Copëza mendimesh të çastit..!!

Është bukur ta jetoshë jetën, të mendoshë për veten tënde, dhe jo për të tjerët....
Është me të vërtetë bukur të marrësh aromën më të freskët nga çdo lule që çelë përditë në jetën tënde, dhe jo të grisesh nga gjembat e tyre.. Është mrekulli të keshë dëshirë të çmendur për të jetuar, të keshë dëshirën të japësh maksimumin tek ata njerëz që kërkojnë infinitin nga ty, është bukur t'u buzëqeshësh njerëzve, dhe të marresh prejë tyre çiltërsinë, mirësinë, dhe besimin e tyre...... Kjo quhet Jetë, të buzëqeshësh, pa e vrarë mëndjen se çfarë mendojnë të tjerët, të qashë kur ke nevojë, pa i dëgjuar ironitë e njerëzve, të duash çmendurisht atë që ka pushtuar zemrën tënde, pa e gjykuar për asgjë, të urreshë me shpirtë ata njerëz që përdorin dobësitë e tyre kundër teje, të heshtësh në një moment qetësie, dhe të bëhesh njëshë me dallgët e detit, ose zhurmën e vjeshtës.....

PO DIELLI Ç’KA ME MUA?

Edhe drita e diellit këtu nuk ngroh, vetëm lehtë të miklon fytyrën. Si duket edhe ai e di që në vendin e huaj nuk duhet të të ngroh, nuk duhet të të ofroj kënaqësi, ashtuqë qëndrimi këtu të jetë sa më i shkurtër. Nuk e di, nuk e kap dot, si është e mundur që i njejti diell në vendin tim më ngroh më shumë?! Apo ndoshta nuk është vetëm dielli, por është reflektimi që rrezeve të këtij dielli i bënë toka e mëmëdheut! Vallë të jetë kjo e vërtetë? Dikur sa nuk e kisha lëshuar vendin tim, këtë nuk e kuptoja dot, por tash e vërej që gjithëcka në vendin tim është më e ngroht, më miqësore, më e afërt, me më shumë dashuri!? Këtu, në këtë atmosferë armiqësore, as dielli nuk ngroh, as hëna nuk ndriqon netët e errëta skëterrë, as fytyrat e njerëzve nuk janë miqësore, edhe të qeshurit e tyre është si një ngërdhezje, edhe përshëndetja e tyre si një sharje, edhe shikimi i tyre si një shigjetë therrëse…Vallë këta njerëz këtu janë të tillë vërtëtë, apo vetëm mua kjo atmosferë, ky vend, ky ambient më duket aq armiqëror sa nuk e përballoj dot. Gurët nëpër të cilët shkeli, më duken sikur thepa malesh që më shpojnë në zemër, barrikadat, sikur rrethoja të një burgu që po më zë frymën. Kahdo që sillesh, barikada, kahdo shikon mure betoni, kahdo që shkelë gurë, gurë dhe vetëm gurë. Ky vend të bën të të marrë malli për baltën e vendit, për drunjët e pyllit që këtu nuk i sheh askund. Më duket se atje edhe bora që bie është më e ngrohtë, edhe era kur fryen më miqësore, edhe shiu kur bie më freskues…e këtu asgjë, asgjë nuk e ka efektin e duhur, asgjë nuk ka shije, asnjë veprim nuk ka llogjik, asnjë fjalë nuk ka kuptim dhe asnjë buzëqeshje nuk ka efektin e vet. Jo që nuk të buzëqesh askush, sepse këtu ti je një numër, një i huaj, një shkelës në tokën e tyre…po përse vallë unë, përse…vallë nuk janë shkelës ata që më morën në punë… ç’faj kam unë? Vetëm po bëj punën time, përse të më urrejnë? Po, po kanë të drejtë, edhe unë jam armiku që po ua uzurpon tokën, edhe unë jam pjesë e okupimit të trollit të tyre…edhe unë…Po dielli ç‘ka ka me mua, vallë edhe për të jam armik në këtë vend? Po hëna përse nuk mi ndriqon netët e kaluara në vetmi, çfarë i kam bërë unë asaj? Po gurët pse më lëndojnë, ç’punë kanë ata me mua?
Po po, nga ç do anë vije zëri: Ti je armiku i këtyre trojeve, ti je armik, armik….armik…

26.02.2011 / 13:17
SHANK – Afganistan