua edhe qe e kisha ne klas nuk kisha guxim tja them cka kam ndegjuar une kaloj shum koh dhe vendosa tja them dhe ja thash por pergjigjja ishte negative
ai me thah une nje e dua te tjerat nuk me interesojn iq, ketu e kam ndiher veten shum keq dhe u largova pa koment me von e kuptova se ajo qe e donte toni ishte ne kosov.
dhe keshtu kaluan disa muj une me tonin nuk flisja por edhe ai me mua jo.
ater daja e tonit kishte vendosur te nderoj banesen dhe te largohet nga ai qytet ku ishim ne dhe dhe toni u largua dhe ja 1 vjet e 4,5 muj nuk e kam par por isha per nje vizit te nje qik e tezes sime dhe vendosem me familje te shkojm me nje mbremje muzikore ishte pak larg por shkuam dhe aty e pash perseri Tonin ishte me floket e gjata por edhe ai e kuptoj se kush jam une.
kjo cka po e them une tash ka qen interesant shum kur dilke toni per kercim dilsha edhe une por ai u largojke tani kjo ndodhi disa her ai me provokojke mua dhe aty me ka norvozu keq toni por edhe une vendosa mos mu derzu. dhe me ne fund ja arita qellimin tim.
toni doli jasht edhe une dola dhe aty biseduam pak i tregova qe me vinte shum keq cka ka ndodhur dhe i kerkova falje por ai me tha une jam fajtor dhe te kerkoj falje, dhe aty vendosem te vazhdojm shoqerisht kontaktet toni dhe une.
por toni kishte ndryshuar krejt por per se miri ishte shum me i qet, shum i respektum etj. por me von e kuptova pse ka ndryshuar aq shum por nuk e them ketu kjo esht dicka private, kontaktet midis nesh kan qen shum te mira dhe cdo her kur toni vinte per vitit gjithmon me befasira kjo me ka pelqyr shum edhe aty e kam kuptoar qe toni esht njeri per mua por nuk kisha guxim tja them edhe pse ishim shum te lir midis nesh bisedojshim per cdo gjer por apet nuk kisha guxim tja them edhe pse familja ime e dinte per ne por toni nuk ishte i informum cka po ndodh, dhe para 3 dite me ka thir ne tel. the me thah si per hajgare pse nuk po vjen ne disko me mua une i thash po duha te vij te ti por ai nuk me besonte mua une i tregova qe kam vendosur te vij dhe keshtu shkuam se bashku ne disko dhe u kthym te banesa tonit dhe aty ndodhi ja thash te verteten se cka zemra ime thot toni me tha mos ke pije bira dhe nuk me besonte iq, i thash disa her tani e kuptoj. une kisha shum frik se cka do te ndodh tash me ne toni u largua nga dhoma dhe erdhe perseri dhe me tha cka din ti reth jetes time une i tregova se jame informum reth ex femrave te tij dhe i pranoj te gjitha toni u pergjigj me tha mua une nuk dua te martohem tash per tash por me von kur ta kuptoj se jam i sigurt per nje familje te rej, dhe me siguroj mua qe do te jem se bashku edhe une e sigurova tonin dhe keshtu vendosem te jem se bashku.
kjo esht istorija ime

Vizitor

Vizitor: Vizitor

Post n°11

Re: Histori Dashurie

Mesazh nga Vizitor 16/10/2009, 22:35

Fati jon?
I hapi Syt? dhe e shoh? qe gjindena ne Spital. Afer meje Ti. Foshnjen ne Dor?, me Lot? ne Sy. Sa nje Kukull ne Doren tende po mer Frym?, sikur te ishte Loder.
Por nuk ishte Loder, ishte Krijes e Dashuris? ton?.
Dhoma e zbeht, sikur un?, Dhoma e ftoft, sikur Era e Dimrit, qe frynte nga Dritarja e hapur. Ti ende afer meje, me shikon, me Beb? ne Dor??..
Shtrihesh afer meje, ma shtrengon doren dhe me thua qe gjdogje esht ne Rregulll, me thua se tash Dashuria jon? esht lindur ne ket? Foshnje.
Beben e vendos ne mes dhe vazhdon te e shikojsh. Sa embel po mer Frym, Djali im.
Dy Njerzt me te dashur te Jetes ime, se bashku me nje Shtrat afer meje.
Ndjeja Ligshtesi dhe Era frynte ftoht??
Lindi Femiju jon?, gjithmon? qe e kishim enderrua.
Ku ishte familja jon??
Ku jan Prinderit qe me rriten.
Nuk ishin aty. Nuk kan qen aty prej nga dita qe vendosa te behem Gruaja jote.
Sa veshtir kur Prindi nuk ta jep Fjalen e mire per Jet?, por te Nem, te perjashton nga Shpija dhe nga Jeta e tyre pergjithmon?.
Edhe pse me mbajti Nana 9 muaj ne Bark?, sikur e mbajta un Foshnjen time.
A nuk ishte mjaft qe u martuam pa dashje te Prinderve?
A nuk ishte mjaft qe u duft? te ikim, vetem per mos te ma mbysin Dashurin e jetes time. Ty.
Por ty nuk te ka interesuar kurr?.
Me ke dasht dhe jemi martuar.
E sot e kemi Familjen ton?. Por ku jan Familjet tona ?
Ndoshta nuk e din? qe kam lind??.ndoshta e din? por nuk duan te na shohin Trashigimin???
E di qe vetem Urrejte ndjejn ata per ne.
Familja e Ati me urren mua, sepse jau largova Djalin nga Shpija
Familje Ime te urren Ty sepse ta dhurova Jeten time,
Nuk e kemi pas leht?.
Unazen ma blejte te nje Tregtar i varfun??.Unaz? per ty nuk kisha
Sa shpesh ja kam shpreh Zotit deshiren qe te naj jep Mundesine me i ndrru Unazet te Kalaja e Durresit?dhe me be Martes sipas Traditav tona.
Zoti naj Fali Njeritjetrin,- kjo mjafton??.
Nuk me duhet Pasurija jote.
Edhe pse nuk ke Para, te gjithat me Vler? i ke ne Zemer.
Edhe pse kena jetu me Minimum te Gjerave qe nevoiten, Maksimumin ma ke dhen ne Dashuri.
I tregove Botes qe me don mua. E ke lan Familjen tende dhe ke ik? me mua.

Ne ket Dit? Dimri e mbulloj Foshnjen ne Qebe dhe nisemi se bashku per Shtepi?.
Nisemi Dor? per Dore, sikur ne at Nat? qe u nisem kur e murem Rrugen e perjetshme.
Nuk me duhet Mjeku, Ilaqi jem je ti.
Nuk me duhet Spitali, Spitalin e kam ne shtepin ton? ne Malesi.
Aty ku nuk ka pengon askush.
Ku askush nuk naj nderpen Harmonin? e Jetes ton?.
Ku nuk jeton Hak? dhe Urrejte por vetem Dashurija jon?.
A te kujohet ajo Nat?, kur me pyte, pse po bije Shi kaq shum?, ne ket Malesi te shkret?.
Dhe un? tu pergjegja ?Qielli po qan?, sepse spo mundet me besu qe egziston nje Dashuri kaq e madhe mbes dy njerzve?
Foshnjes ja fshi Lot?t nga Fetyra?.dhe vazhdoj te tapalloj me ty neper Shkretin? e Maleve te Shqiperis?.
Ketu gjetem Siguri nga Urrejtja e Familjes ton?. Por e gjetem edhe Rehatin per nje Jet? te Gjat

Vizitor

Vizitor: Vizitor

Post n°12

Re: Histori Dashurie

Mesazh nga Vizitor 16/10/2009, 22:44

ishte nje cift te cilet u doshin shum djali ishte 22 vjec ndersa vajza 18 vjece
ata kishin 4 vjet te lidhur bashk dhe midis tyre egzistonte nje dashuri mjaft e madhe....te shtepia e djalit e dinin per vajzen kurse te shtepia e vajzes nuk e dinin....nje dit do ti vinte vellai nga italia djalit dhe ky do tja prezantonte te dashuren e tij me vellain.vellai ketij e dinte per kete vajzen por nuk e dinte se cila ishte dhe kur e pa filloi ta shante dhe ate nat ne shtepin e ketyre filloi sherri i vellai ketij bertiste e thoshte qe ishte ngaterruar me nje vajz cop cop qe nuk mund te merrte nje vajz te till dhe ky djali i tha te shtepis un me apo pa lejen tuaj ate vajz do ta marr sepse e dua......ai jo vetem qe e donte ate vajz por dhe e dinte mir se si ishte....dhe kjo e pyeti se ckishte dhe ky i tregoi qe kishte dite qe kishte sherr ne shtepin e ketij per shkak te saj dhe ajo u kuq u be flak dhe i tha qe i vellai i kishte folur ashtu per te sepse e kishte ftuar per kafe dhe kjo nuk kishte pranuar prandaj.........por duke ndenjur keta te dy i pa e motra e kesaj vajzes dhe e mori me vete ne shtepi dhe kete nuk e lan nje muaj pa dal nga shtepia e kishin rrahur dhe kur doli nga shtepia dhe u takua me kete djalin filluan te flisnin dhe kishin shum mall per njeri-tjetrin dhe ky djali mori nje vendim qe te shkonte te shtepia e kesaj vajzes dhe ti kerkonte doren pasi ishte 22 vjet dhe 4 vite lidhje per ta ishte nje prov e madhe e dashurise dhe kur shkoi ne shtepi ky u mundua tja mbushte mendjen prinderve qe te pranonin por ato nuk pranuan dhe keshtu ky vendosi ti thot sekretin e tyre qe ajo ishte shtatezen pra priste nje femij nga ky dhe ja mbushi mendjen dhe te vellait dhe babait dhe ky ishte mjaft i sepse te nesermen do ti kerkonte doren vajzes qe ky donte....por te shtepia e vajzes ishte komplet e kunderta e motra e kesaj e mori vesh per femijen qe priste kjo dhe i tregoi mamase se saj dhe perdoren dhun mbi te....te nesermen djali u vesh mori babain dhe vellain dhe po behej gati qe te shkonte ti kerkonte doren asaj....dhe para se te nisej nena e ketij djali i tha:bir nuk te kam par asnjeher me te bukur se sot shko dhe martohu me vajzen qe te do zemra....ky ishte mjaft i lumtur sepse do te martohej me engjellin sepse keshtu e quante ate engjell....kur po shkonte ky pa shum njerez dhe kur hyri te shtepia e saj pa qe ajo kishte vdekur...ajo kishte vra veten dhe kur e pa te shtrit me fustan te bardh filloi te qante me ze per te ishte e pamundur te jetonte me por me ndihmen e familjes se tij ao arriti ta kalonte kete dhimbje por nuk arriti asnjeher ta harroj ate vajz dhe thot:sado te rroj un asnjeher nuk do te dem sic kam dashur engjellin tim por i mallkoj me gjith shpirt nenen dhe motren e saj sepse ato te dyja e cuan ne kete vendim po femija ca faji kishte tani kaluan shum vite nqs ajo do te ishte gjall tani do te ishim nje familje un engjelli dhe femija yn.............ata meritoj dicka tjeter por un nuk jam vrases........

Re: Histori Dashurie

Mesazh nga Sponsored content

BOTASHQIPTAREFORUM

Histori Dashurie

Histori Dashurie

Re: Histori Dashurie

Re: Histori Dashurie

Re: Histori Dashurie

Re: Histori Dashurie

Re: Histori Dashurie

Re: Histori Dashurie

Re: Histori Dashurie

Re: Histori Dashurie

Re: Histori Dashurie

Re: Histori Dashurie

Re: Histori Dashurie

Re: Histori Dashurie

Similar topics

Similar topics