nga Tesa 5/12/2012, 18:10
Ne mundsh.
Ne mundsh ta ruash arsyen
kur bota humbet fillin e fajin ty ta hedh
dhe vetes ti besosh, sa here tek ti dyshojne e s'te perfillin
por dhe dyshimet drejt ti gjykosh.
Ne mundsh te rrish ne pritje, nga pritja pa u lodhur
a kur te urrejne, urrejtje te mos ushqesh
madje ndaj shpifjeve te rrish pa folur
me thjeshtesi, me to pa rene ndesh.
Ne mundsh te mendosh, por jo gjer ne shkaterrim
te enderrosh, por jo si rob enderrimesh
dhe ti trajtosh njelloj e pa dallim
ngadhnjim e shpartallim, burim mashtrimesh.
Ne durofsh dot qe theniet e tua te drejta
ne kurthe per tratharet, kopuke te ti kthejne
ti shohesh te thyera gjerat me te shtrenjta
e prape ti ndertosh me vegla qe nuk vlejne.
Ne mundsh fitoret qe ke korrur ti flijosh
si ne kumar, ne nje te vetme loje
te rrezikosh, te humbasesh e prape te fillosh
dhe humbjen kurre te mos ta zesh ne goje.
Ne i detyrofsh dot muskul, nerv, puls e zemer
te te sherbejne edhe kur gjithēka duket e kote
e te qendrosh kur s'ke asgje me veē vullnetit
qe vetem nje fjale "Qendro!" gjithnje te thote.
Ne mundsh te flasesh me maskarenj, por nderin ta ruash
a te ecesh perkrah mbretit pa krenari qe t'verbon
nese armiku ose miku ste bejne dot te vuash
dhe gjithēka e ēmon, por veē sa meriton.
Ne mundsh te mbushesh dy minuta aq te renda
me vepra qe peshojne, dije dhe mos ke asnje dyshim
se jotja do jete bota me cka ka brenda