Të dashurosh mësohet!

Historia e çdo njeriut është histori e nevojës së tij për me dashuru e me qen i dashuruar nga të tjerët. Gjithçka në jetë vjen nga kjo: çdo zgjidhje, çdo rrugë që ndjeket apo braktiset, çdo “po” dhe çdo “jo”. Çdo person e din se mundet me qenë i lumtur duke dashuruar dhe duke qenë i dashur, duke e poseduar dashurin mundet ti tejkaloj çdo frikë, mundet me qenë i aftë të sfidoj dhe të fitoj.

Por me dashuru mësohet. Të dashurohesh është let. Është shumë bukur me ndi zemrën të mbushur përplot me ndjenja të reja, edhe me bë gjëra jo të rëndomta që kurr nuk i ke menduar. Kush është i dashuruar ndihet i fort, i aft për gjithëçka, përplot me dëshirë që të jetoj.

Por, nëse e gjithëkjo është ashtu spontane, nëse të dashurohesh është ti përgjigjesh një thirrjes së ndjenjave andej zemrës, me u dasht është edhe më tepër. Dashuria nuk është diçka gratis, por është një vepër e vullnetit që kërkon një mundim të vazhdushëm. Me mujt me dashuru në mënyrë të plot don të thotë me qenë i pjekur, aktiv, e ke arrit pjekurin e plot, komplet, dhe i lirë prej pengesave fizike e psikike.

Kush dashuron e zbulon fontanën e energjisë në thellësin e tij më të thellë, përplot me fjalë të reja, me një jetë të re. Ma dashuru don të thotë me dhan jetën, me dal nga vetvetja e me lënë hapsirë tjetrit, me shku në takim pa marr asgjë me vete, me msu me humb diçka për tu hapur dhuratës së tjetrit që pasuron dhe kompleton.

Unë jam kështu. Nëse më don, merrëm ashtu si jam. Kjo nuk është nje pikë e mirë për të startuar për të mësuar me dashuru. Kush dashuron, natyrisht, dashuron tjetrin për atë që është dhe din të gjejë në atë person të dashur shumë arsye për ta dashuruar. Gjënë në të gjëra që askush ka zbuluar më parë.

E kjo është që ta bëjë sa më të bukur dashurin sepse «Nuk shifet mirë nëse vetëm përmes zemrës, esenciali është e pa pashëm për syt». Vetëm kush dashuron njef me të vërtet. Por dashuria ka edhe një tjetër aftësi: e bënë të aftë personin me ndihmu tjetrin me qenë më i mirë se vetvetja, që të jet vetvetja deri në fund, prandaj edhe me ndryshu personin.

Me dashuru është me u liri që të banohesh prej tjetrit, që të lirohesh edhe të jesh i provokum, që të jesh i gatshëm me dhënë por edhe me pranu. Me dashuru është me u nis në zbulim të një jete të re, që të mundohesh, jo më vetëm, por së bashku, jo më vetëm për vetvetën, por për te dyt e për gjithë tjerët.

Kështu mesohet me dashuru: duke bërë zgjidhje konkrete, duke u vënë në prova të përditshme, duke bërë pytje e duke u munduar së bashku me u përgjigj, pa pasur frikë se do të zbulohesh. Të mësosh me dashuru don të thotë me u rrit në dashuri, hap pas hapi, pa shpejtësi, me durim, duke mos e humbur kurr nga shiqimi cakun që dëshiron të arritësh. Kush dashuron mundet ta shef botën më të mirë, e mbi të gjitha mundet me bë botën më të mirë.

Dialogu

Me dialogu nuk është e let. Mund të jetë let me bisedu, me bë fjalë, por me dialogu nuk është let, sepse është diçka tjetër. Me dialogu nuk është me bisedu për të afërmin se çka bënë, ku shkon, kur është kthyer, por me komuniku në thellësi, dhe me i vënë në bashkësi ndjenjat, projektet, ëndrrat...

Me dialogu don të thot me ja hap tjetrit botën e vet të mbrendshme, dhe të lihet që të zbulohet, pa pasur frikë se do të banohet dhe do diskotohet vetvetja. Me komuniku është me konsideru tjetrin të rëndësishëm sepse, nëse nuk mundesh me dialogu, tjetri është askush. Dashuria ushqehet me dialog.

Dialogu nuk është ngjarje speciale, për me rezervu për momente të veqanta, kur ka probleme me zgjedh. Dialogu është një dhuratë e delikum që shëndrron atë që dashuron, e vetëm me dialog dashuria rritet dhe bëhet një dashuri e vetme. Por me dialogu duhet më parë që të mësohet me ndëgju, e jo me dhan menjiherë gjykime e përgjigje. Me dialogu don të thotë me qenë gjithnjë të hapur dhe të disponushëm, të durushëm e jo me thënë meniherë: po e di, të kuptova..., sepse mundet mos me qen e vërtet...

Shumëherë mungon dialogu sepse qëndron frika që të jemi të ndryshëm nga tjetri. Për me u dashur nuk është nevoja me qenë të njejt. Kur mësohet me dialogu edhe qetësia flet, sepse qetësia është memec vetëm për atë që nuk ka asgjë për të thënë. Qetësia e një raporti të dashuruarve është e trishtushme dhe pa interese të jetës e të dashurisë, vetëm kur mungon dialogu. Por nëse mësohet me dialogu, edhe qetësia flet, përkundrazi shëndrrohet në një qetësi përplot me dashuri, dhe flet një gjuhë të ëmbël, që tejkalon fjalët, është komunikim i shpirtit. Ndrron buzëqeshjën, dhe shef në qetsin e tjetrit një buzëqeshje të hareshme, dhe e bënë personin që të shef gjithëçka të buzëqeshur.

Sinqeriteti

As një egoist nuk do të jet kurr i aftë që të dashuroi. Ndoshta do të besojë që do t’ja dal por do të vuan më shumë. Për këtë është, që të mësosh me dashuru, duhet me mujt vetvetën, duke u ndihmuar nga personi i dashur apo i dashuruar, pa u mshefur kurr. Është nevoja me qenë të sinqert çdo herë, me vetvetën e me të tjerët. Duhet hjekur maskat që pengojn me shiqu dhe të jesh i shiquar.

Atëher do të shofin të ndryshëm, do të zbulojn gjëra pak të dëshiruara, që ndoshta shpeshëherë kishte dëshiruar që ti injoroj. Është shumë me rëndësi me qenë të sinqert, sepse është nevojë që shumëherë kur ne gjindemi në kriza, të referohemi te ndokush dhe të ndihmohemi. Pastaj, kush dëshirohet, ka ndoken special që e ndihmon të shiqohet me dashuri. Të dashurosh nuk don të thot me shiqu tjetrin përfekt, nuk don të thotë me i mëshef difektet e tij, por është me ndihmu me u bë më i mirë. Kush dashuron me të vërtet dëshiron të ndëgjoj nga tjetri duke i thënë se diçka nuk shkon mirë, sepse e din se kush flet me dashuri, nuk mund ti bëjë keq. E vërteta mund edhe të dhemb, por nëse thuhet me dashuri nuk dhemb. Kush bënë me gisht, kush mundohet me ndryshu tjetrin e duke u mbajtur vet më i mirë, ai nuk dashuron, ai nuk e don.

Sinqeriteti i ati që dashuron e ndihmon tjtrin të zbulohet dhe të bëhet ashtu që vetëm është në vetveti. Por nëse flitet vetëm për të gjykuar, atëherë ky nuk është siqeritet. Kush nuk din të flet prej dashurisë, më mirë është të mundohet që të ndrrohet vet, pastaj të ndihmoj diken tjetër. Vetëm ai që dashuron me të vërtet, mund ti thotë të gjitha ato që i mendon, e ky sinqeritet do ta bënë të rritet personi i dashuruar.

Bujaria

Kush është bujar, e gjen lumturinë e vet duke e bërë të lumtur personin e dëshiruar. Kush është bujar nuk e vënë vetvetën në vend të parë, por vrapon në zbulim të tjetrit duke qenë i pregaditur për ta harruar vetvetën për tjetrin. Vetm kush është bujar është i aftë me dashuru dhe të dhurohet pa masë. Aftësia për të dashuruar qëndron “Duke u vënë në shërbim të tjetrit, në sherbim të vlerave të mbyllura të një personi, që të munden të realizohen”.

Butësia

Butësia është diçka që rrjedh nga një ëmbëlsi e ndjenjave njerzore, diçka që depërton në thellësi, diçka që ngrohë, që përkdhel. Butësia është një nevojë shpeshëherë që nuk flitet e nuk thuhet, është një rrugë që shpie në galdim, që shpie në të vërtetën e dashurisë. Edhe kjo e butësis është një gjuhë që i ipet hapsire ndjenjave, duke zbuluar mënyra të reja për tu shprehur me simpati e me butësi si dhe me ëmbëlsi.

Liria

Dashuria e dashuron lirinë: kush dashuron nuk burgos, nuk pret flatrat, nuk mbizotrohet në tjetrin si diçka e tij apo pron e tij. Kush nuk është i lirë nuk mundet të përparoj, nuk mund të zgjidh, prandaj nuk mundet as të dhurohet, që don të thotë nuk mundet me dashuru.

Kush dashuron e don lirinë e personit të dashuruar, e konsideron si një gjë të qmushëm për ta fituar së bashku. Sa më shumë që të jesh vetvetja aq më shumë do të jesh i aftë të dashurosh.
Gjitha këto nevoiten për të qenë të aftë dhe të mesuar me dashuru. Ja si mësohet me dashuru, duke i zbatuar gjitha këto hapa të cilat jan cekur.