LLEMADEO DUKAGJINI

Ty...
Si lule aq e bukur neper bahçe
qe sjelle gjithnje arome e bukuri...
Me fjalen aq te dashur seç me knaqe
edhe pse ti nuk e dije, e marr si urim nga ti!
Ditlindjen e kam sot moj mikja ime,
si urim me erdhen te tuat fjale...
kur shpirti yt i mire aq bukur me kujton,
Per mua ska urim jo me te madh!
U kujtuan miqte dhe miket qe me njohin,
te aferm dhe te dashur u kujtuan,
mes tyre erdhe ti me letren tende,
dhe pse kurre su pame as su takuam!
Ti pyesje per shendetin...per jeten si me shkon,
sic me pyeste Nena merakut te saje dikur...
Luteshe per mua qe mire te jem gjithmone!
Ah, ajo drite e lutjes ma ndezi shpirtin nur!
E mora sot ksaje dite letren tende ne gji,
diku dola jashte i vetem te te lexoj,
dy pika lot m`shperthyen kujtimeve atje thelle.
Ti me vjen aq bukur, kur dikush harron...!
Te pangopurit dhe pseudote shpejt harrojne...
Sapo diku qosheve te reja rregullojne biznesin
Ata bejne gjithmone sikur... sa here vrapojne,
mbas shtirjeve ku interresat e veta ndreqin...!
Nuk munda kurre te shtirem lojrash ne pazar,
cdo kujt ia fala te shpirtit buzeqeshjen dhe fjalen,
Larguar jam shpesh prej pseudove...,
qe kurre te pabesise nuk e hoqen masken.
Nga zemra per kujtimin ty te falenderoj
nje boshllek ne shpirt mu mbush me te tuat fjale,
Dhe pse dikush sot aq shume me ka munguar...
e jotja befasi me ngroh si zjarr.
Shendet me pac moj mike dhe gezim
nga larg me nderim gjithnje te kujtoj
nje dite e bardhe na takofte diku...
Hapsirave te miqesise qe na bashkoje!

Asaj...!

Harruar me ke ti moj nazemadhe
qe me mua aq shume u deshe, aq shume...
U harrofshim per shume vite, por jo per fare
se pa ty sbejme dot, se jemi shume...!
Shume te dashuruar pas teje jemi
dhe ti nuk mundesh te na mbash dot
e prej zemrimit ndoshta atehere,
me zjarr rrufeje na shkrin mbi toke...!
Ti eja, kur te duash, eja se une te pres...
pa ty nuk ulem, nuk shtrihem kurre
pa ty nuk e ndaloj kengen time jo,
pa ty nuk mundem te vdes si burre...!
Por te lutem kur te vish, mos me eja tinzare,
nga larg me thirr, ushto, gjemo...
bertit me zhurme, terfello terbimit tend...
me gure nga larg me gjuaj, nje shenje me co!
Mos me eja naten vone, merzise jo, jo!
papritur mos me eja te lutem shume,
me ler te flas, dicka te them...
me pare se me puthje te me vesh ne gjume!

Ajo...!

Vjen nga larg nder udhetime
permbi male, permbi dete...
Vjen si Hene ne rrotullime
me nje drite ashtu te qete.
Mbushur plot me malle e vale
Si hapsira me gjithe rete.
Vjen pa zhurme dhe shkon pa fjale
E ngarkuar sa nje jete...!
Prej se largu jo nuk therret,
nuk troket pas deres rrin...
pret nje dore qe ta perkedhele
pret dy sy me plot shkelqim.
Dhe kur dora me ledhatime
bashke me syte si drite mengjezi
e perkdhelin me mikelime
porsi puplat e nje kendezi...!
Buzeqesh ajo dhe drite fale,
me gjithe shkelqimet si inxhira,
fal aq ndjenje me gjoksin vale,
aq shume puthje dhe deshira...!
Pastaj shtrihet porsi dete,
shpirtit behet oqean...
mall sec behet...nis dhe djeg...
derdhet lotesh dhe ze e qane...!
Por kur zemra si gur i thyer...
shtyn nje dore qe ta perzere,
me shikimin e urryer
e tremb tutje si te pa vlere...
Ajo struket, zverdhet, tretet,
sthote asgje, behet memece.
Neper qoshe iken, zhduket...
si vete koha qe kurre nuk kthehet.

Leter mikes...
Oh` moj mike e dashur, mike e mire,
Ti me shkruaj sa here qe me kujton,
edhe pse te pergjigjem e kam te veshtire
tejet te veshtire e kam, ti me kupton !
Te veshtire e kam te te shkruaj
se helmuar shpirtit sot une jam.
Gjithnje nga e mprehta, tinzarja shtize,
e dores cinike te njeriut profan...!
Te pergjigjem se kam te lehte, jo,
te lehte aspak, me eshte e veshtire,
Thashethemet nga larg helmojne e vrasin
pritat zene te fshehur, besimit tone te mire!
Por ti qofsh larg tyre o moj mike e mire!
larg cdo intrige qe gojeve kundermojne...
Zoti te ruajte nga hipokritet...
qe njeriun pas kraheve e thashethemojne...!
Jetojme ne kohe te liga, sepse njeriu i mire
po shkelet, prej mashtrimit te llumit injorant...
Ai qe hipokrizisht doren e ka te lire
dhe prane na afrohet me te njejten Maske!
Ah`ai llum i zi qe udhet i ka zene...
Shkel mbi cdo breg te bukur, mbi cdo lule...
vec ferra nxjerr, qe t`cjerrin ne cdo vend
dhe trupin me cdo rrobe ta bejne si crrule!
Nuk ze me vend fjale e bukur...
as i urte mendimi qe qiellit shkon ndricuar
sepse ai`, o mike e dashur, i pa bese mashtrimi,
Inters Mizori, shkon e vjen terbuar...!
Nuk ka me dashuri shpirtrore...
jo puthja e embel si atehere nuk josh!
Zemra tradhetare tash tundet neper tule
sa here diku e sheh, te Xhepit "Saharosh..."!
Ska me fjale te embla si atehere...
kur mall e kish koha zerin tend dhe timin!
Ska me dite te bukur sic pati ate Vere
kur dashurise ja falte dhe koha vete, shkelqimin.
Sot ka vec mashtrim dhe shpifje qe helmosin,
ka intrige qe vret si rrufe se largu...
Ska me bese njerzore sic kishte me pare...!
Ndaj sot i merzitshem po me del dhe vargu!
Ska me miq te mire, as mike qe e ndjejne
shijen e fjales, ne shpirt te shenjte ta mbajne...
Planesh diku vone vehten e mberthejne
kur defrimesh...ngopur, dic`...zene e shperlajne...!
Te veshtire e kam mike, te veshtire te shkruaj
Sepse goje e lige spushon duke helmuar,
Diku hedh nje fjale, diku gjuan me gure...
Udheve te lira per te na sakatuar...!

I mora dhëmbjet…

I mora të gjitha dhëmbjet, në dorë i shtërngova,
Në çastin kur heshtja më theri në gji…
Vargun tim “rrebel” thikë të mprehtë e bëra
Dhe zemrës vetë ia ngula me gjithe timen fuqi!
Ohhh, dhëmbja u fashit, gjëmimit seç jehojë…
Zemra ime e shkreta gjakut seç gulçojë…
Dhe buzve të hapura prej tehut të mprehtë…
Shpërtheu gjaku i puprurtë i bukur dhe i nxehtë !
Dhe zuri nëper lotë ashtu me frymë të mekur
Të më thotë dy fjalë, oh’ vetëm dy fjalë... :
“O shpirt i mërzitur po edhe kështu të vdekur
Malli ty për mua prap do të të marrë !