Edona Beqiri - Cikël Poetik

MOS E FSHEH

Përtej shikimit
E kam dëshirën time
Unë këtu
Atje jetoj me të.

Fshehtësinë e tij
E zbuloj në ëndërën
Që më mundon
Sa herë që dua të të
Them diçka.

Mos u fsheh pas kështjellës
Ku ëndrron të jetosh,
Më prit dhe mua
Fatin ta shijosh.

Mos e fsheh
Flladin e kësaj vere
Të vetme mos më le
Mos e braktis lulen
Që rritet- të jesh me të

NDJENJA E DHJETORIT

Po mbulohet e tëra
Nga hija e reve
Mjegulla e dhjetorit
E fsheh...

Duart e tua të buta
I japin ngrohtësi
Sikur dielli i qershorit
Me përkëdheli.

Zë ëmblit
Porsi zogjtë në verë
Kur i fjaurojnë
Krahët e lehtë
Në pranverë.

Sikur yjet në qiell
Sytë e zi para syve diellor
kur shndërisin faqet e ngrira
Me brishtësinë e yllit vizëllor.

Sikur ëngjëllori
i zbriur nga qielli
Më je TI o dritë
e shkrepëtirë nga dielli.

E VETMJA FJALË

Fillimi i vajti pas
Jetës së re
Lumturia
Ia vari dashurinë
mallit
Bashkë me rrezen
e pjekur

Lulëzimi e okupoi
kopshtin
Krushk pati lulet e reja
Cicërimën e bilbilëve
Në hulajë me harenë

Duart u gërshetuan
Dhe dolën në sheti
Nuk shikoheshin vëngër
Herë me miqësi
Herë me dashuri

Ditës së re
Ia varim një xherdan
Çka do të na dhuroi ajo
Mbase ecje
Bashkë

MBI LULEN TIME

Mbi lulen time
E shleva një njollë
Desha të ta dhuroj
Ashtu siç e do.

Vonesa e vyshkë lulen
Ia thanë vesën e mëngjesit
E petalet e vyshkura
As bleta nuk i do.

Bërju shok
Rrezeve të para të mëngjesit
Do të kesh fat
Ta shohësh gërshetimin
E dallëndysheve.

Flokët me valëza
Butësisë mëngjesore
E duan
Tok me puhinë

Mos i shiko pengesat
Të padukshme bëri
Se unë dhe ti
Ngrejmë ura
Ylberësh...

DËSHIROJ TË MBETEM

Dua të ecë
përmes këtij kopshti magjik
Më thërret aroma
E lules me shpirt

Dua të të mbetem
Në dhomën e braktisur
Ku kam lën lotët

Dëshiroj të mbetem
Para lumit të ngrirë
Dëshiroj të mbetem
E mbyllur në zemër

Dua të mbetem
Peng i kësaj bote
Atëherë kur s’ ka njeri

Dëshiroj të mbetem
Midis dy urave
Njëra e krisur
E tjetra e re

Dëshiroj të mbetem
Pranë lules së parë
Në ëndrrën e pazbuluar
Dua të mbetem këtu
Ku vura të parin gur

THESAR I ÇMUAR

Një anije po fundoset
Mbi lumin e egër
Të këtij vendi enigmë

Po shuhen plot dëshira
Që kam menduar
Një lule po thehet
Tjetra po çel.

Zemra po me vlon
Ta them atë që dua
Po goja më ndalon
të them çka ka në mua

Dua ta heq një gur
Ne mesin e shkretëtirës
Apo të vë një lule

Mbi fletët e letrës së bardhë
Diçka mund të shkruhet
Apo në thellësi të ruhet

Shkretëtira
Të fitojë bardhësi

VENDLINDJA IME

Sa e bukur dukesh
Kur lagesh nga shiu
Kurrë zjarrin mos e fik
Mbaje zemrën të ngrohtë

Dallëndyshja po fluturon
Po kurrë nuk do të të harrojë

Gjaku im
Nëpër damarët Tu rrjedh
Në ty le të derdhet krua

NDOSHTA

Ndoshta jam peshk
Në detin Mesdhe,
Nodshta jam insekt
Në thellëzi nën dhe.

Ndoshta jam Perëndesha
E lartësive të qiellit,
Ndoshta jam rreze
Shumë e ngrohtë e diellit.

Ndoshta jam lule
Në blerim të livadhit,
Ndoshta jam pema
E fshehur mes malit.

Ndoshta jam planet
Në mesin e gjithësisë,
Ndoshta jam mbretëresha
E pashpallur e bukurisë.