Shkruani diçka të bukur..!!

Zgjidh rrugën tënde dhe lër zemrën që të drejtojë…sepse vetëm nëse e bën atë me zemër arrin para se të nisesh..!

nuk me vjen keq per njerzit qe humba me kohen por per kohen qe humba me ata ....

Do të takohemi,gjithmonë do të takohemi në një farë mënyre.Nuk ka rëndësi nga shkon,nuk ka rëndësi sa kilometra mund të vendosë midis nesh largësia sepse kudo që të shkosh je vetëm një milimetër larg zemrës time

Ajo eshte pika ime e dobet. Dorezohem para saj, jam i saj. E dua, me cmend, e adhuroj, me ben te dridhem, te lexoj mesazhet qe me dergon mijera here teksa e mendoj. Ajo eshte dashuria ime, ajo unikja, ajo e paharrueshmja. Ajo eshte imja, ajo me perket, une i perkas asaj.
Ajo eshte dashuri, e gjitha dashuri...

kam njohur njerez qe kan ngrene ne ate tas qe dikur e kan mbeshty

Këtu jam ! Për të gjithë ata që kan nevoj për pranin time...Po pra ,këtu jam.Eja te ndriçoj jetën tënde te fikur .Jam thjesht një dritë në jetrat e juaja të errësuara !!!!

Sa pak të kam folur

S’të thash se ti je dashuria e vetme,
Por je caku i dashurive, atje në skaj.
Nëse më shfaqet imazhi i një tjetre,
Kthehet pas, e ikën si e zënë në faj.

S’të thash ti je ylli im, e fjalë si këto,
Se mund të them gjëra më të thjeshta.
Je fryma që mua çarçafët m’i ngrohë,
A rrëmuja ime, kur të kthej nga vetja.

S’të thash se në botë si ty, s’ka asnjë,
Si thonë të gjithë ata që nuk kanë besë.
Ti je heshtja ime, ku fjalët s’duhen më,
Po ti, je germa e fundit, para se të vdes!

Të ftohtë, të pa zakontë si emra finlandezë janë çastet kur ti je larg e unë pres… por tash ti je këtu për një natë të vetme në këtë dhomë me një shtrat si të vetmen orendi përveç një çajniku mbi zjarre, unë… e ti… mes një pylli që akoma s’e shohim, larg njerëzve që nuk guxuan të na njohin, larg qyteteve që na neverisnin. Erdhe dhe nuk di ç’të të zhvesh më parë, trupin a shpirtin… diçka është ndryshe te ty ajo ç'ka të solli këtu… por lermë më parë të zë dritaret, nuk më duhen, përballë kam sytë e tu. Afromë buzet, gjinjtë, barkun, më puth… verë bëju dhe më deh, ç'ka kurrë s’ma the thuaje dhe pastaj lermë të lundroj në ty e të besoj se Atlantida nuk është fundosur në oqean por në shpirtin e një gruaje… Shkarkuar vërtet janë shirat e mi e ndoshta edhe unë shterruar, ç'ka shkruajti pranvera me të gjelbërt lexohet në gjethet e vyshkura që fshesari t’i fshijë ka harruar… por unë kurrë s’i rrëzova diejt, as lotët e tu kurrë, ndaj jepma irisin e syve t’i arnoj nga e para qiejt… e me avujt e dheut të ngrohtë një reje le t’i japim udhë… lëri lëndinat… gjethet qe bien... gjelbrimet në kasollen tonë, ka një krevat ku plot ëndrra flenë kujtimet… eja... zhvishu… kam mall për rrobat e tua të hedhura pa kujdes… kanë mall për shpatullat e tua… muret, eja... puthmë dhe hesht… më e bukura e të gjitha fjalëve është ajo që nuk thuhet…