Gesi Tupja- Fëmija i Hënës

E me gjithë këto, misioni që kreu e vijon të kryejë libri i Edmon Tupjes i kalon përmasat e së zakonshmes së Shqipëri. Pasi, edhe unë jam më shumë e informuar për autizimin, edhe mikja ime që kishte turp të rrëfente se i biri vuante nga autizmi, edhe vajza ime kur e lexoi librin mësoi se sa shumë kujdes duhej të ketë një njeri kur përgatitet të bëhet prind e ndodhte përballë një fenomeni të tillë. Cili prej nesh do donte të gjendej përballë një problemi të tillë? Por kur je dhe nuk di si të veprosh me fëmijën tënd, është e dhimbshme, është e trishtueshme. Këtë dhimbje, këtë trishtim, në librin e Tupjes mësojmë se si ta menaxhojmë, si ta edukojmë, si ta përcjellim në ato gjymtyrë të shoqërisë që edhe pse janë të ftohta, duhen vënë në punë, duhen sensibilizuar, derisa tu dhembin gjithë kockat, derisa të kuptojnë se Gesi mund të ishte edhe fëmija i tyre, apo Arlinda nga fshati i humbur i Gramshit mund të ishte vajza e dikujt, e mund të kishin edhe ëndrra këta fëmijë të gozhduar nga gjendja autike.

Jo ëndrra për parà, për pasuri, për ambicie ndërplanetare, por thjesht ëndrra për të shijuar fëmijërinë, rininë dhe jetën e tyre në një shoqëri të civilizuar dhe të kulturuar që di të dojë, që mëson të dojë dhe respektojë këdo që ka fatin të nisë rrugën e jetës, të startojë jo si të tjerët, me atlete, por zbathur, duke ndjerë dhimbje në çdo hap, duke i therur çdo vështrim në boshllëk. “Kur dhimbja premton dashuri”- ka tre fjalë shumë të rëndësishme brenda saj. Secila prej tyre është një kambanë për çdo njërin prej nesh dhe një shumësi alarmesh për shoqërinë në tërësi. Gesi, miku im i panjohur nuk del nga shtëpia, vështron tej dritares, ka mure rreth vetes, por është çasti që shoqëria të dalë përtej këtyre mureve të indiferencës, të mosvëmendjes, të moskujdesit dhe të shpalosë alternativat që këta fëmijë të kenë një të ardhme të shkruar të sigurtë; në mos këta, fëmijët që do lindin me terrin autik që do t’u bëhet i errët më shumë nga indiferenca e madhe shoqërore. Gesi me vështrimin e tij në kopertinën e librit shikon një të ardhme të mjegullt; po a thua e ka ndjeshmërinë të vështrojë qartë të paktën një ditë? Atë që nuk e bën dot Gesi Tupja, po e bën me guxim, babai i tij, shkrimtari dhe ati, mësuesi dhe këshilluesi i çdo detaji të përjetuar. Dhe kjo është një vlerë e panjohur në librat e botuar në Shqipëri.

Gjesti shumë i rrallë dhe fisnik i gruas që sponsorizoi dhe ndihmoi botimin e këtij libri, Holta Dulaku, është shembull nga të paktit që kur njeriu kupton vlerën njerëzore, ai bëhet përftuesi i madh dhe i rëndësishëm i këtij gjesti. Libra në Shqipëri botohen me bollëk, kaq shumë sa gati - gati vlera e tyre është më e sigurtë si letër, si lëndë djegëse, sesa si vlerë kulturore. Në këtë rast, me ndihmën financiare për botimin e librit të Edmon Tupjes, zj.Dulaku dhe shtëpia botuese “Ombra GVG” ka perceptuar një standard të lartë të mënyrës se si jetohet në shoqërinë tonë. Ajo ka kuptuar se nuk mjafton të kesh mundësi, por të dish t’i shpërndash ato në të mirë të shoqërisë. Gëzohem që një gjest i tillë vjen prej një gruaje, sepse gratë në përgjithësi kanë guximin e madh, kanë intuitën e lartë, por kanë pushtetin e vogël. Dhe e fundit, që nuk është një batutë e thjeshtë, por një gjykim largpamës, sipas meje. Do t’i jepja çdo çmim të mundshëm librit të Edmond Tupjes, të madh apo të vogël, kombëtar, apo lokal, letrar apo social, filozofik, apo politik, shëndetësor, apo mësimor, të çdo lloj fushe që kërkon një libër për konkurs.

Sepse në fund të fundit misioni i librit në një shoqëri është edukimi i shoqërisë, emancipimi i saj, sensibilizimi dhe vëmendja e madhe. Një libër nuk përmbys shoqëri, por përmbys paragjykime. Dhe misioni i babait ndaj një fëmijë autik, duke u rrekur ta afrojë me diellin, përkushtimi i tij i madh, guximi për të shpresuar, jo shumë për të birin, por për dhjetëra e qindra të tjerë që vuajnë po aq sa ai, është mision human, qytetar, njerëzor, dhe një model kulture i panjohur deri më tash. Duke shpresuar të thithë vështrimin e gjithë shoqërisë, Edmon Tupja me librin e tij, më mbetet vetëm të guxoj:- Vështromë pak, Ges! Pa frikë!