Shqiptari i vetëm në Sanremo 2010

Intervistë me liderin grupit “La fame di Camilla”

Urime, grupi yt është përzgjedhur për të marrë pjesë në Sanremo, në kategorinë e të rinjve, dhe nuk e ke për herë të parë. A je i emocionuar?

Mua më duket sikur marr pjesë për herë të parë. Këtë radhë shkoj në Sanremo me një këngë të shkruar dhe të kënduar nga unë. Kënga mbart emocionet e mia, në tekst e në muzikë. Sot bëmë provat me orkestrën e Sanremos e ndihem vërtet shumë i emocionuar. Është shumë më ndryshe se herën e parë, jam shumë herë më i emocionuar se herën e parë edhe pse zakonisht ndodh e kundërta, herë e parë është e paharrueshme. Kënga titullohet “Buio e luce”. Edhe Sanremo i këtij viti është disi ndryshe nga të tjerët. Këngët nga do të përzgjidhesh dhjetë për të marrë pjesë në kategorinë e të rinjve mund ishin të gjitha në sitin e RAI-t, në faqet dedikuar festivalit, dhe kushdo mund të dëgjonte këngët e dërguara për konkurrim. U përzgjodhëm ne, i vetmi grup, dhe nëntë këngëtarë të tjerë.

Disku i parë ka edhe një këngë shqip, “Në dorën tënde”, që për një grup italian rock-u nuk është diçka e zakontë...

Jo, jo gabohesh, grupi është italo-shqiptar. Sidoqoftë, për një grup rock-u në Itali është gjë e veçantë e megjithatë ajo këngë u prit shumë mirë. Edhe në koncerte kënga pritet vërtet shumë mirë. Publiku shijon tërësisht muzikalitetin e këngës pa e kuptuar tekstin, e më vonë ndoshta më nisin mesazhe e duan të dinë se ç’them në këtë këngë. Por në shumicën e rasteve nuk u përgjigjem pasi nuk dua t’u them për çfarë flet kënga. Është diçka që dua të mbaj për vete, po ta nxjerr jashtë nuk ka më vlerë. “Në dorën tënde” më erdhi shumë natyrshëm në gjuhën shqipe dhe u prit shumë mirë nga shokët e grupit. Madje ata më shtyjnë gjithmonë të shkruaj në shqip. Dhe në të vërtetë, kam shkruar këngë të tjera në gjuhën shqipe që ende nuk kanë dalë.

Ke ardhur në Bari me familjen, je ai që quhet “emigrant i brezit të dytë”. Të ka rënduar ndonjëherë të qenit i huaj, shqiptar.

Mua nuk më ka peshuar asnjëherë, ndonjë tjetri ndoshta i ka rënduar që unë jam shqiptar. E me habi më ka pyetur : “Ti je shqiptar?”. Por s’kam bërë ndonjë krim ndaj ndihem i qetë. Me këtë dua të them që natyrisht racizmin e kam ndier ndonjëherë, por unë jam kokëfortë e krenar, racizmi nuk më vë poshtë. Ndaj në këtë drejtim, me mua, është si t’i biesh murit me kokë, do të thyesh kokën. Në këtë këndvështrim jam tamam mur, nuk më thyen dot.

Ke Shqipërinë në mendje, në zemër, në këngët e tua. A shkon shpesh atje?

Po, po, shkoj. Këta dy vjetët e fundit jo sepse kam qenë shumë i zënë por sa herë mundem shkoj, kam edhe të afërm atje. Por më shumë se për ta shkoj për tokën, kam një lidhje të veçantë me vetë tokën. Shqipëria është për mua një burim frymëzimi. Sa herë që kthehem nga Shqipëria, shkruaj e shkruaj pa fund.