Cikel poetik nga Nexhmedin Mehmeti

NË LËKURË TË HUAJ



gjithçka dhemb

e të shemb

edhe një thnegël



në lëkurë të huaj

vetëm djalli është i qetë

FJALË E KËPUTUR



Në bebëzën e syrit

kështjella ngrita

pa gurë



pikturën e gjakut

e bëre gabimisht



goja të mbeti hapur

fjalë e këputur

ERA



Vjen horizontalisht

me kahje e pa kahje



me ftohtësi në zemër

e me lajme gjithëfarësh



nga të gjitha anët meridianet

nata e merr n'përqafim



njerëzit e duan

vetëm kur mjegullën shpërndan

KARADAKU



U ngrit

mbi gurë

kafka e eshtra



Burimet

ende rrjedhin gjak



Unë them

është i kuq e i bardhë



legjenda thotë

është i zi



në të zezën kujtimet

në të kuqen mundimet

në të bardhën

vetëm plisi



legjenda iku

Karadaku mbet

KËMBËZBATHURIT



Maje gishti

e n' thembër

gjak



këmbëzbathurit e mi

me ëndërr në sy

DURO SHKËMB



Duro shkëmb

rrebeshe e stuhi

me vetëtimë

e kurrë mos plas

edhe kur dallgët

të dërmojnë



duro shkëmb

shkumë vreri të zi

e mos plas

derisa detërat

të shterrin

pa pikë uji

të mbesin



duro e mos plas

MOS MË THUANI PROMETHE

E AS ZOT TË MËKATIT



Unë nuk jam Promethe

as zot*



jam vetëm një dëshirë

një meteor

një lundër n'oqean



nuk jam Promethe

as zot



jam zjarri

lot malli në sy të Tanushës



s'jam zot i mëkateve

as Promethe jam

ZGJIMI I KËNGËS



Në mua diçka zgjohet

rubaira të zjarrta dalin

muri i kështjellës rrënohet

dhe një këngë epshet kall



diku në qiell

kasnecët ruajnë zjarr n' qepallë

mallin ua ngrohë ai diell

si engjullin n' përrallë



fije bari t'vdekur

tinguj zemre

nga bukuria e këngës

zgjohen

KUR FLET SHPIRTI



Kur flet shpirti

lumenjtë trazohen

retë ngatërrohen

kështjellat dridhen

shpellat mbyllen

oqeanet tunden

e ndizen meridianet

kur flet shpirti

PRITJE



Tërë natën e lume

shiu rrapëtiu strehëve

një dritë e zbehtë

brenda mureve

heshtjen theu

grua nyndë

tërë natën e lume

në shi u la

GRUA



Në shtatin tënd ndjej erë bari

shndërrohem në ëndërr



ti i zgjat duart kah qielli

diçka të re kërkon

unë dua të ta gjej



uri në sy

etje në buzët e tua



sa desha të të mbaj në duar

të të ndryj në zemër

e të shkrihem

të shkrihem n'lëkurën tënde

NUK DI TË THUR VARGJE

PËR DASHURI



Pëllumbi im

krahëthyer e sqeppërgjakur

dhimbën tënde ma jep

dhimbës sime t'ja shtoj

e të nisem vrap

në prehër të dashurës t'i bie

lotin n'vetmi t'ja pi

se unë nuk di të shkruaj

vargje për dashuri...

MESNATË NË DHOMË



Në dhomë

unë ti e mesnata

me një trëndafil në buzë

e një gazele të harbuar



qerpikun rëndon heshtja

trishtim përpinë

lehja e qenve

sirenat e ndihmave të shpejta



mesnata vetëvritet

në mua në ty

e kush s'dëshmon

KLITHJE E PËRMALLIM



- Ridvan Shabanit, gruas së tij Mevludes dhe bijve të tyre Arburimit e Mërgimit nga Miratoca e Preshevës, të cilët një natë me shi u dogjën në zjarrin që u shkaktua në ndërtesën ku banonin në Kopenhagë të Danimarkës



1.



Vjeshtë e vdekur e natë e errët

gjethe të zverdhura e shi

në sytë e përlotur

larg nga ju

rrapllon llamarina e dritareve të mia

e në xham currilet e ujit

vizatojnë rrugët e gjata të mallit -

rrugët e klithmave

2.



Zjarri në shi

vdekjet po i radhit

e vaji i trishtimit

shpërthen kupën e qiellit



3.



Hej,

nata e zjarri nuk kanë mëshirë

për shpirtërat njomakë



4.



Vjeshtë e vdekur

në sytë e përlotur

shi në natën e errët

rrapllon



dritareve t'mia

currilet

vizatojnë rrugët e gjata

të pritjeve

5.



Natë

shi i imtë

vjeshtë e vdekur

në sytë e mi të përlotur



larg nga ju

me mija kilometra

rrapllon

rrapllon

llamarina e dritareve t'mia

e në xham

currilet e ujit

vizatojnë rrugët e gjata -

mallin klithmave

DHEMBJA E PAMBARIM

(Nënës)



Nëpër motet e lëvarura

mallin n'shami t'ditës e shkeva



Nënë, dhembja ime - valë

loti im i parë



Ngushllim i shpirtit

dhembjen time

stinëve ia fala

në bebëza të kohës



Nënë, rrufe malli në shpirtin tim

lot të pambarim...

VDEKJEN TËNDE

(Demir Demirit)



Ec e ec e ec në kujtime

gjethet bien të zverdhura, në kurriz toke -

bien edhe në zemrën time

o, mjerë ajo loke!



shpirti turbullohet me retë,

nëpër hapsirë rigojnë

shiu e stuhitë, gjethet - na mbulojnë.



ec e ec e ec në kujtime,

nëpër atë hark jete -

plot mallëngjime!



medet - sa i vogël ai plumb i vdekjes

e sa i madh loti për ty!

- Oh, edhe gjethet në pikëllim janë ndry!

PËRHERË ME TY



H. D.



Kur zbardh dita

horizonteve të pambarim

shoh buzëqeshjen tënde



në çdo lule të çelur

SHTEGTAR DITËSH



Çdo ditë më shpërthen nga një dëshirë në gji

që atë zog ta prekë n'krahërorin mitar

dëshiroj të më agojë ajo pranverë, inxhi

e të më sjellë më të bukurin thesar



një det dëshirash përditë rritet në mua

e unë si në ëndërr, ua ndiej thirrjet stuhi

po, këngën e zjarrtë me gjithë shpirt e dua

ajo le të mbetet më e dashura mrekulli



... ditët ikin, në dukje, pa kuptim të vërtetë

unë gjendem përherë më afër qëllimit -

pluhuri i harresës kurrë s'do të më tretë



kjo është dashuri e flakë ngadhnjimi

rrugë gjer te freskimi i haresë që s'përsëritet,
të më shpjerë në breg të atij lumi të blertë.